Nie sądził, że Aloisowi chciałoby się ruszyć tyłek i iść za nim. Chociaż... perspektywa śledzenia, a nie chodzenia już bardziej mu pasowała. Było to nawet całkiem prawdopodobne. Czy wiedział? Oczywiście. Był demonem i wyczuwał takie rzeczy z łatwością. Tym bardziej, że nawet w tych czasach Alois lubił przechadzać się na obcasach, dzięki czemu jeszcze łatwiej było go przejrzeć. Jednak nie robił nic, żeby mu przeszkodzić. Jak chce, to niech sobie za nim chodzi. Claude nie miał jakichś wielkich tajemnic (przynajmniej nie związanych z miejscem, do którego szedł), aby nie pozwolić mu chodzić za dobą. A nawet gdyby go zatrzymał, nie dość, że mógłby zostać ukarany, to prędzej czy później i tak musiałby zaprowadzić Aloisa do miejsca, w które się wybierał. Więc na jedno i to samo wychodzi. A tak przy okazji - "ukarać demona", brzmi absurdalnie, prawda? Jednak Claude wiedział, że jego panicz jest nieprzewidywalny i na pewno wymyśliłby coś, żeby tylko uprzykrzyć mu już i tak znienawidzoną służbę.
- Wyszedłem na chwilę bez konkretnego celu.
Odpowiedzial zgodnie z prawdą, gdy panicz postanowił jednak się pokazać. A z resztą... i tak wiadomo, że powiedział prawdę. Czasy może i się zmieniły, ale nie zwyczaje. Tak więc lokaj w dalszym ciągu nie mógł okłamać Aloisa. A szkoda. Powiedziałby, że umówił się na randkę z wyjątkowo cycatą blondynką i czekał na reakcję. Co jak co, ale to na pewno byłby widok warty nużącej egzystencji demona. Jednak nie mógł tego zrobić. Dobrawdy głupie zasady! Który idiota to wymyślił?!


XDD

Moje też krótkie... :d

- Owszem. Coś w tym stylu.
Odpowiedział i zmierzył go wzrokiem. Ciekawiło go co ten dzieciak sobie pomyślał, zastając go w kawiarni. A zwłaszcza, że jest to kawiarnia, do której najczęściej wędrują zakochani. Czemu znalazł się aurat tutaj? Szczerze... naprawdę nie miał pojęcia. Chciał chwili wytchnienia od wszystkich swoich obowiązków. Bo chociaż z upływem czasu znacznie ich ubyło, nadal jednak pozostały. Niestety.
- A na co panicz ma dzisiaj ochotę?
Zapytał, nadal nie przestając na niego patrzeć. Sama odpowiedź niekoniecznie go ciekawiła, jednak jako lokaj był zobowiązany zainteresować się swoim panem chociaż w tym najmniejszym stopniu.
Claude przez te wszystkie lata miał serdecznie dość Aloisa. Z roku na rok prześladowało go wrażenie, że już dłużej z nim nie wytrzyma. Jednak stara duma w nim została, nie pozwalając w żaden sposób zainerować. Całe szczęście, że miał mocno wyrobioną cierpliwość. W sytuacji w jakiej się znajdował bardzo się przydawała.

Ten dzieciak był taki... taki... uch! Gdyby tylko istniała możliwość, żeby się od niego uwolnić, Claude zrobiłby dosłownie wszystko. Dla tak cenionego przed demona spokoju był zdolny nawet do końca życia paradować w strojach podobnych wyglądem do stylu Aloisa, byle się tylko wreszcie od niego uwolnić! Ogólnie mówiąc lokaj był zdolny do wszelkiego rodzaju poświęceń, gdy stawką była jego... wolność? Myślę, że można to tak nazwać. Gdyby tylko miał szansę cofnąć jeden z najpoważniejszych błędów swojego życia, obiecałby sobie uważać przy dobieraniu sobie kontrahentów. I gdyby nie jego duma i zasady, jakimi się kierował, już dawno zostawiłby Aloisa na pastwę samego siebie albo najzwyczajniej w świecie by go zabił. Jednak niestety demon byl zbyt perfekcyjnym lokajem, żeby tego dokonać. Czy to znaczyło, że był też lojalny? Raczej nie. Po prostu wiernie trwał przy swoich przekonaniach.
- Nie traktowałbym tego tak dosłownie, paniczu.
Odpowiedział, przyzwyczajony do tego, że Alois był zdolny przyczepić się do niemal każdego słówka, jakie lokaj wypowiadał.
- Chociaż wiem o paniczu więcej niż ktokolwiek inny oraz potrafię odczytać każde emocje, siedzące w paniczu, nie jestem niestety w stanie odczytać myśli panicza.
Tak właściwie to "niestety" nie było do końca szczere. Demon czuł niezmierną ulgę, że nie mógł zobaczyć jakie myśli siedzą w głowie tego dzieciaka. Tego by chyba już nie zniósł nawet ktoś taki jak on.