Gdyby tylko Ritsu był psem, od razu zaczął by skakać wokół malucha i machać ogonem ze szczęścia. Ale on psem nie był. Był kotem i właśnie dlatego swoją radość ograniczył tylko do szerokiego uśmiechu na mordce.
- A więc trzeba wszystko przyszykować!
Sam nawet nie był do końca pewien czym się tak ekscytował. W końcu nie raz kąpał się z kociakami sąsiadów i nie odczuwał takich emocji, co teraz. Może świadomość, że mały Kaito widział w nim swoje bóstwo jakoś na niego wpłynęła? Jednak nie chciał się tym za bardzo przejmować, ważne, że był dzięki temu szczęśliwy. Tak właściwie nie oczekiwał, że jego niespodziewany gość się zgodzi i może jednak ten fakt sprawił, że Ritsu poczuł motylki w brzuchu, gdy do jego uszu nie dotarła odmowa? Sam już nie wiedział, ale jak to zostało wcześniej wspomniane, nie zaprzątał sobie tym głowy.
Zachichotał, kiedy kociak zaczął się rozbierać (czyżby zdarzyło mu się to dzisiaj już drugi raz?) i podniósł jego koszulkę z podłogi.
- Aż tak ci śpieszno, mały? Chodź, pokażę ci gdzie jest łazienka.
Po tych słowach chłopak popchnął go lekko w plecki i wprowadził w głąb korytarza.
- Przyczepa nie jest aż taka duża, więc bez problemu ją znajdziemy.
Ristu uśmiechnął się promiennie, starając się zbytnio nie gapić na półnagiego kolegę. Znowu nie był pewien co sprawiało, że nie mógł wręcz odwrócić od niego wzroku. Był taki uroczy, wręcz idealny!
- To te drzwi po prawej.
Rzucił, próbując w jakiś sposób odgonić swoje dziwne myśli i wprowadził malucha do łazienki. Po tych słowach stanął na kolejnym w przyczepie puchatym dywaniku i sam zaczął zdejmować koszulkę.

Ritsu zachichotał, poddając się urokowi, jakim emanował kociak. Zaraz, zaraz... zachichotał? Naprawdę taki dźwięk wydobył się z jego ust? No proszę, nie sądził, że kiedykolwiek będzie w stanie zachowywać się w ten sposób, co od chwili spotkania swojego małego przyjaciela. Ehh... co on z nim najlepszego wyczyniał.
- Skoro tak długo zabawiłeś w tych krzakach, to chyba przydałaby ci się kąpiel, co?
Zapytał z uśmiechem, oczywiście nie mając na myśli, że Kaito śmierdzi czy coś w tym stylu.
- Założę się, że dobrze ci to zrobi, mały. Potrafię tak ustawić temperaturę wody, że sprawia ona przyjemność w zetknięciu z sierścią nawet najbardziej wybrednego kociaka!
Oznajmił tonem klasycznego chwalipięty, jednak w jego oczach lśniła czysta skromność.
- Co ty na to?
Nalegał coraz bardziej w ogóle nie zdając sobie sprawy z tego, że kąpiel będzie wymagała tego, że Kaito będzie się musiał rozebrać, że w pomieszczeniu będzie goręcej niż zwykle i, że będzie musiał się umyć tą samą gąbką co Ritsu. Ale co taki roztargniony kociak jak on mógł przewidzieć? No nic! A przynajmniej nic z tych rzeczy. Po prostu chciał być miły, nie przemyślawszy wcześniej jakie ryzyko to ze sobą niesie.

Ritsu nie wiedział już co się z nim dzieje. Chociaż kochał praktycznie... nie, dosłownie wszystko co żywe, z reguły trzymał się jednak na dystans. Pomagał i uszczęśliwiał, ostatecznie ograniczając się jedynie do uśmiechu lub podania łapy. Ewentualnie kogoś przytulił, ale to zdarzało się raczej rzadko. Był bardzo sympatycznym kociakiem, który chciał mieć w każdym przyjaciela, dlatego dużo osób ubóstwiało przebywać w jego towarzystwie. Ostatecznie jednak Ritsu należał do samotników. Więc czemu... czemu teraz tak się kleił do tego malucha? Czemu z każdą chwilą był coraz bliżej i bliżej niego? Bo był słodki? Tu chyba nie chodziło tylko o to. Kociak nie wiedział co się z nim dzieje i nie rozumiał jakie myśli powstają w jego małym łepku. To pierwszy raz, odkąd tak dziwnie się zachowywał. Kiedy patrzył na Kaito, chciał mieć go jak najdłużej przy sobie, zapominając o tym jak bardzo lubi samotne wylegiwanie się na parapecie. Przy maluchu wszystkie jego dotychczasowe przyzwyczajenia znikały, zastąpione na nowo odkrytymi potrzebami. Chciał go po prostu mieć, tak jak posiada się kłębek wełny czy nakręcaną myszkę. Chciał, by mały gość należał tylko do niego i kiedy sobie to wreszcie uświadomił, przeraził się. Nie chciał jednak mówić to Kaito, ponieważ bał się, że ten może się najzwyczajniej w świecie przestraszyć i uciec. Co tu robić? Co robić?
- P-przepraszam...
Ritsu speszył się, a na jego pyszczek wstąpił delikatny rumieniec.
- Miałeś paproszek na bluzce.

