- Czemu w odludne? Sądziłem, że nie chcesz by inni się patrzyli. Z tego co mówiłeś, łatwo zauważyć, że rówieśnicy lubią cię dręczyć. Poza tym w zatłoczonym korytarzu czy na błoniach nie da się na spokojnie porozmawiać, prawda?
Omen uśmiechnął się niewinnie, jak gdyby nigdy nic. Oczywiście doskonale zdawał sobie sprawę z tego, co Alexi sobie pomyślał, to z resztą było doskonale po nim widać. Chłopak uznał takie zachowanie za wyjątkowo urocze. I chociaż jako demon chętnie zrobiłby to, o czym oboje na początku pomyśleli, resztka człowieczeństwa, która jeszcze w nim pozostała, hamowała go w tym pomyśle. Mógł w końcu na poważnie zranić Alexa, a tego nie chciał.
- Do akademika, mówisz? Hmm.. w sumie czemu nie.
Uśmiechnął się lekko, zgadzając się na propozycję chłopaka.
- Skoro to miejsce odpowiada ci bardziej, to mi również pasuje.

Tak naprawdę chłopak nie musiał mu opowiadać o swojej przeszłości. Omen doskonale wiedział co mu się przydarzyło, jakie ma relacje z innymi ludźmi i czuł też jego najsilniejsze emocje. Kiedy na niego patrzył, czuł jego strach, jego bezradność i potrzebę bliskości. To właśnie tymi uczuciami pokierował się przy swojej dzisiejszej wędrówce. Idąc za nimi, doprowadziły demona do tego chłopca. Umiejętności Omena pozwalały mu na takie poczynania. Z reguły było to nawet przydatne, ale w niektórych sytuacjach okazywało się jego przekleństwem.
- Uwierz mi, nie musisz wcale dużo szukać, aby odnaleźć spokój i szczęście. Czasami są one wręcz na wyciągnięcie twojej ręki.
Odpowiedział z tym swoim ciepłym uśmiechem.
Kiedy Alexi wybiegł z sali, nie zastanawiał się i podążył za nim. Przeszedł przez dziedziniec, starając się zbytnio nie rzucać w oczy innym uczniom - wiedział, że chłopak nie chce, żeby ktoś ich razem zauważył. Podążając za swoim nowo poznanym przyjacielem, w końcu trafił do jego pokoju. Kiedy tylko wszedł do środka, od razu tego pożałował. Wspomnienia. W tym miejscu aż roiło się od wspomnień tego chłopaka, a zdecydowana część z nich nie należała do przyjemnych. Oczy Omena w jednej chwili z ciepłych, zrobiły się dziwnie puste, a sam demon właśnie tymi oczami dostrzegł ile okrucieństw spotkało w życiu to bezbronne dziecko. Przekleństwo wzięło nad nim władze i ukazało rzeczy, jakich Omen nigdy nie chciał zobaczyć. Widział co Alex musiał robić, aby jakoś utrzymać się wśród ludzi i z niewiadomych przyczyn ta wiedza wywołała u niego wściekłość. Tym razem oczy demona błysnęły czerwienią, a jego zęby ponownie się wydłużyły. Sam Omen zamiast usiąść koło chłopaczka, zacisnął dłonie w pięści, pozostając na swoim miejscu.
- Myślę... myślę, że nie powinieneś mieć ze mną nic wspólnego.
Syknął, powstrzymując swój demoniczny temperament ostatkami własnej woli.

Mądrzy ludzie powiadają, że są dwie strony medalu, że każdy kij ma dwa końce i, że każde lustro ma dwie strony. Także Omen posiadał dwie osobowości. Pierwszą z nich Alex już poznał - był to ten miły i pogodny chłopak, który rozmawiał z nim w sali chemicznej. Drugą demon starał się ukryć w najciemniejszych zakamarkach swojego serca i chociaż z reguły mu się to udawało, wystarczył byle impuls, aby ujrzała ona światło dzienne.
- To nie tak.
Syknął Omen, chociaż jego postać nawet nie otworzyła ust. Wpatrywał się w drzwi, zatrzaśnięte mu przed nosem i z trudem powstrzymywał narastającą w nim wściekłość. Nie znosił niezrozumienia. Nie znosił kiedy był źle odbierany. Ludzie... oni nigdy go nie rozumieli. I chyba nigdy nie zrozumieją. Coraz częściej dostawał na to dowody. Czując, że dłużej już nie wytrzyma, szarpnął za klamkę, a drzwi od razu ustąpiły pod siłą jego nacisku.
- Ty nic nie rozumiesz!!
Wrzasnął, już kompletnie nie mając nad sobą kontroli. Omen wyglądał teraz nieco inaczej niż na początku - zęby wydłużyły mu się całkowicie, oczy lśniły czystą czerwienią, skóra zrobiła się nieco bielsza, uszy bardziej spiczaste, paznokcie sprawiały wrażenie zrobionych ze szkła, a za sylwetką chłopaka majaczył dziwny cień.
- Nic... nic nie rozumiesz...
Ostatnie słowa demon wypowiedział niemalże łkając. Drżał na całym ciele, ostatecznie osunął się na kolana i szczerze zapłakał.
- Przepraszam... nie zdziwię się, jeśli teraz uciekniesz ze strachu.

