Wszedłem do księgarni, ponieważ szukałem przepisu na jakieś słodycze. Trochę głupio bo miałem tyle kartek z przepisami wydrukowanymi z internetu a wszystko mi się po jakimś czasie zgubiło i tylko niepotrzebnie się denerwuję szukając tego. Dlatego też kupię książkę i będzie święty spokój. Gdy wszedłem do księgarni, w oczy rzucił mi się bardzo ładny chłopak z słuchawkami ale i tak nie wiedziałbym jak do niego zagadać. Lepiej nie zaczepiać nieznajomych, zwłaszcza gdy z kimś rozmawiają. Wybrałem książkę z półki po dłuższym przeglądaniu. Kupiłem i wyszedłem ostatni raz spoglądając kątem okna na chłopaka z słuchawkami. [z.t]

Widząc przemieszczanie się kota spojrzałem na jego właściciela mając nadzieję, że jednak futrzak nic nie zmaluje. W końcu jest duży i chyba mógłby spokojnie przestawić regał. I zrobić sobie jakąś krzywdę. Albo powiększyć chaos. Wtedy uderzyła mnie pewna myśl. Cholera, nie sprawdziłem co z Kaito. Może biedak zemdlał albo co gorszego. W końcu wychodził w lekkim szoku. Brawo geniuszu, można by przy tobie umrzeć a ty dopiero po kilku godzinach byś się skapnął. Tak sobie myśląc przyłożyłem sobie książką. Dobra nie ma co narzekać trzeba iść sprawdzić. Chyba sobie tutaj poradzą. W końcu nie odchodzę daleko i na długo. Zdjąwszy książkę ze swojej twarzy rzuciłem krótkie „Zaraz wracam. Idę zobaczyć co z Kaito.” i wyszedłem przed budynek w poszukiwaniu zguby. Zobaczyłem go opierającego się o barierkę naprzeciwko księgarni.
- Wszystko w porządku? Może usiądź. – Zapytałem z troską.

Zdziwiłem się gdy mój nowy pracownik; Strasznie dziwnie to brzmi, swoją drogą; stwierdził, że nie interesuje się kwestią pieniędzy. Może chce pracować dla zasady a nie z potrzeby? Chyba jest bogaty sądząc po tym, że posiada własną panterę. Panterę, która właśnie zaczęła mnie intensywnie obwąchiwać. Nie mogłem się oprzeć i leciutko pogłaskałem kota po głowie. Obserwowałem też jego reakcję. W końcu nigdy nie wiadomo i może ten egzemplarz nie lubi głaskania. Nao miał niesamowicie miękką sierść od której nie sposób było się odlepić. Ewentualnie mam już taki spaczony umysł. Po chwili zwróciłem się znowu do jego właściciela.
- Możesz zacząć układać posegregowane książki na wolnych półkach. Zaraz znajdę ci jakąś szmatę do ich wytarcia. Znaczy półek, nie książek. – Mówiąc to podszedłem do biurka, na którym Kaito zostawił ścierki a wracając zahaczyłem o regał, na którym stał płyn. – Proszę bardzo. Jakbyś potrzebował pomocy to wołaj. Jestem zaraz obok. - Mówiąc to wróciłem do swojego zajęcia popatrują co jakiś czas na pante.... na nowego członka ekipy. W końcu nie chciałem powtórki z rozrywki. Jedno zaliczenie gleby dziennie to moja dewiza.