Na pyszczek Ritsu wstąpił zniewalający koci uśmiech.
- W takim razie nie mogę się już doczekać.
Oczywiście chłopak nie leżał na Kaito całym swoim ciężarem, w obawie przed tym, że mógłby go najzwyczajniej zgnieść. Maluch był w końcu taki drobny i... na swój sposób słodki. Ale w sumie chyba każdy kociak był słodki, więc normalne było, że tak myślał, prawda? Kiedy Ritsu dostrzegł panikę na twarzy swojego uroczego przyjaciela, zaczął się zastanawiać czy aby przypadkiem odrobinę nie przesadził. Znalazł się w końcu dość blisko, a Kaito mógł to przez przypadek źle odebrać. Speszony własnym zachowaniem, chłopak odsunął się od małego i usiadł po turecku na swoim ulubionym dywaniku.
- No pewnie!
Uśmiech Ritsu się poszerzył, a jego właściciel zaczął drapać za uszkiem naszego małego gościa. W trakcie tej czynności zauważył jakiś paproszek na bluzce Kaito. Jak wiadomo, każdy szanujący się kot za nic w świecie nie przepuściłby takiej okazji. Tak więc i Ritsu zaczęły świerzbić łapki i w końcu nie wytrzymując tego napięcia, pacnął łapką koszulkę małego. Kiedy nic się nie stało, ponowił swoją czynność jeszcze kilka razy, jednak nie przynosiło to oczekiwanego rezultatu. Nawet dwie łapki nie mogły nic wyczynić w tej sytuacji. Jednak on tak łatwo się nie podda! Kociak z bardzo dużym zaangażowaniem starał się strzepać złośliwy paproszek, fukając cicho pod nosem co jakiś czas.

Nie musiał cierpieć zbyt dużych katuszy, ponieważ kakao szybko wystygło i mógł wypić wszystko bez strachu o oparzenie języka. Kiedy ostatnia kropelka z kubka powędrowała do pyszczka Ritsu, ten wydał z siebie cichy pomruk zadowolenia. Wstał, wziął zarówno spodeczek, jak i swój kubek i odłożył naczynia do zlewu. Pozmywa później, teraz szykowała się ciekawa opowieść.
Ritsu ponownie usiadł po turecku przed kociakiem i zaczął słuchać ze skupieniem tego, co maluch miał do powiedzenia. Z jakiegoś powodu chciał zapamiętać każde jego słowo.
- Motyli?
W tym miejscu przerwał młodszemu koledze, a jego uszy drgnęły pod wpływem zainteresowania.
- Chętnie bym ją kiedyś zobaczył.
Powiedział, jakby sam do siebie, jednak nie spuszczał przy tym wzroku z Kaito.
Kiedy ten powiedział ostatnie zdanie, oczy Ritsu błysnęły. Czyżby maluchowi aż tak na nim zależało? Nie mógł więc go zawieźć. Jeszcze nigdy nikt nie był rozcarowany z jego powodu. Jednak tym razem zainteresowanie Kaito nie polegało jedynie na sprawieniu mu przyjemności. Ritsu doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że jego przyjaźnie zawierane były pod pretekstem nie zranienia zauroczonej w nim osoby. Tak było zawsze. Jednak tym razem Kaito zaintrygował go naprawdę. Sam zainteresowany nie wiedział jeszcze co to znaczy, ale za to wiedział, że nie może tego zignorować. Takie uczucie towarzyszy mu poraz pierwszy, nie chciał tego zmarnować. Dlatego kiedy maluch podkulił ogon, ten popchnął go lekko, przez co wylądował na nim. Ritsu uśmiechął się niewinnie, gładząc palcami policzek malucha.
- Miło słyszeć.