Omen czuł jak w jego głowie mieszają się przeróżne uczucia: strach, radość, zazdrość, miłość, smutek, bezsilność. Demon zdawał sobie sprawę z obecności każdego z nich osobno, jak i wszystkich razem. Miał wrażenie, że jego wnętrze zaraz eksploduje i w sumie nie zdziwiłby się, gdyby tak rzeczywiście się stało. Był wściekły na siebie za to, że obnażył część swojej prawdziwej natury przed Alexim. Uczucia w nim buzowały, roznosiły go. Omen słyszał we własnej głowie krzyki tysiąca ludzi, błagania o litość, zawodzenie. To wszystko tylko podnosiło temperaturę jego ciała. Zmieniał się. Z pleców demona zaczęła wyrastać para czarnych skrzydeł - ni to ptasich, ni smoczych, ni anielskich. Towarzyszył temu ryk bólu, wydzierający się z ust chłopaka. Łzy Omena po jakimś czasie zmieniły się w krwawe ślady i zaschły na jego policzkach. Chciał to wszystko cofnąć. Nie mógł spojrzeć Alexowi w oczy w tym stanie. W jednej chwili zrozumiał, że chłopak nie będzie już go traktował jak starszego kolegę. Jak kogoś, kto byłby dla niego wzorem. Pewnie zaraz wybiegnie z krzykiem, zostawiając go samego w tym stanie.
- Uciekaj...
Wysapał, gdy udało mu się złapać oddech. Głoś Omena ponownie zabrzmiał inaczej. Nie dość, że był dziwnie zniekształcony, to jeszcze dało się odczuć, jakby pochodził gdzieś z daleka. Dodatkowo demon nie otwierał ust, kiedy mówił.
- Nie panuję teraz nad sobą... Mogę ci zrobić krzywdę.
Ponownie szloch wstrząsnął jego ciałem, a świadomość, że Alexi głaszcze go po jego odrażającej twarzy i patrzy w jego odrażające ślepia doszczętnie go niszczyła.
- Uciekaj...

Omen był w szoku, spowodowanym postawą Alexego. Spodziewał się wszystkiego: łez, krzyku, zawodzenia, ucieczki, wołania o pomoc... wszystkiego, ale nie tego. Dłonie chłopaka delikatnie trzymały jego twarz, co dało mu bodziec, dzięki któremu demon mógł się chociaż trochę uspokoić. Jednak nadal nie rozumiał dlaczego. Czemu ten maluch przy nim został, ryzykując własnym życiem? Wyraźnie dało się wyczuć jego strach, niepotrzebna do tego nawet żadna piekielna intuicja. Więc skoro się bał, dlaczego nie uciekł? Czyżby nie dbał o własne bezpieczeństwo? Omen był w takim szoku, że wręcz zaniemówił. Alexi był pierwszym człowiekiem, który go nie opuścił po poznaniu prawdy. Chociaż demon jest niezwykle ostrożny i strzeże swojego sekretu jak Cerber, wystarczy niestety byle błahostka, aby stracił nad sobą kontrolę. Tak więc sytuacja sprzed kilku minut nie była pierwszą w jego życiu. Ale po raz pierwszy nie był z tym sam.
- Nie rozumiem...
Wycharczał zachrypniętym od warczenia głosem.
- Powinieneś krzyczeć, uciekać, błagać o pomoc... dlaczego...
Omen miał wrażenie, że zaczął bełkotać, jednak niezbyt się tym teraz przejmował. A może Alexi wiedział już wcześniej o jego drugiej naturze, dlatego zareagował tak a nie inaczej? To nie powinien być problem dla tak pilnego ucznia i mądrego chłopaka, jakim był malec. Jednak mimo wszystko ostatnie słowa zabolały Omena i do dość dotkliwie. Odwrócił od niego wzrok, czując jak wściekłość rośnie w nim na nowo.
- Ja nie jestem potworem...
Wysyczał przez zaciśnięte zęby, a tymczasem temperatura jego ciała zdołała gwałtownie wzrosnąć o kilka stopni.

