- Powaaaaażnie?
Na twarzy pisarza pojawił się pełen zadowolenia, zwycięski uśmiech.
Był jego. Wiedział to. Wiedział, że Misaki wpadł czy tego chce, czy nie. Zabardzo nie obchodziło go to, że chłopakowi nie odpowiada takie traktowanie. Był jego własnością. To zostało postanowione już podczas ich "pierwszego razu".
- Więc powiedz mi... wolałbyś, żebym robił te wszystkie rzeczy na oczach tamtych ludzi? Wydaje ci się, że nie myślę o tobie, gdy robię co mi się podoba, jednak to nieprawda.
Uśmiechnął się nieco wrednie, po czym zaparkował pod domem. Ich domem. Zgasił samochód, wysiadł i otworzył kochankowi drzwi.
- To co na obiad, kochanie?
Zapytał, puszczając oczko do Misakiego. Niech sądziedzi patrzą! Niech wiedzą, że się kochają!

Ponoć każdy człowiek okazuje miłość inaczej, na swój sposób. Patrząc na zachowanie pisarza, łatwo było stwierdzić, że to prawda. Cóż poradzić... ten człowiek jest po prostu ciężki do zniesienia i tyle. Ten, kto kiedykolwiek go pokocha, będzie miał niełatwe życie. Tak jak Misaki. No bo czy chłopak chciał tego, czy nie, odwzajemniał uczucia pisarza. Świadczyć mogło o tym na przykład jego zachowanie. nie wie co ze sobą zrobić, gdy kochanek jest wystarczająco blisko niego, mota się i uroczo jąka, potyka o różne rzeczy w domu, a na jego policzkach widnieje głęboki rumieniec. Natomiast kiedy Akihiko nie ma w pobliżu lub wychodzi gdzieś z menadżerką, tak uroczo się denerwuje! Co innego mogłoby to być, jak nie miłość? Na pierwszy rzut oka widać było, że Misakiemu na nim zależy. Jednak Usamiemu wiecznie było mało. On chciałby usłyszeć to wszystko prosto od niego. Niestety kochanek nie jest zbyt rozmowny w tej kwestii.
Tymczasem Misaki wybuchł, a mężczyzna nie odezwał się ani słowem.  Może i nie pokazuje uczuć otwarcie, ale słowa chłopaka mocno go dotknęły. Stara się jak może, żeby dzieciakowi było tu dobrze i co w zamian dostaje?!
Nie komentując niczego pisarz wszedł do domu, używając schodów. Jakoś nie był miłośnikiem wind. W korytarzuu zdjął buty i w skarpetkach przeszedł do salonu. Usiadł na kanapie, nasłuchując jakichkolwiek odgłosów z pokoju chłopaka.

Nasłuchiwał dośc długo, żeby stwierdzić, że jest cicho. Za cicho... Nieco go to zdenerwowało. Próbował tłumaczyć sobie, że chłopak pewnie zasnął, jednak za każdym razem wizja ta została zastępowana inną - ucieczką przez okno. Nie wiedział dlaczego, może to przez te jego durne książki. Wiadomo... wyobraźnia pisarza. Była to po prostu rzecz, której bał się najbardziej. To, że kochanek go zostawi i ucieknie z domu. Wróci do brata i już nigdy więcej się z nim nie zobaczy. Nie chcial tego. Nie chciał go tracić.
Już był gotowy wstać i iśc na górę, kiedy nagle Misaki wybiegł z pokoju. Kiedy zniknął w kuchni zaintrygowany Usagi poszedł za nim. Usiadł przy stoliku i rozłożył leżącą na nim gazetę. Nie zwracając uwagi na chłopaka, zaczął ją przeglądać. Jak gdyby nigdy nic się nie stało. Wydanie miało już ponad dwa tygodnie, a on czytał te same artykuły chyba kilka razy, jednak miał to gdzieś. Gazeta była tylko przykrywką. Chciał być blisko Misakiego, na wypadek gdyby wpadło mu do głowy coś głupiego. Chociaż nadal chował urazę do chłopaka, po tym jak go zranił, jednak nie zamierzał odpuścić. Zależało mu na kochanku, więc będzie walczył o ten związek tak, jak tylko potrafi. Jednak póki co po prostu milczał, będąc czujnym obserwatorem.

Zdenerwowanie chłopaka dałoby się wyczuć nawet z salonu, a jemu się to podobało. Oznaczało to bowiem, że Misakiemu na nim zależy. Było to jedno z pragnień pisarza, więc co się dziwić, że czuł zniecierpliwienie, kiedy ten nad nim stał. Nie chciał jednak popędzać chłopaka w żaden sposób. Mógłby tylko niepotrzebnie go zdenerwować... jeszcze bardziej. Tak więc Usami udawał, że jest pochłonięty lekturą, nawet nie zdając sobie sprawy z tego, że trzyma gazetę do góry nogami. Ale kto by zwracał uwagę na szczegóły!
Mężczyzna walczył sam ze sobą, żeby się odezwać i przełamać pierwsze lody. Za bardzo mu zależało na Misakim, dlatego też nie potrafił zbyt długo się na niego gniewać. Jeśli już w ogóle. Ale akurat w tej sytuacji chciał, żeby to on wykonał pierwszy krok. I nie musiał zbyt długo czekać. Ledwo zdążył się zorientować, że obrazki w gazecie mają jakieś dziwne położenie, usłyszał słowa chłopaka. Następnie poczuł jego usta i wprost nie mógł powstrzymać uśmiechu. Były to bowiem najsłodsze przeprosiny, jakie kiedykolwiek otrzymał. Gdyby nie był mężczyzną, pewnie poryczałby się jak dziecko. Akihiko nie odpowiedział, tylko posadził kochanka na swoich kolanach i pocałował go głęboko. Odpowiadanie było w końcu zupełnie do niego nie podobne. Takie nie w jego stylu!

