- To jesteśmy umówieni. – Wyszczerzyłem się radośnie.
Gdy Tetsu wyszedł wyciągnąłem z torby ściereczkę, a z pochwy szablę i zacząłem ją polerować. Nie robiłem tego jakiś czas i odczuwałem wyrzuty sumienia. W końcu broń nie lubi być zaniedbywana. Może wtedy zawieść w najmniej odpowiednim momencie. I choć wiedziałem, że jestem bezpieczny, to wpojone nawyki działały. Poza tym, to zajęcie mnie odprężało prawie tak samo, jak czytanie książek. A na pewno było mniej wymagające umysłowo. Tylko powolne ruchy ręki polerującej ostrze i pełny spokój umysłu. Dzięki temu mogłem poukładać sobie w głowie wszystko to, co do tej pory usłyszałem. Oraz wymyślić parę kolejnych pytań. Przybycie starszego chłopaka (Czy tak w ogóle wypada określać wiekowego wampira?) wytrąciło mnie z tego zajęcia. Odłożyłem więc broń na bok, żeby nie przeszkadzała.
- Mogłeś powiedzieć, to bym ci pomógł posprzątać. A nie sam się z tym męczyłeś. – Powiedziałem. Nagle uderzyła mnie pewna myśl. W końcu nie przeprosiłem go za zniszczenie zapasów. -Tetsu. Chciałem cię przeprosić za zniszczenie apteczki. Teraz przeze mnie będziesz zmuszony głodować. I w związku z tym, że poczuwam się do winy to jak będziesz głodny, to się częstuj. Tylko jakbyś mnie najpierw ostrzegł, a nie z zaskoczenia się dobierał. Boże, jak to zabrzmiało…- Mruknąłem do siebie. – I mówię to całkowicie poważnie. Nie chcę cię mieć na sumieniu. W końcu jeszcze z ciebie nie wycisnąłem wszystkich informacji. – Zaśmiałem się cicho. – A tak na serio, to pewnie bym miał kłopoty wielkie jak cholera, gdyby coś ci się stało. Prawda?
- Na szczęście mamy cały tydzień na rozmowy. I jeszcze mnie znienawidzisz za to. – Uśmiechnąłem się do wampira. – Więc….. co proponujesz żebyśmy teraz zrobili? W końcu noc jeszcze młoda i szkoda ją marnować.

Ostatnio edytowany przez Ryurein (2013-08-27 15:55:59)

- Wiesz…  Miałem na myśli raczej takie dostarczanie pośrednie, na przykład w filiżance… Mógłbyś się poczuć jak Alfred, ten wampir z „Poniedziałku…” Strugackich. Chyba, że tak się nie da…. W takim wypadku muszę to przemyśleć. – To naprawdę trzeba było dogłębnie rozważyć. W moim mózgu rozszalała się istna bitwa na argumenty między rozsądkiem a podświadomością. Nie ma mowy. W życiu się na to nie zgodzę. Jak już mam TO robić to chciałbym z kimś kogo pokocham, a nie tak z przypadku. Z jakiego przypadku? Przecież będziesz o tym wiedział wcześniej, więc żaden przypadek nie wchodzi w grę! Ty wiesz o co mi chodzi! I nie łap mnie za słówka. Z obcym człowiekiem to tak dziwnie jest… Oj tam, nie przesadzaj. Poza tym to nie jest człowiek. Co ja mówiłem o łapaniu za słówka? Dobra nie piekl się. Jak ci taki argument nie pasuje to pomyśl, że ratujesz mu życie. Spełnisz dobry uczynek. On już jest martwy, więc co najwyżej jego nie-życie. No i kto się teraz czepia? Zamilcz… To jest wampir, krwiopijca, pewnie ma na sumieniu wiele istnień. Spełnię dobry uczynek głodząc go. Co ty Abraham van Helsing jesteś? Czy inny łowca? To już lepiej zaciukaj go szabelką, będzie humanitarniej. A poza tym, chyba nie powiesz mi, że naprawdę to rozważasz. No nie rozważam. Zabijanie z zimną krwią nie leży w mojej naturze. No widzisz. Jak chcesz to da się z tobą normalnie pogadać. I w ogóle mógłbyś się wreszcie odważyć, bo to, że do tej pory z nikim nie byłeś, to wstyd dla faceta. Ale ja nie chce! Toż to argument nie do podważenia... Poza tym wiele nie stracisz. Przynajmniej jest przystojny, a nie jakiś rozpadający się paszczur. Wrażenia estetyczne będziesz miał więc zapewnione. Zerknąłem z ukosa na Tetsu i nie mogłem nie przyznać racji rozsądkowi. Naprawdę był przystojny. W jakiś taki oziębły sposób. Lodowcowy nawet. To określenie przywołało w mojej pamięci cytat „Jakubie, zrób mi loda”. Aż zakrztusiłem się własną śliną i zarumieniłem po koniuszki włosów. Mózgu, zamilcz…
- Więc... – Zacząłem niepewnie, ciągle czerwony jak cegła. – Nie mam specjalnie na to ochoty. Ale jeżeli NAPRAWDĘ nie będzie innego wyjścia, to zgoda. W końcu nie chcę mieć cię na sumieniu. Zwłaszcza, że to moja wina. I bądź wtedy delikatny. – ostatnie zdanie wymamrotałem pod nosem.
- Łączy, nie łączy. A jak będą szukać winnego twojego zejścia, to na pewno będą się bawić w dochodzenia typu co, gdzie, jak, dlaczego. Zszedłeś w moim towarzystwie a ja nie pomogłem. Znaczy- jestem winny zabójstwa wampira. Zresztą jak bym nie był takim niezdarą, to nic z tego by nie miało miejsca. W każdym razie zeżrą mnie i tyle. Dziękuję, postoję. – wydąłem wargi i założyłem ręce na piersi udając obrażonego. – A w ogóle jak planowałeś rozwiązać kwestię trumny jakby się nie wydało?- Ta kwestia naprawdę mnie nurtowała. W końcu chyba nie wparowałby tutaj z nią i stwierdził, że w niej śpi, bo jest wampirem. Chociaż wtedy wziąłbym go za lekko świrniętego a nie rozważał inne opcje...

