Patrzył na niego cały czas, zastanawiając się co tak naprawdę o nim myśli.
Przyszedł sobie taki oto Omiś, zakradł się do szkoły, wszedł do sali bez pozwolenia, wykazuje się dziwną sympatią w stosunku do dręczonego chłopaka i proponuje przyjaźń, chociaż tak naprawdę zna go od kilku minut. No i co tu sobie o nim myśleć? Ehh.. Omen nawet nie myślał co o sobie myśleć, omijając fakt, jak to zdanie musiało dziwnie zabrzmieć. Ale póki co postanowił się tym nie zadręczać. W końcu i tak wyjdzie szydło z worka. Demon miał tylko nadzieję, że nie będzie to jego worek pełen sekretów.
- Ja się tu nie uczę.
Powiedział z uśmiechem, zupełnie zapominając o tym, że miał przecież udawać studenta. Ale co tam! Omen słynął z tego, że najpierw mówił, potem myślał. A jak już mówił, to tylko to, co mu ślina na język przyniesie. Taki po prostu był i już.
- Musisz w takim razie ciężko pracować, co?

- Ta-jem-ni-ca!
Przesylabował odpowiedź delikatnie trącając go palcem wskazującym w nos.
Nie powinien wspominać o tym, że się tu nie uczy. Nie... W ogóle nie powinien mówić o tym chłopakowi. Ale jakoś tak samo mu się wymsknęło. Może i był demonem i miał wrodzoną demoniczną przebiegłość, jednak prawda była taka, że ostatecznie nie potrafił kłamać. A szczególnie jeśli chodzi o oszukanie takiego kochaneo chłopaka, jakim jest Alex. Zwyczajnie nie potrafił go okłamać i tyle.
- Nie, nie jestem. Do nauczyciela mi daleko.
Odpowiedział, po czym się roześmiał tak, jak on to już miał w zwyczaju. Ciepły i pogodny śmiech szybko stał się jego wizytówką, ale to raczej nie dziwne, skoro zawsze mu towarzyszył, prawda?
- A więc stać cię zatem na bardzo wiele.
Po tej pochwale pieszczotliwie zmierzwił chłopakowi włosy. :3

Wyczuwam klopsiki ;) :33

Kiedy patrzył na Alexa, przed oczami widniała mu wizja słodkiego pięciolatka, który cały czas pyta: "A dlaczego?". Nie wiadomo skąd u niego akurat takie skojarzenie, jednak ludzie już dawno stwierdzili, że Omen jest nienormalny, więc to w sumie nic dziwnego. Tak czy siak demon uśmiechnął się lekko pod nosem, kiedy wyobraził sobie chłopaka w wieku przedszkolnym. Sama słodycz. Ale wracając do tematu...
Westchnął cicho, stwierdzając, że chłopak nie jest naiwny i takimi łatwymi wymówkami raczej go nie uspokoi. Tak to już jest z naukowcami, niestety. Będą cię pytać i pytać, dopóki nie powiesz im całej prawdy. Omiś bardzo chętnie opowiedziałby mu o wszystkim, jednak wstrzymał się z tym, obawiając się reakcji Alexa. Z jednej strony mógł mu nie uwierzyć i go wyśmiać - tym zbytnio się nie przejmował, ponieważ drwiny nie robiły na nim żadnego wrażenia. Poza tym jakoś nie mógł sobie wyobrazić, że ten uroczy chłopak jest zdolny wyrządzić krzywdę komukolwiek. Nie... Bardziej bał się tego, że Alex mu uwierzy, przestraszy się i ucieknie. Co wtedy? Może i znają się od kilku minut, jednak Omen nie chciał kończyć tej znajomości.
- Hmm... muszę przyznać, że niestety nie jestem zbyt dobry w tłumaczeniu. Jakby ci to powiedzieć...
Zastanowił się chwilę. W międzyczasie wziął chłopaka pod boki i podniósł go tak, jakby ważył tyle co nic. Nim ktokolwiek zdążył się zorientować co tak właściwie się dzieje, Alex siedział demonowi na kolanach.
- Mam dosyć dobre stosunki z nauczycielami z tej szkoły, o!
Nienawidził kłamać. Wprost tego nie cierpiał, jednak nie widział teraz innego wyboru. Kiedy będzie wracał do domu, zaprzyjaźni się z jakimś tutejszym belfrem i wtedy to nie będzie kłamstwo, tylko opóźniona prawda, co nie?
Tak czy siak chciał teraz jak najszybciej odwrócić uwagę Alexa. Nie znajdując lepszego pomysłu, pocałował go czule prosto w usta. Była to jedyna myśl, jaka mu przyszła do głowy.

