On natomiast nie uraczył mijanego chłopaka ani jednym spojrzeniem. Bo po co? Skoro i tak go nie interesuje. Narcyz słynął z tego, że sam nigdy nie zaczynał znajomości. Ktoś musiał łaskawie do niego podejść i się przywitać - sam natomiast nigdy pierwszy nie otworzyłby gęby. Tak samo jak w sytuacji z Suzume. Pewnie gdyby nie fakt, że przydzielili ich razem do tego samego pokoju, nigdy by się nie poznali. A wręcz przeciwnie - Narcyz miałby jego i jego problemy dosłownie gdzieś. Cóż poradzić, taki już był.
- Nie widzę potrzeby, żeby zmieniać pokój.
Powiedział, idąc dalej na przód.
- Poza tym nawet jeśli... Nie chce mi się załatwiać tych całych formalności. Poza tym już się rozpakowałem.
Kontynuował swoją jakże mądrą wypowiedź tonem fachowego lenia.
Jakoś nie widział problemu, by spać w tym samym pokoju z chłopakiem takim jak Suzumi. Był takim typem chłopaka, któremu wszystko jedno. Poza tym, gdyby miał się przenosić, istniałoby ryzyko, że ktoś zobaczy jego flet. A on nie chciał, aby ta sprawa wypłynęła poza ich wspólny pokój.

- Nie, nie boję się.
Odpowiedział takim tonem, jakby było mu już wszystko jedno. No bo... tak po krótce tak faktycznie jest. Narcyz jakoś nigdy nie przykładał się do trwałych związków. A związywać mógł się i z dziewczynami i z chłopakami. Było mu najzwyczajniej w świecie obojętnie. Więc co za różnica?
- Cała przyjemność po mojej stronie.
Rzucił krótki, formalny tekst, po czym zatonął we własnych myślach.
Tak szczerze... to swoją orientacje odkrył już w czasach podstawówki, gdy miał czternaście lat. Zauważył wtedy parkę, przechodządzą przez ulucę. Dziewczyna i chłopak oczywiście. Przechodzili przez ulicę, trzymając się za ręce i śmiejąc się. I im dłużej Narcyz im się przyglądał, tym bardziej był przekonany, że i z jednym i z drugą chętnie wyskoczyłby gdzieś na miasto.
Nagle z rozmyśleń wytrącił go głos Suzume.
Wydział muzyczny. Coś, czym ta szkoła mogła się pochwalić. Zaciekawiony zajrzał do środka i na widok kilku pomieszczeń uśmiechnął się sam do siebie. Jego uśmiech odrobinę się powiększył, kiedy do jego uszu doleciała muzyka.
- Ładnie tu.

Uraz z dzieciństwa, tak? Hmm... całkiem możliwe. W końcu Narcyz był rozpieszczany, rozstawiany po kątach, zmuszany do nauki i ciągany po najprzeróżniejszych bankietach odkąd w sumie pamiętał. Nikt nie interesował się tym, co tak naprawdę chłopak lubi robić, jakie ma zainteresowania. I możliwe, że to dlatego stał się obojętny na sprawy innych - ponieważ inni ignorowali jego.
Jednak jeśli chodzi o jego ukochaną muzykę oraz książki, nie mógł być już tak wrogo nastawiony. Dlatego kiedy tylko Suzume wskazał mu salę, gdzie grają na fletach poprzecznych, w kąciku jego ust pojawił sie leciutki uśmieszek i trzeba było przyznać, że wyglądał z nim bardzo, bardzo ładnie. Oczywiście kiedy mijali inne drzwi, na jego twarzy dało się zaobserwować nieco znudzony grymas.
Niespecjalnie mu przeszkadzało, że jego nowy współlokator obserwuje każdą zmianę nastroju i reakcję, jaką przechodzi. Niech sobie robi na co ma ochotę, to w końcu wolny kraj, prawda?

Przez chwilę nie robił nic, tylko stał i z przyjemnością przysłuchiwał się muzycę, dolatującej zza drzwi. Gdzieś to nawet chyba słyszał. Tak... grał kiedyś tą melodię - była to jedna z serii dla początkujących. I chociaż Narcyz już dawno przeszedł na poziom zaawansowany, lubił wracać do tego utworu. Były to czasy, kiedy jako mały chłopiec wdrapywał się na drzewo i w sekrecie przygrywał na instrumencie, który dostał od niańki. Chował się wtedy ze swoją pasją, ponieważ bał się reakcji rodziców. I słusznie.
- Myślę, że na razie wystarczy.
Powiedział, decydując, że "co za dużo, to niezdrowo" i powolnym krokiem dołączając do Suzume.
A co nasz Narcyz myślał o swoim współlokatorze? Cóż... żeby chłopak zapłonął do kogoś sympatią musi upłynąć trochę czasu. Póki co nie myślał o nim nic. Można powiedzieć, że... tolerował go. A ze strony Narcyza, jak na pierwszy dzień poznania się, było to porównywalne z zaszczytem czy nawet cudem.