Przyjrzałem mu się uważnie. –No do Draculi to nie. Nie masz wąsów i nie nosisz pięknego kołpaczka.- Wizja Tetsu w stroju Vlada Palownika spowodowała u mnie kolejny wybuch śmiechu. Nie mogłem się uspokoić przez kilka minut. Gdy się opanowałem kontynuowałem. -Jak tak teraz mówisz o piciu krwi przy herbatce, to faktycznie lekko przerażające. – Słysząc tekst o swojej cnocie znów się zaczerwieniłem.       – Czy to aż takie dziwne, że jeszcze ją mam? A w ogóle to mogę się domyślić, że nie musiałeś nikogo zmuszać. Z taką prezencją dość łatwo się uwodzi. Zwłaszcza jak się szczerze śmiejesz. Aż oczy ci wtedy jaśnieją. Zresztą nieważne.- szybko zmieniłem temat.- Ci Starsi to forma waszej wyższej władzy? I w ogóle dziwne, że nie interesuje ich nic poza, w sumie materialnymi, rzeczami. Ja bym się zastanawiał, czemu ktoś zabił jednego z mojego rodzaju. I czy przypadkiem nie jest to początek czegoś większego. Chyba, że u tylu osób sobie nagrabiłeś, że mogą z czystym sumieniem założyć prywatę. – Mój wywód został przerwany podniesieniem się wampira. Zagapiłem się na niego. Cholera, faktycznie nie musi zmuszać nikogo do zrobienia tego co chce. Taka uroda powinna być zabroniona. Jego kolejne słowa przywróciły moje myśli na właściwe tory.
- Zaraz czy ty właśnie przyznałeś, że możesz kasować dowolnie myśli ludzi? Czyli pewnie możesz też w nich czytać?! – Domniemana prawda lekko mną wstrząsnęła.Teraz jak o tym myślę, to o cnocie gadałem tylko w myślach, a nie na głos. O szlag, szlag, szlag…
- Fizycznie dobrze nawet. Tylko pomału robię się głodny. Ale psychicznie lekko wstrząśnięty. – odpowiedziałem zgodnie z prawdą na jego nagłe pytanie.

- Przykro mi to słyszeć. Na pewno za nim tęsknisz. Ja też straciłem rodziców, więc mogę cię, po części zrozumieć. – Uśmiechnąłem się pokrzepiająco. - Ale zaraz, czyli teraz ty jesteś następcą? Największą szychą wśród wampirów? Mam się czuć zaszczycony i  dumny? Czy to tak nie działa? – Wybałuszyłem na niego oczy zszokowany.
- W sumie cieszę się, że nie umiesz czytać w myślach. Mógłbyś się przestraszyć i uciec ode mnie z krzykiem. – Uśmiechnąłem się łobuzersko. W końcu sam wiem o czym myślę. I czasami sam się siebie boje.
- Wiesz, w sumie to chętnie coś przegryzę. A co proponujesz? Ja coś upitrasić potrafię i nawet wszyscy co jedli przeżyli, więc nie jest ze mną tak źle. Ale do mistrzostwa mi daleko. Ty za to pewnie miałeś wiele okazji, żeby podszkolić się w tym zakresie? A też będziesz jadł, czy tylko krew ci wystarczy? – podniosłem się z łóżka i ruszyłem w kierunku kuchni.

