Miał niewdzięczną pracę, co tu dużo mówić. Jak nie dostał w gębę, to gdzieś została jakaś blizna po dźgnięciu nożem czy innym dziadostwem. Nie narzekał, bo i miał twardy, niezłomny charakter. Tak został ulepiony. Od dzieciaka wpajano mu pewne zasady i trenowano, żeby właśnie nie marudził, tylko wykonywał polecenia. Poza tym jako wilkołak miał silne poczucie przynależności do watahy, do rodziny.
Wraz z dwoma "braćmi" stał gdzieś w wąskiej uliczne, akurat na tyłach klubu Wonderland. Wraz z nimi był jeszcze ktoś. Mężczyzna, którego Seth trzymał mocno za przód koszuli i po prostu okładał po twarzy. Na jego pięści pojawiły się już ślady krwi, jednak on się tym nie przejął. Dostał jasny rozkaz i go wykonywał. Jednak w pewnym momencie zza tylnych drzwi klubu ktoś akurat wyszedł. Drobnej postury chłopak, który zwrócił wzrok Seth'a. Dlaczego? Gdyż wychodząc, naciągał od razu na głowę i kocie uszy czapkę. Kocie uszy! Wilkołaki od razu zareagowały, gardłowym cichym warkotem. Mały nie mógł ich nie zauważyć czy nie wyczuć.

Seth czekał tylko na reakcję kotowatego. Nie sądził, by ten był na tyle głupi, aby wdawać się w jakąkolwiek dyskusję z trzema wilkołakami, którzy nie wyglądali na przyjaźnie nastawionych. Więc ucieczka? To było do przewidzenia. Wilk cisnął mężczyzną, którego chwilę temu okładał prawie że do nieprzytomności, o ziemię i wyprostował się. - Zajmijcie się nim. - rzucił szybko, wskazując na tego śmiecia pod swoimi nogami. On natomiast wolał zająć się zbiegłym kociakiem.
Nie zastanawiając się dłużej, z rosnącym podekscytowaniem ruszył pędem za chłopakiem. Czuł, jak jego ciało ogarnia adrenalina, kierował nim w tej chwili dziki instynkt, radość z pościgu. Fakt faktem, koty były szybkie i zwinne, jednak w porównaniu z silnym ciałem wilka? Nie mógł mieć szans. W dodatku Seth spędzał wiele godzin na treningach, i dlatego też z góry założył wygraną. Skręcił w którąś uliczkę, przyśpieszając. Zrobił to tylko po to, by przejść na skróty i w odpowiednim momencie dotrzeć do celu. Wybiegł z uliczki, a w tym momencie, mało brakowała a kot by go minął. Jednak Seth szybko zareagował, wystawiając silne ramię, na które wpadł czarnowłosy. Od razu objął go mocniej, przyciągając do siebie.
- Co za niespodzianka. - pochylił się tak, by warkot zabrzmiał przy zasłoniętym uchu kota - A już myślałem, że ta noc będzie kurewsko nudna. A tu proszę! Taki kociak wpadł mi w ręce.
Uśmiechnął się, a w jego głosie brzmiał sarkazm, ironia, i cholerna wyższość. Seth go nie rozpoznał, nie widział w nim tego, który zbiegł podczas nalotu na klan kotołaków. Tamtej akcji przewodził brat Seth'a. On tylko wówczas wykonywał rozkazy, zabijając.

Ostatnio edytowany przez Seth (2014-05-29 20:05:33)

Kiedy poczuł wbijane mu w przedramię pazury, syknął cicho. Mimo, iż prawdopodobnie polała się krew, wilkołak nawet nie myślał o tym, żeby puścić chłopaka. Ból nie był mu obcy, więc szybko go zignorował. Zaciągnął zdobycz w mniej oświetlone miejsce uliczki, opierając się plecami o ścianę jednego z budynków.
- Niestety nie mogę spełnić Twojej prośby. - odparł rozbawiony. Naprawdę tamten myślał, że coś wskóra tymi słowami i wyrywaniem się? Znów przyciągnął go do siebie, tak że kotołak opierał się plecami o tors Wilka. Seth pochylił się nieco nad nim, po czym warknął gardłowo. Czuł niesamowicie intensywny zapach, a to przez tego cholernego kota. - Jak myślisz, co zamiast tego z Tobą zrobię? - zadał mu pytanie, a cóż może chłopak zgadnie. Tylko co było nagrodą?