Ostatnio edytowany przez Narcyz (2013-06-22 20:04:30)

- Na razie nie.
Odpowiedział, po czym włożył ręcę do kieszeni i poszedł za chłopakiem.
Póki co już dosyć się naoglądał. Tak naprawdę ineresowały go jedynie zajęcia muzyczne na flet poprzeczny, więc nie widział sensu, aby gdziekolwiek łazić. Jeśli chodzi o rozpoczęcie zajęć i odnalezienie odpowiednich sal lekcyjnych - wszystko okaże się "w praniu", jak to się mówi. Poza tym jakoś nie miał ochoty teraz ciągać Suzume po tych wszystkich salach, a i jemu samemu nie chciało się już łazić. Tak czy siak ustalone.
Szedł za nim, rozglądając się dookoła. Chociaż w jego głowie kłębiło się sporo pytań, nie zadawał ich. No bo po co? To zaledwie pierwszy dzień w akademiku, jeszcze zdąży się wszystkiego dowiedzieć sam, nie zawracając przy tym nikomu głowy. Minął więc schody pożarowe bez słowa oraz wyszedł za współlokatorem na błonia. Blask słońca nieco go oślepił, ale dzięki założonym w tym dniu soczewkom efekt nie był aż taki zły.
Narcyz usiadł pod drzewem, wzrok zawieszając gdzieś na gałęziach. Chociaż posłanie go na prawo kompletnie krzyżowało jego plany, stwierdził, że może polubić to miejsce. Nie będzie tak źle. Westchnął cicho, po czym zerknął kątem oka na swojego towarzysza.

- Plany? Sam nie wiem. Wiem tylko, że nawet jeśli jakieś bym miał nie spełnią się.
Wzruszył ramionami, podążając wzrokiem za Suzume, w stronę grupy uczniów tak pochłoniętych rozmową, że nawet nie zwrócili na nich uwagi.
Narcyz miał racje. Nie ważne jakie miałby plany na przyszłość, i tak kłóciłyby się one z aspiracjami jego ojca. Ten tak się uparł, żeby jego syn został politykiem, że nie zauważył nawet czego on tak naprawdę chce.
Niekoniecznie zadowolony zgodził się ze swoim współlokatorem. Rzeczywiście pogoda dopisywała, mimo, że rok szkolny już się zaczął. Takie osoby jak on niekoniecznie lubiły gorąco. Cyziek kochał jesień i dla niego pogoda mogłaby przez cały rok być taka jak o tej porze roku.
- Raczej spasuje.
Odparł niezbyt chętnie. Orkiestra? To nie dla niego. Ludzie mają słuchać tylko jego muzyki, a nie cichego pobrzdękiwania na tle innych instrumentów. Jeśli chodziło o flet, Narcyz był niezwykle przewrażliwiony na tym punkcie. Zdecydowanie wolał grać sam, po swojemu. Nie zniósłby instrukcji dyrygenta i faktu, że jakieś głupie skrzypce czy puzon zagłuszają dźwięk jego pięknego fletu. Taki to już ten nasz Narcyz był.

- Może byłbym bardziej optymistyczny, gdyby nie fakt, że życie od samego początku miałem ustawione i po prostu wiem, że moje plany nie mają szansy na powodzenie.
Rzucił oschle, próbując sprawić wrażenie jak najbardziej obojętnego. Nie miał jednak tej sprawy w aż tak głębokim poważaniu. Cóż... można powiedzieć, że Narcyz był po prostu dość trudnym typem z własnymi przekonaniami. Jego zachowanie i odczucia podchodziły nawet pod klasycznego tsundere, ale oczywiście chłopak sam by się do tego nigdy nie przyznał. Ciężko się na niego patrzyło, ciężko się słuchało, ciężko się z nim rozmawiało, można nawet stwierdzić, że oddychanie stawało się przy Narcyzie trudniejsze. Taki już po prostu był, dlatego większość ludzi odpuszczała sobie jego towarzystwo. Chłopakowi jednak ani trochę to nie przeszkadzało. Od małego uczył się jak to jest spędzać czas samemu, dlatego też samotność aż tak mu nie przeszkadzała. Można wręcz było stwierdzić, że przyzwyczaił się do niej. A teraz czekała go przeszkoda w jego codziennym, spokojnym życiu. Współlokator, z którym musi żyć w jednym pokoju, którego musi słuchać, z którym musi się witać, kiedy go minie na korytarzu. To uczucie było dla Narcyza dość dziwne i przede wszystkim stosunkowo nowe, dlatego musiał się z nim najpierw oswoić. Przygotować się na to, że już nie będzie sam. Że będzie miał osobę, do której może powiedzieć "dobranoc" przed położeniem się do łóżka. To wszystko wydawało mu się nierealne. Dlatego też z początku mógł być jeszcze chłodniejszy, niż jest na co dzień.
- Ta, w sumie można tak powiedzieć.
Mruknął cicho pod nosem, starając się nie angażować w szczególnie dużą rozmowę.