Prawie każda komórka jego ciała krzyczała, żeby jak najszybciej wstał, ubrał się i wyszedł. No właśnie... prawie. A powszechnie wiadomo, że "prawie" robi wielką różnicę. W Rinie było bowiem coś, co potrafiło krzyczeć na tyle głośno, żeby zagłuszyć jego zdrowy rozsądek. A mianowicie pożądanie. Pragnął Haru. Chciał go mieć i chciał go posiąść. Nie ważne jak nieetyczne i niemoralne to było. A kiedy on czegoś chciał, zawsze to dostawał. Taki już był.
- Dlatego dążę do tego, żeby być mistrzem.
Szept Rina zawierał w sobie pewnego rodzaju pretensję. Czyżby uraził go fakt, że przyjaciel posądził go o czyny niegodne? A nawet jeśli okazałoby się, że to prawda... to co z tego? Haru nie miał z tym nic wspólnego, bo przecież to wolny kraj! Matsoka mógł robić w Australii co tylko chciał i nikt nie miał prawa mu czegoś zabronić czy nakazać. Duma pływaka, jaką odczuwał w tej chwili, zaślepiła go na tyle, że nie wziął pod uwagę tego, że Haru mógł być po prostu zazdrosny.
- Ale jeszcze nim nie jestem.
Po tych słowach planował wstać. Zarzut ze strony Nanase naruszył jego męską dumę. Zwyczajnie go to dotknęło, dlatego chłopak stracił na wszystko ochotę. Jednak kiedy poczuł pocałunek na swoich ustach, westchnął nieco zaskoczony, nie wiedząc już co robić. Nie trwało to długo, ponieważ pragnienie wzięło górę, przez co Rin przyciągnął przyjaciela bliżej, badając językiem wnętrze jego ust.

Im dłużej ta farsa się ciągnęła, tym więcej Rin miał wątpliwości. Coś mu podpowiadało, że Haru mimo wszystko się boi i, że powinni zakończyć to jak najszybciej. Ale czy jeśli teraz przerwą w takim momencie, będą potem w stanie normalnie ze sobą rozmawiać? A może jakaś blokada pojawi się między nimi gdy właśnie dokończą to, co między nimi zachodzi? Tyle pytań... tyle cholernych wątpliwości. Czemu Rin je czuł? Bez nich byłoby o wiele łatwiej! Im dłużej ta farsa się ciągnęła, tym więcej Rin miał wątpliwości - to fakt. Ale jednocześnie im dłużej to wszystko trwało, tym bardziej chłopak miał na to ochotę. Ogólnie mówiąc znalazł się w sytuacji bez wyjścia - i to dość poważnej jak widać. Przecież nie mógł się teraz wycofać, nawet jeśli było to jedno z najracjonalniejszych rozwiązań! Nie chciał, żeby Haru czuł się tak jak się teraz czuje, ale jego własna duma nie pozwalała mu zrezygnować. "Zawsze płyń do przodu, nigdy wstecz" - taką dewizą kierował się Rin w życiu i nie powinien mieć przy tym żadnych wyjątków. Rekiny nie pływają do tyłu i on też nie.
Rin uśmiechnął się, kiedy zaobserwował krwisty kolor na twarzy przyjaciela. No tak, to była jednak z reakcji, jakich się spodziewał. Haru był mimo wszystko taki przewidywalny...
- To?
Pytanie przyjaciela z deczka go rozbawiło i chociaż doskonale wiedział o co mu chodziło, postanowił nie odpowiadać na poważnie. Czemu? Sam nie wiedział.
- Nie no, normalnie codziennie rozbieram się przed innymi na basenowych kafelkach, jakżeby inaczej.
Zaśmiał się, ale jego odpowiedź brzmiała tak, jakby mówił na poważnie. Tak właściwie to dlaczego Haru zapytał go o coś takiego? Czyżby chciał być jego pierwszym? Cóż... na swój sposób było to urocze. 

Rin nie przypuszczał, że jego przyjaciel potrafi być zarówno taki słodki i podniecający zarazem. Z pewnością sam Haru też o tym nie wiedział. Nanase, którego znał, do wszystkiego podchodził z rezerwą. Był chłodny, miał na wszystko swoje własne zdanie i nie za wiele mówił. A teraz? Teraz Rin trzymał na kolanach zawstydzonego chłopaczka, który stopniowo doprowadzał go do szaleństwa. Cała ta sytuacja wydawała się trochę dziwna. Tak właściwie czemu to wszystko między nimi zaszło? Przecież ani jeden, ani drugi nie gustował w chłopakach. To wszystko zdecydowanie nie powinno się wydarzyć, ale mimo tej świadomości w głowie, Rin wcale nie zamierzał przestawać. Podobało mu się to. Może głównie dlatego, że Haru był w tej sytuacji całkowicie od niego zależny? To on miał teraz przewagę, a Nanase musiał się mu podporządkować. W sumie czegoś takiego pływak od dawna chciał, ale raczej nie myślał o tym w ten sposób. Czemu nie chciał przestawać? Tego nie wiedział, ale to wszystko to go niesamowicie kręciło.
- Pomyślałem, że może chciałbyś to zrobić.
Matsuoka uśmiechnął się przyjaźnie, zupełnie jakby cały czas rozmawiali o czymś tak naturalnym jak pogoda za oknem.
- W porządku, zrobię to sam.
Po kolejnym uśmiechu Rin w końcu zdjął z siebie kąpielówki, nie spuszczając przy tym wzroku z Haru ani na moment. Chciał widzieć jego reakcję. Emocje, które chłopak z pewnością mu pokaże. Matsuoka również był podniecony, ale w przeciwieństwie do przyjaciela, on nie uważał tego za powód do wstydu. To w końcu naturalna reakcja, którą posiada każdy zdrowy mężczyzna. No cóż... z drugiej strony byłoby gorzej, gdyby pływak okazał się impotentem. xD