Z kolei Ritsu przysiadł sobie na kuchennym blacie z nagrzanym kubkiem w dłoni. No... może nie do końca w dłoni... Otóż kakao było gorące, a chłopak nie lubił, gdy parzy do w paluszki. Dlatego też naciągnął rękawy od swojego sweterka i chwycił kubek w obie łapki. Dmuchnął w brązowy płyn tylko po to, żeby za chwilę upić jeden, niewielki łyk. Eh, te wrażliwe, kocie języki...
- No ja myślę, że pyszne!
Powiedział tonem: "tylko spróbowałbyś stwierdzić inaczej", po czym się roześmiał. Obserwował z nie małą przyjemością jak Kaito wylizuje ostatnie kropelki ze spodeczka. Nie ma co się okłamywać, wyglądało to po prostu uroczo!
- Tak w ogóle... powiesz mi coś o sobie? Ile masz lat? Co lubisz robić? Jaki jest twój ulubiony kolor? Książka? Piosenka? Masz jakieś hobby? A może dopiero szukasz? Kolekcjonujesz coś? Jak tak to co i od kiedy? Lubisz spać na parapecie nad kaloryferem w zimowe wieczory?
Obsypał go lawiną pytań i nie poczuł się przy tym ani trochę skrępowany. Ritsu był wygadanym kotem odkąd pamiętał. I zawsze chciał wiedzieć wszystko. Taki mały fetysz.

- Skoro tak twierdzisz.
Ledwo się powstrzymał od chichotu. Jednak w końcu udało mu się. Nie chciał przecież zawstydzać go jeszcze bardziej! Ograniczył się tylko do swojego ciepłego uśmiechu.
- Mam tylko nadzieję, że następnym razem mi powiesz.
Puścił do niego oczko, nalewając mleka do swojego kubka. Czy chciałby, żeby Kaito opowiedział mu o wszystkim? Z pewnością tak. Może wtedy on sam dowiedziałby się nieco więcej na temat własnego uczucia. Bo póki co nie miał pojęcia czemu jego serce biło tak szybko, gdy maluch był gdzieś w pobliżu.
- Naprawdę nie masz się czego obawiać, ten palnik jest całkowicie bezpieczny.
Powiedział, kiedy zauważył jego niepewne spojrzenie w stronę urządzenia. Było to na swój sposób urocze.
- A, i uważaj. Mleko może być jeszcze gorące. Nie oparz sobie języka.
Ostrzegł, wiedząc doskonale na własnym przykładzie, że koty mają wyjątkowo wrażliwe języki, jeśli chodziło o wysokie temperatury.
Upił łyk ze swojego kubka, po czym usiadł po turecku na przeciwko Kaito. Kiedy zobaczył jak maluch chłepta kakao, zrobiło mu się jakoś cieplej na sercu.
- Smacznego, smacznego!
Uśmiechnął się rozczulony bardziej niż nie jedna kocia mama. xD

Oczywiście Ritsu usłyszał wszystko, co powiedział kociak. Miał całkiem dobry słuch, a poza tym przyczepa nie należała do największych, więc w środku było słychać idealnie każdy szmer. Jednak postanowił udać, że tego nie słyszał. Jego uwadze nie umknęło to, jak Kaito spanikował. Widocznie powiedział nieco więcej niż zamierzał. Dla Ritsu było to całkiem urocze, ale stwierdził, że lepiej tego nie komentować. Czy przeszkadzało mu to, że był śledzony? Nie. Jak już wcześniej zostało wspomniane, ten osobnik nie chował żadnych tajemnic, więc nie miał niczego do ukrycia. A nawet wręcz przeciwnie. Kiedy tylko myślał o tym, że był codziennie obserwowany, czuł w brzychu motylki. Nie do końca wiedział dlaczego tak się działo, jednak cieszył się i chciał, żeby to uczucie trwało jak najdłużej.
- Czego nie słyszałem?
Zapytał, robiąc taką minkę, jakby naprawdę nic nie wiedział. Wzrok miał utkwiony w mleku, więc nie ujrzał również uroczego rumieńca, ale coś mu mówiło, że jeszcze dzisiaj nie raz go zobaczy.
- Bez obaw! Gotuję tak od czternastu lat.
Powiedział ze spokojnym uśmiechem na ustach. Kiedy na mleku zaczęły pojawiać się bąbelki, Ritsu wyłączył gaz.
- Oczywiście, że możesz.
Zadowolony przesypał kakao na spodeczek, zalał je mlekiem i postawił na podłodze.
- Proszę bardzo!
Obdarzył kociaka jeszcze jednym uśmiechem, po czym dokończył również swoje kakao.