Kiedy Abel starał się przypomnieć, gdzie znajduje się jego mieszkanie, Zack w tym czasie schował swojego ukochanego pennyboard'a do plecaka. Był pewny, że dziś już z niego nie skorzysta, ponieważ będzie zajmować się blondynem, nieważnie jak dwuznacznie to zabrzmiało.
Gdyby chłopak nie miał roztrzaskanej głowy, to Zachary już czochrałby jego włosy, ale w tym momencie musiał powstrzymać swoje zachcianki. W końcu to on spowodował ten wypadek, więc teraz musi się skupić tylko i wyłącznie na dobru blondyna.
- W takim razie, jesteś skazany na siedzenie w moim mieszkaniu. - Skwitował, od razu obejmując podnoszącego się Abla w pasie. Był strasznie lekki, Sparkle'owi wydawał się, że przy mocniejszym ruchy, blondyn się połamie. Chyba pierwszy raz w życiu Zack był tak poważny, zdecydowanie to się na nim mocno odbije. Ale póki co, nie mógł rozmyślać na ten temat, ponieważ Abel pochłaniał całą jego uwagę. Zwłaszcza w momencie, w którym się w niego wtulił. Było to całkiem urocze.
- Ty zawsze jesteś taką przylepą? - Zapytał żartobliwie, starając się trochę rozluźnić atmosferę. Nie ważne, że jego towarzyszowi mogło się to wydawać nie na miejscu. Zack nie przepuści żadnej okazji, by kogoś rozśmieszyć, czy po prostu pokazać się z zabawnej strony.
- Nie, żeby mi to jakoś przeszkadzało, czy coś... - Dodał od razu, gdy zrozumiał, że Abel może to odebrać jako skargę na jego zachowanie. Naprawdę przypadło do gustu Sparkle'owi to, że chłopak łasi się jak spragniony pieszczot kot. Odchrząknął cicho i ruszył z chłopakiem w stronę jego mieszkania. Mieli szczęście, że wypadek zdarzył się wyjątkowo blisko, przynajmniej blondyn zbyt się nie przemęczy.

[z/t]

Chłopiec wyglądał naprawdę słabo, był taki blady, a jego mina wyglądała, jakby dopiero się obudził i zupełnie nie ogarniał, co się wokół dzieje. Zresztą, to samo można było wywnioskować z jego zachowania. Ale jaki człowiek w takim stanie, po takim upadku byłby w wyśmienitej formie? Do tego głowa chłopaka wyglądała fatalnie. Zack miał jedynie nadzieję, że nie pękła mu czaszka, czy inne licho. Nie znał się na medycynie, a z biologii miał same trójki. Kiedy chłopak położył na nim głowę, od razu mimowolnie jego dłoń zaczęła go głaskać po jego ramieniu. Ten maślany wzrok tak strasznie go rozczulił, że miał jeszcze większe poczucie winy. Jak mógł skrzywdzić takiego słodziaka?
- Mieszkasz gdzieś w pobliżu? - Zapytał rozglądając się wokół, upewniając się, że nie ma gdzieś jakiegoś gapia, szukającego sensacji. Skoro Abel nie chciał iść do szpitala, to mógł iść z nim do jego domu. Opowiedziałby zaistniałą sytuacje jego rodzicom, przeprosiłby i zniknął, by im nie przeszkadzać. Przynajmniej byłby pod opieką ludzi, którzy go znają, wiedzą na co jest uczulony czy jakie leki może przyjmować. W najgorszym wypadku, może go wziąć do siebie, a kiedy poczuje się lepiej odprowadzić do jego domu.
- Jesteś w stanie wstać? - Zapytał z nutą wątpliwości w głosie. Ten maluch nie był w stanie porządnie zdania złożyć, a co dopiero przemieścić się do innego miejsca! Oby tylko mu tu nie zemdlał, bo co on wtedy z nim zrobi? Przeżyci przez ramie jak worek kartofli i będzie przetrzymywał w swoim mieszkaniu? Jeszcze weźmie go za psychopatę jakiegoś, czy coś...

Miał ochotę zapaść się pod ziemie, razem ze swoim pechowym pennyboard'em. Jak mógł dopuścić do tego, żeby stała się komuś krzywda z jego winy? Jak? Gdyby tylko potrafił cofać czas, to zmieniłby trasę swojej przejażdżki i nikomu nic by się nie stało. Niestety, Zack nie posiadał żadnych paranormalnych umiejętności, a szkoda.
Kiedy w końcu jego "poszkodowany" zareagował, poczuł jeszcze mocniejsze wyrzuty sumienia. Może w innej sytuacji mógłby stwierdzić, że chłopak był uroczo zdezorientowany, ale w tym momencie jeszcze bardziej go to zaniepokoiło.
- Pytałem, czy nic Ci się nie stało, ale wątpię... - Odpowiedział kładąc rękę na jego ramieniu. Chłopak wydawał się teraz taki bezbronny. - Bardzo Cię boli? Może chcesz iść do szpitala?
Spojrzał na jego wyciągniętą dłoń, na której znajdowało się dużo krwi. O matko, co ja narobiłem!
Sięgnął po szalik chłopaka leżący na chodniku. Po czym by się upewnić, że nie jest z nim aż tak źle, postanowił zadawać proste pytania. Tak jak mówili na kursach pierwszej pomocy! - Jak się nazywasz?