Seth ściągnął brwi, patrząc na chłopaka z góry. - I po co ta złość? Nic Ci to nie da.
Pokręcił tylko głową. Owszem, rodowity Montgomery, który brał udział w napadzie. Wilki nie znosiły kotów, a kotołaki wilków. Proste. I widać musiał między nimi być spory zatarg, skoro jego rodzina posunęła się do wymordowania całego klanu. Seth nie interesował się, szczerze mówiąc. Swoją drogą...miał małą słabość do tej rasy. Ale cicho sza, nikt nie mógł o tym wiedzieć. Nie przepadał za kocim charakterkiem, ale mógł na to przymrużyć oko. Czasem. Wilk uśmiechnął się szeroko, na krótką chwilę. Wciąż był podekscytowany.
- Chodź koteczku, przejdziemy się. - złapał go mocno za ramię, nie dając mu szans na ucieczkę. Miał co do niego plany, owszem. Skoro już miał w łapach kogoś takiego, to szkoda byłoby go puścić.

Spoglądał z politowaniem na szarpiącego się i prychającego kotołaka. Dlaczego one musiały być takie w gorącej wodzie kąpane? Szlag by ich tą kocią naturę. Seth miał tego dosyć, i tego narzekania. Lepiej by było, gdyby chłopak się po prostu zamknął. Wilk żałował, że dopadł go akurat w takim miejscu, nie mając przy sobie nic przydatnego, na przykład taśmy, ot! Żeby zakleić tę buźkę, dla świętego spokoju. Przytrzymał to drobne ciałko, kiedy jego równowaga się zachwiała. Nie mógł poluźnić uścisku. Po pierwsze nie chciał, a po drugie, kot mógł jakoś to wykorzystać. W końcu był sprytny i gibki. Mógł w chwili nieuwagi postarać się czmychnąć. Dlatego Seth musiał być czujny. Rozejrzał się po okolicy i westchnął głęboko. Za daleko do głównej siedziby. Więc będzie musiał go zaciągnąć do siebie póki co. Zerknął przez ramię na chłopaka.
- Niespodzianka. - puścił mu przy tym oczko, szalenie rozbawiony tym wszystkim. Ciągnął go w stronę swojego apartamentu, przez cholerne uliczki klubów. Specjalnie wybrał tą drogę, przecież nie będzie go tak prowadził przez centrum miasta. Głupi nie był.

Wpierw usłyszał słowa, które co prawda go zdumiały, a później poczuł ugryzienie na ramieniu. Ponownie syknął z bólu, nie hamując się jednak przed werbalnym wyrażeniem swojego niezadowolenia - Co Ty odpierdalasz?! - warknął wściekle, i w tym momencie w jego głosie było mało z człowieczeństwa. Zabrzmiała bestia, jak nic. Dobrze, że byli na tych uliczkach sami. Podenerwowany, szybkim ruchem złapał na czarne włosy chłopaka na tyle jego głowy, przyciskając jego drobne ciało brutalnie do najbliżej ściany. Pochylił się, tak by móc mu spojrzeć w oczy - Ja tu do Ciebie kurwa z grzecznością i krzywdy Ci nie robię, a Ty odstawiasz jakieś szopki. - mówił wolno, a jego głos niebezpiecznie zniżył ton. Mimo, że puścił jego włosy, to jednak nie miał zamiaru zabierać od niego łap całkowicie. Ściągnął również ciemne brwi, przyglądając mu się. Seth łączył fakty, po tych słowach, które wypowiedział kotołak. Możliwe?, pomyślał.
- Więc to Tobie udało się wtedy uciec. - uśmiechnął się na przekór - Cóż, tym lepiej że na siebie wpadliśmy. Gdyby znalazł Cię mój brat, zabiłby Cię od ręki pod tamtym klubem. - wyjaśnił mu, sugerując jakie to miał szczęście i jaki to Seth był litościwy.

Jak zwykle bezczelne. Koty chyba były masochistami, hm? Tylko pogarszały swoją sytuację, w obliczu takiego wroga. Nie potrafił schować swojej dumy i po prostu siedzieć cicho czy zachowywać się spokojnie. Poza tym chyba one wpierw coś robiły, a dopiero później logicznie myślały. To było uciążliwe. Spoglądał na niego z nienawiścią, pomieszaną z czymś...jeszcze, co trudno było na pierwszy rzut oka dokładnie sprecyzować. Nie reagował na jego słowa, poza tym nie miał zamiaru go puszczać i chłopak dobrze o tym wiedział. I kiedy ten na niego spojrzał tymi dużymi oczyma, wilkołak wziął głęboki wdech, a z jego gardła wydobył się po raz kolejny cichy warkot. Obnażył nawet zaostrzone kły (nieco bardziej niż u zwykłego człowieka), po czym znów szarpnął go za ramię. - Pieprzone koty. - skwitował, ponownie ruszając w kierunku apartamentu. Rany, rany...gdyby ktoś z jego rodziny dowiedział się, że Seth ma malutką słabość do kotowatych, rozszarpaliby mu chyba krtań.