Moją rozmowę z Robem połączoną z dalszą segregacją przerwało wejście kolejnej osoby. Chyba muszę zamknąć drzwi, bo się tu zaraz pół miasta zwali. Przemknęło mi przez głowę. Odwróciłem się i zamarłem. Przede mną siedziało najpiękniejsze zwierzę jakie w życiu widziałem. Była to wielka czarna pantera o lśniącym futrze i błyszczących inteligencją oczach. Pantera, która właśnie wypłoszyła Kaito. No fakt była duża, nawet bardzo, ale zachowywała się grzecznie i chyba była oswojona. A mówiąc o oswojeniu. Przekręciłem lekko głowę i spojrzałem w górę. I jeszcze trochę w górę. Rany ten facet ma chyba z dwa metry.
- Witaj. Nazywam się Ryurein Strzegomia. W chwili obecnej pełnię obowiązki właściciela. – Ukłoniłem się lekko. – Co do pracy to każda pomoc się przyda. Zwłaszcza, że ci dwaj – wskazałem na Roba i drzwi za którymi zniknął Kaito – pomagają mi tylko chwilowo. Nie jestem jednak, jak na razie, w stanie określić wymiaru godzin ani wypłaty. Muszę się skontaktować z właścicielką, która w obecnie wyjechała. Poza tym chwilowo mamy tu lekki chaos organizacyjny. Więc możesz albo poczekać dzień lub dwa, albo charytatywnie pomóc nam to ogarniać. Wtedy skończymy szybciej i szybciej się wszystkiego dowiem. A tak z innej beczki. Masz ślicznego kota. Nao, tak? Mogę cię pogłaskać, czy odgryziesz mi rękę? – Cóż uwielbiam futrzaki i nie mogłem się oprzeć, żeby tego nie powiedzieć. Poza tym, kiedy będę miał okazję pooglądać czarną panterę z bliska, że nie wspomnę o pogłaskaniu takowej.

Takano przyglądał się młodemu chłopakowi z mieszaniną irytacji i znudzenia. Nie umknęło mu, że  brunet schował się nieco za regałem z książkami. Ogólnie, zachowywał się nieco podejrzanie. Może się mylę ? Może ludzie tak mają ? Cóż, nie przebywałem z nimi za dużo, być może już odzwyczaiłem się od ich zachowań. Pomyślał spokojnie, lustrując chłopaka wzrokiem. Zauważył, że przygląda się panterze. Nao również mu się przyglądał. Siedział spokojnie, z lekko przekrzywioną głową. Jedyni końcówka ogona, owiniętego wokół łap, drgała lekko zdradzając emocje kota. Takano posmyrał kota po głowie i westchnął. Ta czynność zawsze go uspokajała. Pantera nachyliła się lekko w jego stronę mrużąc oczy z zadowolenia.
-Rozumiem. Więc, do kogo powinienem się zgłosić ?- Zapytał zimno nie zdejmując ręki głowy kota. Pantera przyglądała się wszystkiemu z nieukrywanym zaciekawieniem. W pewnym momencie wstała, wyciągnęła się wysuwając na moment długie, ostre pazury i powoli zbliżyła się do chłopaka by po sekundzie go obwąchać. Takano przyglądał się temu obojętnie, co jakiś czas rozglądając się po pomieszczeniu. Obecność setek książek jakoś rekompensowała mu przebywanie z obcym.

Takano stał przed budynkiem spoglądając na drzwi z niemą irytacją. Nao siedział tuz obok z zaciekawieniem obserwując poczynania mężczyzny Ta kobieta mnie nienawidzi. Pomyślał brunet przypominając sobie kłótnię z Konstancją .

***

- Nie zamierzam wychodzić z domu i integrować się z kolejnymi beznadziejnymi istotami tylko dla tego, że moja nawiedzona gosposia twierdzi " że przyda mi się towarzystwo"- Krzyczał patrząc na nią groźnie.
- Nie zamierzam mieszkać pod jednym dachem z aspołecznym psychopatą i jego panterą !- Warknęła dziewczyna.- Powinieneś mieć ludzkich znajomych, przyjaciół czy chociażby cholernych wrogów zamiast tego sierściucha.- Mówiła zawzięcie gestykulując. Takano popatrzył na nią surowo.
- Ten "sierściuch" przewyższa intelektem większość potencjalnych przyjaciół.- Prychnął z irytacją krzyżując ręce na piersi.
- Zobaczymy czy ugotuje ci obiad lub posprząta dom. - Warknęła.
- Myślisz, ze  jesteś niezastąpiona !?
- Myślę, że rzadko która kobieta jest na tyle pierdolnięta by mieszkać z aspołecznym dupkiem i krwiożerczym kotem rozmiarów konia.
- To tylko uświadamia mi jak bardzo pojebana jesteś.
- Znajdź pracę.
- Jestem bogaczem. Po co mi praca !?
- W pracy będziesz musiał rozmawiać z ludźmi.
- Nie będę pracował.
- Boisz się, ze cię to przerośnie ?- Zapytała kpiąco.
- Oczywiście, ze nie !!
- Udowodnij !- Krzyknęła.
- Jak chcesz! - Wydarł się wychodząc. 