Jak co dzień Zack przemierzał ulicę Japonii na swojej ukochanej deskorolce. Oczywiście słuchając przy tym muzyki, a jak! Ostatnimi czasy był bardzo zaabsorbowany zmianą szkoły, więc nic dziwnego, że nie zwracał uwagi na otoczenie, tylko na przysłowiowy "wiatr we włosach". Kiedy wjeżdżał na jedną z bardziej ruchliwych ulic, przeniósł się na chodnik. Mało kto po nim chodził, więc lepiej dla niego. Mniejsze prawdopodobieństwo potrącenia jakiejś starszej pani wracającej z mszy, czy coś... No, w każdym razie do rzeczy, kiedy tak sobie jechał, nie spodziewał się tego, że jakiś drobny chłopaczek wyskoczy mu zza rogu. Skutkiem tego było to, iż zaskoczony Zachary zdążył tylko trochę zwolnić, ale nie zmieniło to faktu, że wpadł na tego chłopaka, sam ledwo nie upadając. Kiedy już utrzymał choć lekką równowagę kucnął obok poszkodowanego. Pół twarzy miał zasłonięte tęczowym szalikiem.
- Bardzo Cię przepraszam! Nic Ci nie jest? - Zapytał przejęty, nie wiedząc co zrobić. Był na siebie zły, że pewnie poturbował tego chłopaka.

[z.t]
Przechodzimy do mieszkania Nutty'ego

Machnął lekceważąco ręką na jego słowa. Sam kręcił się jak diabli i do tego potrafił się przyczepiać do ludzi niczym rzep psiego ogona. A spróbuj go oderwać to Ci przywali przez sen. Zadarł delikatnie głowę.
-Urodziłem się w Paryżu... ale musieliśmy się przeprowadzić... no i Japonia mi się spodobała, więc zostałem.
Może nie pytał się o jego historię życia, ale Nutty był bardzo gadatliwy i umiał przegadać każdego. No i podróżować nigdy za bardzo nie podróżował. Częściej rodzice wyjeżdżali niż on. Zazwyczaj zostawał w domu ucząc się czegoś przydatnego do bycia dziedzicem. Także znał tylko Francję i trochę Japonii.
-Dobrze usłyszałeś... jedzenie, obiad, moja gosposia jest świetną kucharką.
Praktycznie ślina napłynęła mu do ust na wspomnienie jej potraw. Jadał w wykwintnych restauracjach, a jednak domowe jedzenie to coś najlepszego.
- W takim razie... Taxi! -wydarł się, a gdy auto się zatrzymało otworzył drzwi i wsiadł. Podał taksówkarzowi adres i teraz tylko czekał, aż dojadą do domu.

-Najwyżej udostępnię Ci połowę swojego łóżka.
Nie miał sporego mieszkania, ale większą cześć jego pokoju zajmowało łóżko. Dlatego też nie zwróciłby uwagi na dodatkową osobę w łóżku.
-Yuno... jestem Nathan. - uśmiechnął się promiennie.
Mógł spokojnie dodać do listy kolejną miłą rzecz jaka zdarzyła się mu tego dnia. Choć z początku chłopak wydawał się raczej źle do niego nastawiony, a Nutty już miał mu odpłacić tym samym. Teraz jednak okazało się, że i Yuno potrafi być całkiem... miły? Oczywiście musiał zadrzeć głowę wysoko do góry, by spojrzeć na chłopaka. Że też musiał być aż tak niski... Denerwowało go to i to bardzo, bo większość jego znajomych przewyższało go o głowę.
-Martha pewnie zrobiła już obiad, a ona robi wielkie ilości jedzenia. - zaśmiał się przypominając sobie swoją gosposię. Sympatyczna kobieta, która dbała o dom, by nie był totalnym chaosem i zajmowała się nim, żeby nie zginął we własnym domu.

Pokiwał głową nic już nie mówiąc na ten temat. Wiedział swoje. Nieznajomy przed nim uciekał w tę pędy. Starał się go uniknąć, w ogóle gdyby mógł nie gadałby z Nutty'm. Niestety ten panicz nie znosił tego najbardziej. No bo jak tak można kogoś unikać nie mówiąc nawet dlaczego. Nie tylko tu panicz Nutty okazywał swój charakter. Najbardziej znany był z wybuchowego zachowania i sprzeciwiania, kiedy tylko mógł.
Kiwnął głową. Nie byłby pierwszą osobą, którą przygarnął by do mieszkania. Ileż on ludzi do siebie przyprowadzał to już nawet jego gosposia nie potrafiła zliczyć. Był bardzo otwartą osobą, która naprawdę uwielbiała towarzystwo, choć nie bardzo umiał to okazać.
-Jak się przedstawisz ksywą czy co tam posiadasz, nie będziesz już obcy. - nonszalancko wzruszył ramionami. -Sam stwierdziłeś, że jestem paniczykiem. Nawet jeśli mi coś zwiniesz nie zauważę tego czyż nie? Nie zabijesz mnie, bo tak czy siak będą Cie ścigać aż skonasz, a jestem pewien, że z chęcią coś zjesz i wyśpisz się w ciepłym wyrku. - na koniec swojego monologu puścił mu oczko.