Misaki nawet nie zdawał sobie sprawy z tego jaki jest słodki i jak wiele jego cech sprawia, że pisarz zatraca dla niego głowę. A może to nawet i dobrze, że nie był tego świadomy... jeszcze by się przestraszył, a do tego Usagi nie chciał doprowadzić za żadne skarby. Trzymał chłopaka na swoich kolanach tak, jakby był jego najcenniejszą rzeczą na całym świecie. I w sumie po części było to prawdą. Kiedy obejmował Misakiego, czuł się tak, jakby znowu był małym chłopcem, a nie dwudziestoośmioletnim mężczyzną.
- Dlaczego?
Usagi uśmiechnął się charakterystycznym dla siebie uśmiechem.
- Bo cię kocham, Misaki. Bo szaleję na twoim punkcie. Bo tak chce.
Ostatnie zdanie wyszeptał już do ucha chłopaka, po czym lekko się od niego odsunął.
- Poza tym... czy jestem teraz zaborczy?
Jego uśmiech odrobinę się poszerzył, co w niektórych sytuacjach nie zwiastowało nic dobrego, a w innych wręcz przeciwnie - nawet przynosiło ulgę.
- Zobacz, jedyne co robię, to trzymam cię na kolanach. Można nawet powiedzieć, że jestem wyjątkowo grzeczny jak na siebie.
Odpowiedział i spojrzał mu głęboko w oczy z niespotykaną jak na pisarza czułością.

Ostatnio edytowany przez Akihiko Usami (2014-12-22 23:35:11)

Usami wyciągnął dłoń w stronę Misakiego i wplótł ją w jego włosy, czochrając go tak, jak robił to zawsze. Właściwie sam nie był do końca pewien skąd wziął się u niego ten nawyk, ale za to wiedział, że go uspokajał. Lubił czuć włosy Misakiego między swoimi palcami, lubił głaskać go po głowie i z dnia na dzień zmieniło się to wręcz w fetysz, a może nawet i w nałóg. Nie przeszkadzało mu to jednak, a nawet wręcz przeciwnie - był zadowolony ze swojego małego uzależnienia. Ponoć każdy człowiek ma jakieś nawyki, prawda?
- No właśnie... Więc dlaczego od razu oskarżasz mnie o czyny niegodne, co?
Uśmiechnął się tak jak tylko on potrafił to zrobić, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że przez ten uśmiech Misakiemu już nie raz zmiękły kolana. Ahh, w takich właśnie chwilach Akihiko czuł jak zatrzymuje się czas. Tylko ich dwójka, wspólne mieszkanie, wspólne wspomnienia. Czyż to nie jest przypomina fabuły idealnej książki o tematyce BL? Usagi nie po raz pierwszy odnajdywał podobieństwo między ich życiem a wytworami jego wyobraźni.
- Jeśli wolisz mnie takiego, taki będę. Dla ciebie mogę być grzeczny, chociaż przyznaję, że na początku będzie to dla mnie wyjątkowo trudne do wykonania.
Po tych słowach pisarz ucałował czoło swojego ukochanego i przeniósł dłoń z jego głowy na policzek. Do jednej dłoni po chwili dołączyła druga, obejmując drugi policzek chłopaka. Delikatnie się uśmiechnął, gładząc kciukami twarz Misakiego. Jeśli zastanowić się głębiej... rzeczywiście był dzisiaj nad wyraz spokojny jak na siebie.

uwaga, ten post zalatuje kupą

Usagi był w prawdziwym szoku. W życiu nie przypuszczał, że Misaki od tak obdarzy go prawdziwym pocałunkiem, tak bardzo różniącym się od tych dziecięcych muśnięć wargami, jakie wcześniej od niego dostawał. Coś takiego zdarzyło się po raz pierwszy w życiu pisarza i pewnie właśnie dlatego jego oczy charakterystycznie się powiększyły, jak zawsze, gdy działo się coś, czego się nie spodziewał.
- Misaki...
Niski głos Akihiko przerwał niezręczną ciszę, która zdążyła już między nimi zawisnąć. Był szczęśliwy. Był naprawdę szczęśliwy, ponieważ wiedział, jak bardzo chłopaczek go kocha. Chociaż nie dostawał zbyt wiele bezpośrednich dowodów na to uczucie, jednak właśnie takie chwile jak ta sprawiały, że ich nie potrzebował. Z resztą... gdyby Misaki nic do niego nie czuł, już dawno by się wyprowadził, chociażby do hali garażowej. Usagi uśmiechnął się do swoich myśli, wyciągając dłoń w stronę chłopaczka.
- Wiesz co mi chodzi po głowie?
Jego uśmiech nabrał podejrzanego zabarwienia. Akihiko przysunął się na tyle blisko Misakiego, żeby móc mu wyszeptać do ucha jego imię.
- Właśnie to mi chodzi po głowie.
Uśmiechnął się po raz trzeci, tym razem jednak ten uśmiech był wyjątkowo ciepły, nawet jak na niego.
- Dziękuję, że mnie pokochałeś.

Ostatnio edytowany przez Akihiko Usami (2015-09-13 01:50:49)