W międzyczasie wsunął mu rękę pod koszulkę drażniąc jedno z wrażliwszych miejsc - czyli brzuszek. Głaskał chłopaka z czułością, dodatkowo pogłębiając pocałunek. Nie stał się on jednak przez to ani zaborczy, ani zbyt brutalny. Nadal pozostawał czuły i delikatny, pomimo więszego zaangażowania demona. Omenowi nie przeszkadzała nieporadność swojego nowego "kolegi". A nawet wręcz przeciwnie - dodatkowo zmobilizowała go do dalszego działania. To było w końcu takie urocze! Niestety w końcu był zmuszony przerwać pocałunek. Mimo wszystko znajdowali się jednak na terenie szkoły. Demon nie miał również pewności czy w klasie nie ma żadnych kamer. Wiedział, że narobiłby Alexowi kłopotów, gdyby ktokolwiek ich zauważył. Jednak rączki nie zabrał, nadal smyrając opuszkami palców brzuszek chłopaczka.
- Co to była za urocza reakcja, hm?
Zachichował lekko, wykorzystując wolną rękę, żeby zmierzwić pieszczotliwie włosy chłopaka.
- Cieszę się, że w końcu zrozumiałeś.
Odpowiedział, uśmiechając się ciepło, jak gdyby nigdy nic.

Ostatnio edytowany przez Omiś (2013-09-08 00:32:32)

Chłopaczek nie musiał się specjalnie starać, bowiem Omen czuł przyjemność z samej obecności drobnego ciałka. Jednak nie mógł powiedzieć, że wszelkie zaangażowanie jest niemile widziane. Miał dzięki temu pełną świadomość, że nie popełnił żadnego błędu. Zabawne jak wiele może zepsuć jeden pocałunek. Jak bardzo potrafi człowieka skrzywdzić. Na szczęście w tej sytuacji widocznie trafił na odpowiednią osobę. Skąd miał pewność, że Alex skrycie tego pragnął? Cóż... to akurat jest bardzo proste. Weźmy za przykład osobę, która jest wiecznie wyśmiewana, nie tylko przez rówieśników. Skryta, strachliwa i nieśmiała, ale za to czuła w środku. Na pierwszy rzut oka dokładnie taka sama jak Alex. Dokładnych wniosków nie mógł wynieść, ponieważ nie znał go aż tak dobrze. Ale, wracając do tematu, gdyby właśnie taka osoba skrycie nie marzyła o pocałunku, z logicznego punktu widzenia uciekła by gdzie pieprz rośnie, gdyby znalazła się w takiej sytuacji jak Alex. Tym bardziej, jeśli chłopak pocałuje chłopaka, tak jak i tym razem. Więc bardzo łatwo stwierdzić, że maluch marzył o taiej chwili. Cała filozofia Omena.
- Tak? A ja chyba wiem.
Odpowiedział z figlarnym uśmieszkiem na ustach. Im dłużej na niego patrzył, tym bardziej chciał porwać go do siebie do domu i nie wypuszczać. Jednak musiał się pohamować z uczuciami. Przecież nie chciał przebudzić swojej prawdziwej natury...

"Wytłumaczysz mi?" - jak on nie lubił tych słów! Źle odebrane mogą zniszczyć wszystko. Tak jak w jego wypadku. On był inny, więc różne rzeczy rozumiał zupełnie inaczej niż ludzie. Dlatego zawsze zwalał wszystko na to, że nie umiał tłumaczyć. To była jego stała wymówka. Prawda jest taka, że gdyby powiedział Alexiemu jak on to wszystko widzi, prawdopodobnie ten uciekałby chociażby przez okno na trzecim piętrze. Byle jak najdalej od niego. Dlatego wolał nawet nie próbować.
- Jestem kiepskim tłumaczem.
Zachichotał, nadając swojej wiecznej wymówce bardziej wiarygodny charakter.
- Więc może poczekamy trochę i sam się o tym przekonasz, co?
Uśmiechnął się figlarnie, pokazując światu swoje piękne, białe ząbki. Z tą różnicą, że pocałunek w pewnym stopniu pobudził jego pierwotne instynkty. Objawiło się to właśnie na zębach. Siekacze stały się nieco dłuższe i bardziej zaostrzone. Kiedy Omen zdał sobie z tego sprawę, było już za późno. Alex na pewno zauważył. To koniec.

Ostatnio edytowany przez Omiś (2013-10-27 22:05:01)

Omen z każdą chwilą czuł, że popada coraz bardziej. Niedobrze... Bardzo niedobrze. Jeśli w demonie obudzą się jego wszystkie pierwotne instynkty, cała sytuacja skończy się fatalnie. Zarówno dla niego, jak i dla Alexa. Dlaczego tak się działo? Czemu przy tym małym chłopaczku trudniej mu było się kontrolować? Przecież bestia w jego wnętrzu nie odzywała się dobrych parę lat. A dzisiaj okazało się, że wystarczy byle uczeń w okularach, a w nim od razu się wszystko w środku goruje.
Rozmyślenia Omisiowi przerwał głos Alexa. Kiedy demon spojrzał na chłopaka, od razu zaczął się śmiać - jego mina była taka zabawna! Jednak niezbyt długo to trwało, ponieważ chłopak w miarę szybko się uspokoił. Wyprostował się, odchrząknął i z uśmiechem powiedział:
- Więc chodźmy gdzieś, gdzie... gdzie jest mniej ludzi.
Wypalił, po czym niemalże od razu pożałował swoich słów. Zdał sobie bowiem sprawę jak to zdanie mogło zostać odebrane. Ehh... co z jego idealną koncentracją?! Chociaż tak szczerze to jakieś odludne miejsce by nie zaszkodziło.