Udało mu się w końcu znaleźć wystarczająco odwagi i wyjść z domu. Sukcesem było dotarcie do centrum handlowego bez większych problemów. Niesamowitym zaskoczeniem było to, że nie musiał tam nikogo pytać o drogę. Sam sobie poradził i był z tego dumny.
Więc dlaczego musiał to zepsuć?
Cholera...
On, Jun Sayuki, zdecydowanie potrzebował zrobić coś ze swoją beznadziejną orientacją w terenie. Wydawało mu się, że szedł dokładnie w kierunku, z którego przyszedł. Przecież to nie powinno być takie trudne, prawda? Stacja nie była jakoś niewyobrażalnie daleko. Strasznie się jednak pomylił.
Szedł powolnym krokiem, niepewnie rozglądając się wkoło. Wpakował się... Ani trochę nie kojarzył okolicy. Zresztą, jak miał ją kojarzyć, skoro nigdy nie opuszczał swoich czterech ścian?
W którymś momencie szczęście najwidoczniej postanowiło się nad nim zlitować i zesłać mu kogoś, kogo mógłby spytać o drogę.
Podszedł z wahaniem do mężczyzny i ze zdenerwowania przygryzł lekko wargę.
- A-anō... Przepraszam, w którą stronę do metra?...

Na moment dosłownie serce mu się zatrzymało, a on sam stracił wszelką nadzieję. Ale... Jak to... Przez całą swoją drogę nie napotkał żywego ducha, więc jak on teraz wróci do domu? Z tego miejsca nie potrafiłby nawet dotrzeć z powrotem do centrum, więc można powiedzieć, że to byłby jego koniec.
Mimo wszystko jednak nie stracił zupełnie szansy na wybawienie.
- A... to nie będzie problem? - Spytał z pewną iskierką w oczach. Poczekanie tych 30 minut było znacznie lepsze niż błądzenie różnymi uliczkami przez kilka godzin, tylko po to, by później okazało się, że ostatni pociąg dopiero co odjechał. Jak wiele razy już to przerabiał...
Zdecydowanie za bardzo przejmował się tym, czy nie sprawi nikomu kłopotu. Ale co on mógł na to poradzić? Była to swego rodzaju paranoja, że ludzie tylko udają miłych i pomocnych, w międzyczasie myśląc sobie "boże, daj mi już spokój". Paranoja, natrętne myśli, była to kolejna męcząca strona jego charakteru, nie tylko dla niego samego, ale przede wszystkim dla jego otoczenia.

Z lekkim wahaniem uścisnął jego dłoń, odrobinę się przy tym kłaniając.
- Ja jestem Sayuki Jun.
W sumie... nie wyglądał na złego. Wręcz przeciwnie, ten sympatyczny uśmiech nawet trochę go do siebie przekonał. Miał przez to ochotę również odpowiedzieć mu uśmiechem. Jednak w tym momencie wkraczał jego lęk. Nie pozwalał mu dopuścić do siebie myśli, że ktoś mógłby zachowywać się w ten sposób, nie udając. Nie potrafił patrzeć na ludzi inaczej.
Skinął tylko głową na jego propozycję. Pomimo że nikogo w drodze tu nie widział, to jednak nie chciał narażać się na nieprzyjemne spotkanie z kimkolwiek. Zwłaszcza nie o takiej porze.
Szybko wszedł, zamykając za sobą drzwi i skierował się za nim do studia, słuchając rady chłopaka. Chwilę się rozglądał, chcąc znaleźć miejsce, w którym najmniej będzie go widać, gdy nagle zauważył Chrisa. Nie tego samego, uśmiechniętego mężczyznę. Tylko profesjonalnego modela. Nalawszy sobie wcześniej wody do plastikowego kubka, usiadł pod ścianą w najbardziej zaciemnionym miejscu i, nie mogąc oderwać wzroku od jego - jak by nie było przystojnej - twarzy, wpatrywał się w niego jak zaczarowany. Być może dlatego, że po raz pierwszy był świadkiem czegoś takiego. A może dlatego, że to on roztaczał wokół siebie pewną aurę profesjonalizmu i perfekcji.

