- Jasne. - Rzucił w odpowiedzi. Biedny Abel, nie dość, że pewnie czuł się paskudnie, to jeszcze musiał pokonać schody, by dostać się do mieszkania Zack'a. Oparł dłoń o ścianę i ściągnął buty, po czym kiedy obydwaj byli już boso, objął blondyna ramieniem i zaprowadził do pierwszych drzwi na lewo, gdzie znajdowała się jego sypialnia.
- Połóż się, a ja pójdę po wodę. - Polecił i kiedy pomógł chłopakowi dojść do łóżka, popędził do kuchni. Chwycił butelkę wody i szklankę, po czym ruszył jeszcze do łazienki, z której wziął apteczkę. - Zapomniałem Ci powiedzieć, żebyś czuł się jak u siebie. - Dodał wracając do pomieszczenia. Napełnił szkło wodą i podał blondynowi, po czym usiadł na przeciwko niego z apteczką na kolanach, czekając, aż chłopak wypije.
- Mogę ci to odkazić? - Zapytał dla pewności wskazując na tył jego głowy. Zawsze mógł nie chcieć, tak samo, jak nie chciał iść do szpitala, prawda?

- Zack, mimo okoliczności miło mi. - Odpowiedział z uśmiechem, olewając to, że blondyn przedstawił mu się już drugi raz. Co się dziwić, oberwał po głowie, więc miał prawo zapominać niektórych rzeczy, prawda? Gorzej jeśli to coś poważnego, jak zanik pamięci krótkotrwałej, wtedy będzie się przedstawiać kilka razy dziennie, ale może też zapomni o tym, że Zack spowodował ten wypadek. Wtedy lepiej da niego, ale ta opcja była zbyt samolubna, żeby mógł się z niej cieszyć. W szczególności, że zranił kogoś tak, w jego mniemaniu, uroczego. To prawie jak skrzywdzenie dziecka czy szczeniaczka, nie do zaakceptowania! - Nie masz powodu, by mi dziękować. Przecież przeze mnie jesteś ranny, to ja powinienem ci dziękować, że nie masz mi tego za złe lub że tego nie okazujesz.
Wyciągnął z apteczki wodę utlenioną i wacik, nasączył go substancją i nachylił się nad Ablem. Spojrzał na jego twarzyczkę, łapiąc jego spojrzenie. Z każdą chwilą przesiadywania z tym chłopcem utwierdzał się w fakcie, że jest uroczy, aż nieprzyzwoicie uroczy. Cukrzyca gwarantowana. Uniósł się trochę na kolanach, by mieć lepsze pole do manewrowania, po czym położył dłoń na jego własnej, by sam przytrzymać jego włosy. Blondyn był w takim stanie, że wolał, by ten mógł się oprzeć o materac.
- Nie martw się, nie jestem sadystą. - Powiedział pokrzepiająco, po czym przysunął wacik na minimalną odległość od jego skóry tak, że gazik delikatnie miział ranę. - Jakby co, to krzycz, wtedy przestane. - Poradził, trochę pewniej przykładając wacik, odkażając ranę.

- Nie jestem zbyt odpowiedzialną osobą, ale nie mógłbym cie tak zostawić. - Odparł spokojnie kontynuując odkażanie rany. Woda utleniona trochę się pieniła, ale rana nie była aż tak brudna, by bardziej się tym przejmować. Cieszył się z tego powodu. Do tego, jak się okazało rana też nie była bardzo głęboka, dzięki czemu poczuł niezwykłą ulgę. - Gotowe! - Zakomunikował z uśmiechem, odkładając okrwawiony wacik na bok. Teraz zostało jeszcze założyć opatrunek, by rozcięcie nie krwawiło i będzie ideolo. Mógł być z siebie dumny. jego pacjent ani razu nie krzyknął! Może powinien zostać lekarzem? Lub pielęgniarzem? Jego przemyślenia na temat pracy przerwał blondyn, który rzucił mu się na szyje. Było to naprawdę miłe, dlatego objął go w pasie jedną ręką, a drugą podparł się o materac. - Nie ma za co, naprawdę. Właściwie, to powinienem założyć ci jeszcze opatrunek... - Dodał trochę niemrawo. Rana nadal krwawiła więc trzeba było to zatamować, ale nie chciał, żeby Abel się od niego odklejał. To było takie urocze.