Chyba nie istnieje słowo, które byłoby w stanie opisać szok, jaki ogarnął Omena. W sumie co tu się dziwić, skoro od małego było mu wpajane, że ludzie są dla niego tylko pożywieniem, które powinno trząść się przed nim ze strachu. I tak rzeczywiście było. Aż do dnia, w którym to demon kończył osiem lat (w przeliczeniu na lata ludzkie oczywiście). Wtedy to zrozumiał, że nie musi być potworem i, że z ludźmi da się żyć bez konieczności zabijania ich. Zdał sobie sprawę z tego jak bardzo płacz ludzkich dzieci drażni jego uszy i, jak bardzo pragnie wywoływać uśmiech na ich buziach. Zrozumiał tym samym, że jest inny niż reszta swojej rodziny. I właśnie w ten sposób w dniu swojego narodzenia zrobił prezent rodzicom i uciekł z domu. Do tej pory Omen nie wiedział czy ktoś się tym w ogóle przejął. Szukać, na pewno go nie szukają, bo to w końcu demony - gdyby chciały, znalazły by go od razu. Tak więc stwierdzając, że bliscy chłopaka zbytnio się nie przejęli jego brakiem, ten zaczął nowe życie, podając się wszędzie jako dziwnego studenta ze szkolnej wymiany lub nauczyciela na praktykach. Lubił zwiedzać różne szkoły i przyglądać się zajęciom, które wykonują normalni nastolatkowie w jego wieku. Kiedy tak na nich patrzył i myślał sobie, że mógłby być na ich miejscu, ogarniała go melancholia. Ale wracając do tematu - Omen, któremu od dziecka wpajano, że strach przed jego prawdziwą naturą sprawia, że ludzie go zostawiają, był w nie lada zdumieniu, kiedy czuł, że Alexander ot tak go obejmuje. Czuł wyraźnie jego strach. Czuł jak szybko bije jego serce, słyszał szybko płynącą krew, wyczuwał drżenie mięśni. Te wszystkie bodźce doprowadzały go do granic obłędu.
- Przyjaciół... ty... po tym wszystkim... po tym, jak mnie takim zobaczyłeś...
Na jego policzki ponownie zaczęły kapać krwawe łzy.
- ...ty nadal uważasz mnie za przyjaciela...?
Ta świadomość sprawiła, że Omen odzyskał zdrowy rozsądek. Jego skrzydła złożyły się z powrotem i zniknęły, to samo tyczyło się zębów i szpiczasto zakończonych uszu. Jedynie cerę miał dziwnie bladą, a w oczach pozostała nuta szaleństwa, jakie przeżył.
- Nie krzywdzę ludzi, Alex. Kilkaset lat temu obiecałem samemu sobie, że już więcej nie skrzywdzę żadnego człowieka.
W tym momencie zauważył oparzenie, które pokazywał mu chłopak.
- Kto ci to zrobił?
Barwa jego głosu mogła w tym momencie naprawdę przestraszyć.

Omen bardzo żałował, że nie widział go teraz ktoś z rodziny. Wtedy po raz pierwszy w życiu to on mógłby powiedzieć: "a nie mówiłem"? Wiedział, że oni się mylili. Wiedział, że ludzie tacy nie są. Nie wszyscy. Nie Alex. Ta mała osóbka sprawiła, że w sercu demona rozkwitła nadzieja. Może jeszcze nie wszystko stracone? W końcu chłopak nie uciekł, a nawet wręcz przeciwnie, zbliżył się do niego jeszcze bardziej. Z jednej strony Omen nie potrafił tego zrozumieć, z drugiej zaś strasznie się cieszył. "On tu nadal jest... Nie uciekł, nie zostawił mnie... Nadal jest ze mną." - krążyło po głowie chłopaka. I właśnie ta świadomość pozwoliła mu do całkowitego zamaskowania swojej prawdziwej natury. Wyglądał teraz jak normalny człowiek, dokładnie tak samo jak w chwili, gdy wchodził do sali, w której przesiadywał Alex. Chociaż emocje nadal dręczyły Omena, podsuwając mu do głowy najokrutniejsze pomysły, ten ignorował je i bez obaw otoczył malucha ramionami.
- Jesteś bardzo odważny.
Szepnął cicho tonem matki, która chwali syna za to, że udało mu się wejść na drzewo po ulubioną zabawkę. Omen już w pełni kontrolował swoje zachowanie. Uśmiechając się delikatnie, oparł swoje czoło o czoło chłopaka, przez co końcówki jego włosów mogły połaskotać go w twarz.
- Dziękuję, że nie uciekłeś...
W jego głosie rozbrzmiewało ciepło, zupełnie jakby on i ta bestia sprzed chwili były dwiema różnymi osobami.
- Ale powiedz mi... ani razu nie spytałeś czym jestem. Nie dręczy cię to?
Zapytał, gładząc Alexa po plecach. To pytanie cisnęło się Omenowi na usta odkąd zdołał odzyskać świadomość. W końcu gdyby to on znalazł się w podobnej sytuacji, pytanie "czym jesteś?!" byłoby pierwszym, jakie pragnąłby zadać.
- No i co masz na myśli, mówiąc "niewłaściwą osobę"? Alex... opowiedz mi o sobie. Chcę wiedzieć więcej...
W sumie demon nie pomyślał zanim zadał to pytanie. Z jakiegoś powodu był ciekawy każdej rzeczy, związanej z tym roztrzęsionym chłopaczkiem.