***

I tak oto,  z  wiernym kotem u boku stał przed jebanym budynkiem księgarni. Dopiero teraz zorientował się w jakie szambo się wpakował. Co gorsza własnoręcznie. Takano wziął głęboki oddech i pchnął drzwi wchodząc do środka. Pantera wstała i podążyła za nim rozglądając się ciekawie.
- Halo ?- Rozejrzał się po pomieszczeniu. Z początku nikogo nie zauważył na szczęście Nao błyskawicznie wyniuchał obecnych w księgarni ludzi. Mężczyzna schylił się by nie uderzyć głową w żyrandol i podszedł do mężczyzn segregujących książki.- Witam, nazywam się Yoshida Takano, mój przyjaciel to Nao. Przyszliśmy prosić o posadę w tej księgarni. - Powiedział spokojnie, mierząc mężczyzn przenikliwym spojrzeniem.

Zaczerwieniłem się po czubki uszu słysząc tłumione parsknięcie Roberta. No co w tym takiego śmiesznego? Nie miałem się gdzie i z kim dokształcać. Chociaż muszę przyznać, że to jego delikatne muśnięcie było naprawdę przyjemne. Ciekawe na kim trenował? <;p>
- Czy ty powiedziałeś, że przyjechałeś do Japonii specjalnie dla mnie? Ale przecież miałeś swoje plany, ambicje i projekty, a zrezygnowałeś z tego wszystkiego i pognałeś na drugi koniec świata. I to za mną! Ja… nie wiem co powiedzieć… - naprawdę mnie to zaszokowało. Nie wiedziałem, że mu na mnie zależy. A już na pewno, że w takim stopniu. Gwałtowne pociągnięcie do pionu przerwało moje rozmyślania. Komentarz o czyszczeniu mną podłogi spowodował kolejny atak rumieńców. Jeszcze trochę i mi tak na stałe zostanie.
- Dramat. – powiedziałem zabierając mu nieszczęsny tom z ręki i wkładając do odpowiedniego pudła. – W ogóle czemu udawałeś, że się nie znasz zupełnie na literaturze? Zdziwiło mnie to, bo raczej wykazywałeś się wiedzą w tym zakresie. A tu nagle taka zmiana. – Zagadnąłem Roba, po czym zabrałem się za ponowną walkę z chaosem na pólkach.

Uśmiechnąłem się szeroko i odetchnąłem z ulgą, że Robert się na mnie nie obraził. Wyczułem jednak w jego głosie wzburzenie, choć starał się to ukryć. Jednak niezbyt mu to wyszło. A może to ja już byłem na niego i jego nastroje wrażliwy? Nie mam pojęcia. W każdym razie jego kolejne stwierdzenie mnie zaskoczyło. Serio coś takiego powiedziałem?? Może w tym pożałowania godnym napadzie. Cóż nie chcę zepsuć tej świeżej zgody…
- Zasadniczo, to nie zadałeś żadnego pytania. Ale wiem o co ci chodzi. – Powiedziawszy to lekko popchnąłem Roberta, który opadł na tyłek, podpierając się rękami. Podpełzłem do niego powoli na kolanach. Jedną ręką złapałem przód jego koszuli, a palce drugiej splątałem z jego palcami. Zbliżyłem się do niego i popatrzyłem głęboko w jego niebieskie oczy. Lekko oblizałem wargi. No, Ryu, przecież to nie jest takie trudne. Czytałeś tyle opisów pocałunków, że powinno ci się udać. Poza tym poprzedni widać mu się podobał, skoro chce więcej. Ale wtedy byłem półprzytomny i myślałem, że to sen! Nieważne, nieważne, zdaj się na instynkt. Postanowiłem posłuchać swojej intuicji. Zamknąłem oczy i pocałowałem Roberta szybko, mocno i z zaciśniętymi wargami. Zupełnie jak dzieciak w podstawówce. Prawie natychmiast się też odsunąłem, nie zwalniając jednak uścisku na jego ręce i koszuli. Otworzyłem jedno oko, chcąc sprawdzić jego reakcję…