Ostatnio edytowany przez Jun (2014-08-28 10:55:16)

Poza. Kilka kliknięć migawki. Polecenie. Natychmiastowa zmiana pozycji. Kolejna seria zdjęć.
Aż trudno było uwierzyć, jak profesjonalnym można być w tak młodym wieku. Oczywiście, był starszy od Juna, to nie ulegało najmniejszym wątpliwościom. Ale ile on mógł mieć? Ze 20 lat? Może odrobinę więcej. On sam był perfekcjonistą, jednak to, co się teraz działo przed jego oczami, przechodziło jego pojęcie.
Kiedy po skończonej sesji chłopak do niego podszedł, Sayuki zaczął zastanawiać się, czy to aby na pewno ta sama osoba, ta sama, której twarz jeszcze przed chwilą nie pokazywała żadnych głębszych emocji, a która teraz szeroko się do niego uśmiechała. Gdyby to nie była jego praca, z pewnością pojawiłyby się kolejne męczące i blokujące go myśli.
Skinął głową i mruknął coś, co zapewne miało być podziękowaniem. Szczerze mówiąc, miał zamiar schować prowiant do torby, bo nawet przy jedzeniu potrafił się wygłupić, ale gdy poczuł burczenie w brzuchu... niezbyt miał wybór.
Niczym jego cień poszedł za Chrisem, cierpliwie czekając i skubiąc swoją kanapkę. Na moment, jak to miał w zwyczaju, zapatrzył się w jeden punkt; zamrugał gwałtownie, gdy model wyrwał go z zamyślenia i nie zdążył powstrzymać cichego prychnięcia i rozbawionego uśmiechu, widząc ten triumf na jego twarzy. Upomniał się jednak w myślach, szybko zakrył dłonią dolną część twarzy i spuścił odrobinę głowę.
- Tak... Tak, oczywiście. Dziękuję.

Wyjątkowo udało mu się uniknąć ośmieszenia podczas jedzenia, banzai. No, nie licząc tych kilku maleńkich okruszków na twarzy, których sam nawet nie zauważył... Ale w porównaniu z tym, co, znając jego możliwości, mogło się stać, to jest to pikuś.
Niby wiedział, widząc jego profesjonalizm, że znacznie się od siebie różnią - prosty, przeciętny Japończyk dorabiający sobie w cukierni i niezwykły model o niespotykanej urodzie - jednak dopiero gdy dotarli do jego samochodu, uświadomił sobie, na o ile wyższym poziomie jest ten chłopak. Przecież między nim a Chrisem to jak... jak... od ziemi do szczytu cholernego Burdż Chalifa! Co on tu w ogóle robił...
Usiadł na wskazanym miejscu, kładąc torbę na kolanach. Ciekawe, skąd pochodził? Bo na pewno nie wyglądał na Azjatę. Ale z japońskim radził sobie bezbłędnie... Podał swój adres, starając się mówić wystarczająco głośno i wyraźnie, by nie wynikły z tego później żadne nieporozumienia.
Tabletki ciemnowłosego przypomniały mu o jego własnych. Właśnie tych, które powinien był wziąć 4 godziny temu... Sięgnął szybko do torby... Brawo, Jun, brawo. Gdybyś wtedy pamiętał, miałbyś przynajmniej czym popić. A tak tylko narażasz się na to, że jeszcze przed dotarciem do domu znów o nich zapomnisz. Wtedy to dopiero będzie nieprzyjemnie.
- Po tych kilku razach, kiedy miałem przyjemność towarzyszyć mojemu bratu w podróży, nie boję się niczyjej jazdy... - Uśmiechnął się łagodnie do starszego. Bardziej nierozważnego i szalejącego na drodze kierowcy jeszcze nie udało mu się spotkać i raczej mu się do tego nie śpieszyło.

Pokręcił głową na jego propozycję. Oczywiście, chętnie by skorzystał, ale nie czuł się na tyle komfortowo, by pić z nim z jednej butelki.
- Uwierz mi, nic nie tracisz. My, młodsi bracia, potrafimy być najwredniejszymi istotami na świecie. - Zażartował, samemu próbując się jakoś rozluźnić.
Wziął głębszy oddech. Może i nie bał się jazdy modela, jednak stres całą sytuacją ciągle pozostawał i nie chciał odpuścić.
Jakby na niemą prośbę chłopca po chwili zaczęła dobiegać do jego uszu melodia skrzypiec. Mimowolnie lekko zadrżał i przymknąwszy powieki, oparł głowę o zagłówek. Rany, jak on kochał muzykę klasyczną... Nie dość, że była przepiękna, to jeszcze w takich sytuacjach jak ta pozwalała mu się odprężyć. Odpowiedział mu jeszcze przecząco na pytanie starszego, po czym pozwolił sobie na chwilę odpłynąć. Zimne powietrze niedługo potem wywołało u niego kolejne przyjemne dreszcze, a on sam westchnął i pozwolił lekkiemu uśmiechowi wpłynąć na jego twarz. Gdyby jeszcze tylko serce raczyło się uspokoić.