To wyznanie było smutne. Nie móc tęsknić za ukochaną osobą. Chociaż czuć ból utraty po wiekach to też niezbyt miła perspektywa. Chyba lepiej nie czuć go wcale. Miałem niezmierną ochotę przytulić Tetsu, żeby choć trochę odegnać smutne myśli, ale jakoś nie mogłem się odważyć…
- Faktycznie skomplikowany ten układ następstwa. Granicę wieku jeszcze rozumiem, ale żeby się spodobał? W jakim sensie? Żeby miał identyczne poglądy jak większość i nie chciał niczego zmieniać. Dziwne to…- Zamyśliłem się na moment nad takim układem.
- Ja za mocno pikantnym jedzeniem nie przepadam. No chyba że mam na nie nastrój. I mnóstwo wody czy czegokolwiek do popicia. – Uśmiechnąłem się lekko. – A jakie jest twoje ulubione danie? Ja mam za dużo żeby się zdecydować. ale chyba płatki na mleku. Miałem takie momenty, że jadłem je non stop na wszystkie posiłki. A z typowo obiadowych... Nie mam pojęcia.
- A w ogóle możemy się z restauracją komunikować? Nie powinniśmy być zamknięci cały czas? Fakt, mogłem czegoś nie doczytać, ale wolę się upewnić. Żeby potem jakiś problemów nie było.

Widząc wyszczerzone w uśmiechu zęby Tetsu przyszło mi do głowy kolejne z serii głupich pytań. - Czy wampirom psują się zęby? Lub wypadają gdy są w bardzo podeszłym wieku? Jeśli tak, to jak sobie radzą? -  Taaaak, jestem mistrzem głupich pytań…
-Jak to mówią: Alkoholu i pacierza nie odmawiam. – Zarzuciłem z polskiej mądrości ludowej na propozycję rozparcelowania wiśniówki. Po chwili przypomniałem sobie z kim rozmawiam. – Wybacz wzmiankę religijną. Mam nadzieję, że cię to nie razi? – Dodałem dla pewności i żeby więcej niczego nie walnąć. - A tak w ogóle to czy to, że na przykład teraz wypiję wpłynie na walory smakowe mojej krwi? Masz jakieś preferencje smakowe? - Chyba będę musiał zakleić sobie usta, bo inaczej Tetsu oszaleje słysząc tyle głupich pytań. I pewnie też mało istotnych. Ale co ja poradzę, że lubię wiedzieć dużo dziwnych rzeczy. – To może ja uszykuję napoje, a ty coś zamówisz? Zdam się na twój wyrobiony gust kulinarny. Tylko, proszę, niech to nie będzie tatar, bo surowe mięso mi nie podchodzi zdecydowanie. – Szybko zmieniłem temat i poszedłem do salonu. Wyjąłem z chłodziarki wspomnianą wiśniówkę i postawiłem ją razem z kieliszkami na stoliku. Popatrzyłem na Tetsu, który właśnie dzwonił do restauracji.
- Wiesz, to twoje ostatnie stwierdzenie brzmi niepokojąco… - Spojrzałem niepewnie na tajemniczy uśmiech wampira. Mam nadzieję, że nie myśli o tym, o czym ja myślę.

- Czyli wygląda się ciągle tak samo jak przed przemianą? To jak mniej urodziwe wampiry polują? Jakaś specjalna taktyka uwodzenia, aura przyciągająca czy coś innego. W końcu jeśli są lekko odstręczające to nie mogą na wygląd. Czy po prostu do przemiany wybiera się tylko najbardziej urodziwe jednostki? – I znowu jedno stwierdzenie przerodziło się w masę pytań z mojej strony.
- Alkohol zawsze jest dobry. – Uśmiechnąłem się w odpowiedzi.
- Czyli jak teraz wypijemy, to nie da się ciebie upić? Czy po prostu sam alkohol działa na ciebie dużo słabiej? – Trzeba przeprowadzić eksperyment. Najwyżej jutro będę cierpiał. Chyba, że uda mi się cichaczem dolać mu krwi do kieliszka. Nie, zły pomysł, raczej się bardzo szybko zorientuje, że coś tu nie gra. Nic to, trzeba próbować normalnie, albo jakiś inny sposób wymyślić. Zobaczyć pijanego wampira. Ciekawe, jak by się zachowywał po pijaku? Moje oczy aż rozbłysły żądzą wiedzy, a na ustach wykwitł lekko psychopatyczny uśmieszek.
W czasie gdy Tetsu zamawiał jedzenie otworzyłem butelkę i delikatnie powąchałem zawartość. Strasznie było ją czuć alkoholem. Miałem przeczucie, że niezbyt będzie mi smakować. Jednak wolę jeśli w nalewce bardziej czuć owoce niż spirytus. Ale cóż skoro nie mam żadnego ze swoich produktów to nie mam co narzekać. Rozlałem wiśniówkę do kieliszków i ponownie zakręciłem butelkę. – Mam nadzieję, że smakuje lepiej niż pachnie. Ze smakowych alkoholi raczej preferuję własnej roboty. Przynajmniej wiem, co w nich jest. – Zwróciłem się w przestrzeń.
-Nie musisz przepraszać. W końcu jesteś tym, kim jesteś i ja też. Nie ma co ukrywać swojej natury, zwłaszcza, że obaj ją znamy. Bardziej mnie zastanawia, czy trupa schowamy w szafie, pod łóżkiem czy przeszmuglujemy w twojej trumnie do jakiegoś składziku. Chyba, że miałeś na myśli kasowanie pamięci po prostu, a mnie poniosła wyobraźnia. – Uśmiechnąłem się niepewnie.