Rin, w oczekiwaniu na odpowiedź, kreślił kciukami małe kółka na biodrach Haru. Chociaż twarz wręcz kipiała mu pewnością siebie, w rzeczywistości walczył z wątpliwościami, które stopniowo do niego docierały. Czy to, co chce zrobić, na pewno jest słuszne? Jeśli coś pójdzie nie tak, po tym incydencie mogą się już więcej do siebie nie odezwać. No i warto także wspomnieć, że znajdują się w pływalni, gdzie każdy może ich nakryć. Wystarczy, że ochroniarz zauważy ruch przy basenie. A z resztą... przecież są pozapalane światła. Jednak widok nie dość, że rozpalonego, to jeszcze na dodatek nagiego Haru przepędzała wszelkie wątpliwości, pozwalając Rinowi skoncentrować się tylko na nim.
Matsuoka świdrował przyjaciela spojrzeniem, nie okazując żadnej oznaki krępacji. Pragnął zapamiętać każdy centymetr jego skóry tak, by potem mieć o czym rozmyślać w bezsenne noce, które ostatnio zdarzały mu się coraz częściej. Widział wyraźnie zawstydzenie na twarzy przyjaciela, ale jakoś niekoniecznie się tym przejmował. A nawet wręcz przeciwnie - miał to gdzieś. Ten typ tak ma.
- To normalne. Nie panować nad emocjami, które czuje się pierwszy raz. Ale radzę ci się przyzwyczaić, bo potem nie będzie lepiej.
W oczach Rina dosłownie na sekundę błysnęła złośliwa iskierka, jednak na szczęście zdążyła zniknąć, zanim ktokolwiek zdążyłby ją zauważyć. Chłopak wiedział doskonale co teraz czuje Haru. Z resztą nie musiał specjalnie się tego doszukiwać, ponieważ mina przyjaciela doskonale odzwierciedlała jego stan. Uśmiechnął się przyjaźnie, tak jakby chciał w jakiś sposób załagodzić atmosferę.
- Zdejmij je.
Powtórzył, nie gubiąc uśmiechu i wskazał na swoje kąpielówki. Może Nanase poczuje się lepiej, kiedy obaj będą nago? Albo wręcz przeciwnie.
- Chyba, że chcesz, żebym sam to zrobił.
Zaśmiał się cicho i wsadził dwa palce za gumkę od spodenek, po czym pociągnął je delikatnie w dół. Gdyby tylko wcześniej wiedział jakie to będzie zabawne...
- Pokażę Ci coś, czego jeszcze nie widziałeś.
Po tych słowach Rin zatrzymał się na chwilę, czekając aż Haru zadecyduje.

Gdyby godzinę temu ktoś powiedział mu, że po treningu będzie trzymał rozpalonego Haru na swoich kolanach, Rin najprawdopodobniej wyśmiałby tego kogoś. Albo mu przyłożył. Jednak później zrobiłoby mu się głupio, ponieważ ten ktoś miałby rację. Jednak Rin wcale nie żałowałby swojego błędu, zajęty czymś zupełnie innym. A mianowicie rozpalonym Haru na swoich kolanach (ten wstęp nie miał sensu xDD).
- Nie musisz się bać.
Z oczu Rina nagle zniknął ten podejrzany błysk, a zastąpiony został... troską? To trochę dziwne z jego strony.
- Nie skrzywdzę cię, Haru.
Uśmiechnął się lekko, po czym pocałował chłopaka delikatnie. Nie miał pojęcia co spowodowało taką zmianę w jego zachowaniu, jednak niespecjalnie się tym przejął. Wiedział za to, że nie wybaczyłby sobie, gdyby rzeczywiście zrobił chłopakowi krzywdę. Musiał się kontrolować. Jeśli nie zapanuje odpowiednio nad emocjami, może się to bardzo źle skończyć. Nie przerywając pocałunku, Rin pozbawił kąpielówek swojego partnera.
- Nie masz się czego wstydzić.
Zachichotał cicho, po czym przygryzł dolną wargę, patrząc mu wyzywająco w oczy.
- Śmiało Haru, zrób to samo.
Powiedział, a w tym czasie do jego oczu zaczęła powracać wcześniejsza zawziętość i niepochamowane pożądanie. Chociaż głownie Haru był tutaj dopieszczany, nie znaczy to, że jego partner nie może się przy okazji podniecić, prawda?

