Wszedł do środka i rozejrzał się z nieskrywaną ciekawością. Ale bajzel.
No tak... adakemik oznaczał brak pani Rose, która zazwyczaj sprzątała w całym domostwie i samodzielne zapoznanie się z mopem i odkurzaczem. No... może trochę przesadził, to w końcu prywatna i bardzo droga szkoła. Z pewnością mają tu jakieś sprzątaczki. Jednak o to, żeby jego ubrania, zeszyty i inne rzeczy były na swoim miejscu musiał zadbać już sam.
- Hej.
Odpowiedział, zamukając drzwi kopniakiem. Jakoś nie miał wolnej ręki przez tą walizkę. Walizkę, którą po kilku minutach bezceremonialnie rzucił na swoje łóżko. To znaczy... tak myślał, że należało do niego. W końcu na tym drugim rozsadowił się jego nowy współlokator.
Nic więcej nie powiedział. Otworzył walizkę i pierwsze co zrobił, było poskładanie stojaka na nuty i umieszczenie go gdzieś koło okna. Lubił sobie pograć wieczorami. Miał tylko nadzieję, że nie zagłuszy go ta muzyka...

- Bałagan mi nie przeszkadza.
Powiedział, po czym zaczął się rozpakowywać, rozkładając wszystkie ubrania na łóźku.
- Potrzebujesz kasy?
Zapytał, po czym pogrzebał chwilę w kieszeni spodni, wyjął 150 jenów (około 500zł) i podał mu.
- Masz, mi nie potrzebne.
Powiedział, po czym wyjął futerał z walizki, kładąc go na sekretarzyku.
- Tak, na flecie poprzecznym.
I jakby chciał to udowodnić, otworzył futerał i wyjął z niego srebrny, starannie wypolerowany instrument. Jeśli się dobrze przyjrzeć, na grzbiecie fletu były wyryte ozdobne litery A.L., które zapewne były inicjałami chłopaka.
Jednak nie zamierzał mówić mu swojego prawdziwego imienia.
- Mów mi Narcyz.
Powiedział, odkładając flet z powrotem do futerału.

Wzruszył ramionami i odłożył pieniądze na pościel. Nie wiedział jak jest w akademikach, ale w hotelach zawsze tak zostawiał napiwek dla sprzątaczek. Może i tutaj jakaś nazbyt ciekawska pani to weźmie. Jemu naprawdę nie były już potrzebne.
- Widziałem już droższe, ale ten mi wystarczy.
Powiedział, starannie zamykając futerał i już ostatecznie dając mu spokój.
Ten wystarczy? Oh, ależ naturalnie! W końcu dostał go od matki. Kiedy jeszcze żyła, uczyła go gry. Jej muzyka była czymś, czego nigdy nie zapomni. Narcyz bardzo często starał się odtworzyć melodię graną przez matkę, jednak ciągle brakowało mu jakichś nut. I z tego powodu jego zeszyt był cały pobazgrany.
- Wydział muzyczny? Chciałbym... ojciec wkrecił mnie na prawo.
Powiedział, po czym westchnął z niezadowoleniem.

- Wszystko mi jedno.
Odpowiedział, jednak w środku zrobiło mu się ciepło. Właśnie dostał szansę na spełnienie marzeń, nie może jej więc zmarnować. Tylko idiota zignorowałby taką propozycję. Niestety jego charakter nie pozwolił mu na inną odpowiedź.
Nie przejmował się natłokiem zajęć. Skoro zajęcia muzyczne rzeczywiście odbywały się o tej porze, nie stanowiło to dla niego problemu. Przyjeżdżając tutaj właściwie się przygotował na wszystkie obowiązki. W końcu to studia, a nie jego liceum.
- Jeśli nie będzie to problemem.
Wyjął z torby pustą ramkę na zdjęcie i postawił ją na szafce nocnej obok łóżka. Może kiedyś ktoś zasłuży na to, aby się tutaj znaleźć. Póki co nie szukał miłości.
Cieszył się, że trafił mu się jakiś normalny współlokator. Nie dość, że da się z nim w miarę porozmawiać, to jeszcze zapozna się ze szkołą i akademikiem, unikając idiotycznego latania z mapką i szukania odpowiedniej sali.

- Dzieki.
Odpowiedział tylko tyle. No bo co innego miał powiedzieć? Zwykle ludzie nie robili dla niego takich rzeczy. Zwykle woleli się do niego nie zbliżać. Zwykle omijali go z daleka...
Narcyz wziął do ręki legitymacje i przyjrzał się jej uwaznie, po czym odłożył ją z powrotem na futerał. Miał jeszcze dużo czasu, sprawę ze zmianą zdjęcia i imienia załatwi się później. W końcu był dopiero początek tygodnia, a lekcje są w weekendy i to na dodatek wieczorami. Zdąży się wyrobić, co to dla niego. A jeśli nawet coś pójdzie nie tak i z jakichś powodów nie uda mu się na czas, miał przy sobie pieniądze. One zawsze rozwiązywały każdy problem.
- Idę, idę.
Powiedział, po czym zamknął walizkę i wstał z łóżka.

Szedł za nim, starając się zapamiętać każdy krok. Było to dla niego ważne, nie chciał w końcu za każdym razem pytać tego chłopaka o drogę. Wypatrywał więc wszystkich ścieżek i ewentualnych zaułków. Akademik miał naprawdę wiele przejść, Narcyz będzie musiał spędzić tu przynajmniej tydzień, żeby nauczyć się ich wszystkich.
Zerkał na wszystkich ludzi, a gdy ktoś się zatrzymał, by powitać jego współlokatora - milczał. Cóż... z natury nie mówił zbyt sporo. Natomiast kiedy on również został przedstawiany, kiwał tylko głową i obdarzał ewentualnego znajomego nieufnym spojrzeniem swoich chłodnych oczu.
Niezbyt lubił spędzać czas w paczkach. Zwykle siedział sam na parapecie i pisał. Jeśli już miałby znaleźć sobie przyjaciela, to tylko i wyłącznie jednego. Po prostu źle się czuł w jakiejś większej grupie.
Kiedy mijali tamtego niskiego chłopaka, Narcyz spojrzał zaciekawiony na swojego współlokatora.
- Kto to był?

Obserwował chłopaka z tak wielkim zainteresowaniem, że nawet mucha, próbująca się uwolnić z pokoju, uderzając żałośnie o szybę mogła się wydawać ciekawsza. Cóż poradzić... po pierwsze: nie jego problem, po drugie: nie jego sprawa. Nie zamierzał plątać się w takie sprawy i dodatkowo robić sobie pod górkę. Takie zachowania zwyczajnie nie miały sensu. Narcyz słynął z tego, że jeśli nie miał udziału w jakiejś sprawie, zwyczajnie ją olewał. Utrata cnoty i inne takiego typu tematy jakoś go nie wzruszały. A jeśli o jego cnotę chodzi, była dla niego tak samo ważna, jak mucha, która nie może wylecieć z pokoju.
- Spoko.
Odpowiedział, wyciągajc z kieszeni paczkę wiśniowych gum do żucia. Wsunął sobie dwa paski do buzi, po czym wyciągnął rękę w stronę swojego współlokatora.
- Chcesz?