Haru coraz bardziej go zaskakiwał tego dnia. Oczywiście w ten jak najbardziej pozytywny sposób. Wychodząc z domu nie spodziewał się takiego rozwoju sytuacji. Szczerze mówiąc rozważał nawet skłamanie o chorobie i wywinięcie się od treningu, ale w końcu jego zawziętość, ambicje i mobilizacja mu na to nie pozwoliły. Chwała moblizacji! I pomyśleć, że gdyby nie to, że postawił sobie poprzeczkę tak wysoko, leżałby teraz w łóżku - sam - i gapił się w sufit albo wysłuchiwał obaw Nidoriego, czy to wszystko z nim w porządku. Nie żałował. Ba. Kto normalny by żałował w takiej sytuacji? Może i jakiś idiota by się znalazł, ale Rin do takich nie należał. Patrzył więc na Haru z pożądaniem w swoich pięknych, fioletowych oczach.
- Mam ci pokazać?
Uśmiechnął się nieco podejrzanie. Właśnie w tym momencie wszystkie jego ofiary zaczynały się bać. xD
- Ale wiesz, że to może się okazać niebezpieczne, prawda?
Powiedział, zaciskając nieco mocniej paluszki na męskości chłopaka.

- Nie szukałeś dziewczyny, tak?
Uśmiech na jego twarzy nieco się zmienił. Ze znaczącego stał się bardziej zwycięski. Za to jego oczy nie wyrażały niczego innego, jak nie zwykłej radości. Cieszył się. Jego obawy, że Haru ucieknie zniknęły w chwili, kiedy chłopak otworzył usta. W końcu gdyby naprawdę go obrzydził, nie widziałby tego uroczego rumieńca, który z każdym słowem powiększał się coraz bardziej. Czyżby u chłopaka zaczęła działać wyobraźnia? Z drugiej strony jakby wywołał u niego strach, to prawdopodobnie dostałby najpierw w twarz (wiedział, że przyjaciel mimo wszystko jest do tego zdolny) i już nigdy więcej go nie zobaczył. Dlatego się cieszył.
Ale wracając do tematu, Rin, utrzymując swój zwycięski uśmieszek, wolną ręką ujął Haru za podbródek i przyciągnął bliżej swojej twarzy.
- Co by znaczyło tylko tyle, że przez ten cały czas na mnie czekałeś.
Zachichotał cicho, po czym jego język ponownie znalazł swoje miejsce w ustach Haru.
Rin już był pewien, że chłopak jest tylko jego. A, że z natury był raczej zazdrosny, nie zamierzał tego w żaden sposób ukrywać. Najchętniej przyczepiłby do kurtki przyjaciela coś w stylu: "Ten chłopak należy do mnie! Tylko dotknij, a zagryzę..." Jednak nie było to mile widziane pod względem prawnym. A szkoda.
Tak czy siak w realizacji jego planu przydałby się jakikolwiek ruch ze strony partnera. A skoro na razie ów partner jest zbyt nieśmiały, by wykazać się jakąś inicjatywą, Rin postanowił w pewien sposób mu pomóc. W tym celu chwycił Haru za uda i bezceremonialnie władował go na swoje kolana, oplatając sobie tułów jego nogami. Warto też dodać, że drugą rękę trzymał nadal w tym samym miejscu.

- Nie wiesz jak?
Lekko się uśmiechnął, spoglądając przyjacielowi prosto w oczy.
- Czyżby jeszcze żadna panna ci tego nie pokazała?
Jego uśmiech nieco się poszerzył. Nie był jednak wredny. Może i Rin był uszczypliwy, ale w końcu są jakieś granice, prawda? Celem chłopaka nie było wyśmianie Haru. Chciał tylko powiększyć ten uroczy rumieniec, który wcześniej udało mu się wywołać na jego twarzy.
Zamilkł na chwilę, wyczekując jego reakcji, po czym powoli powędrował ręką między nogi chłopaka, kładąc ją w wiadomym miejscu. Mimo że twarz miał pozbawioną jakiejkolwiek niepewności, w środku jednak obawiał się, czy ten krok nie jest przypadkiem zbyt śmiały. Jednak oczywiście nie dał tego po sobie poznać, zachowując całkowitą pewność siebie. Jedyną rzeczą, której nie chciał, było wystraszenie przyjaciela.
- Tak czy siak ucieszyłbym się, gdybym okazał się pierwszy.
Dodał, nie czekając na odpowiedź Haru.
Nie zamierzał wracać tematem do strefy uczuciowej. Tamto wydarzenie niedługo stanie się odległą przeszłością, a powtórka zwierzania się z uczuć ustanowi daleką przyszłośc. O ile w ogóle jakaś przyszłośc będzie. Taki już był i tyle. Wolał pozostać przy odczuciach fizycznych. W tej strefie czuł się bezbieczniejszy.