Nie wiedział co tu robił. Znaczy... ogólnie to wiedział - przecież wchodził po schodach, otwierał drzwi i wchodził do klasy. Umknął mu niestety cel owego zabiegu. Po co tu przyszedł? Nie chodził przecież do szkoły od dobrych trzystu lat! Odpowiedź jest prosta - intuicja. Kto jak kto, ale Omen, jako początkujący demon zawsze się nią kierował. Jeszcze nigdy go nie zawiodła, więc czemu miałaby to zrobić teraz?
Kiedy tylko postawił stopy na kafelkach pracowni chemicznej, jego uwagę przykuł chłopak, siedzący w ławce. Ze swoim radosnym uśmiechem podszedł do niego i szturnął go lekko w ramie.
- Ej, wszyscy twoi koledzy są na dworze. Dlaczego siedzisz tu sam?
Zapytał, a uśmiech nie schodził mu z twarzy, tak jakby był już tam na stałe przyklejony.

Usłyszał to jedno zdanie i już wiedział, o co chodzi. Cóż... takich rzeczy nie trzeba tłumaczyć. Chłopak najwidoczniej stał się klasowym popychadłem. Trochę szkoda, ale nie może nic na to poradzić. Znaczy... mógłby, ale przecież obiecał sobie, że nie będzie krzywdził ludzi bez większego powodu.
- Nie martw się, przyjaciele są na każdym kroku, tylko trzeba umieć patrzeć.
Po tych słowach dosiadł się do niego do ławki i wygodnie oparł na krześle.
- Na przykład ja.
Uśmiechnął się znowu i właśnie w tej chwili nad jego głową pojawiła się malutka, ale jasno świecąca żaróweczka.
- Właśnie! Chciałbyś, żebym był twoim przyjacielem?
Omen oczywiście potrafił wyczuwać ludzkie pragnienia. I wiedział, że ten chłopak chciałby mieć do kogo gębę otworzyć. Chciałby mieć kogoś, kto go obroni. Kogoś... kto po prostu będzie. A on był mu to w stanie dać.
Ale, jak to demon...nie za darmo. Ale bez obaw! Nie miał złych intencji. Jeśli istniałyby dobre demny, on byłby na ich czele. Jednak o tym to już później.

- Dlatego nie warto się przejmować. Kiedyś będą żałować, że tak cię traktowali, uwierz mi.
"Później lub prędzej..." - przemknęło mu przez myśl, jednak z wiadomych powodów nie powiedział tego na głos.
Wprost nienawidził teraźniejszej młodzieży. Użalanie się nad słabszymi i naśmiewanie było jego zdaniem rzeczą, za którą powinni karać sześciogodzinnym pręgierzem. Ale to już niestety nie jego czasy. A on, chciał czy nie, musiał się z tym pogodzić.
- Oczywiście, że mówię serio. Dlaczego miałbym żartować?
Odpowiedział, po czym uśmiechnął się promiennie.
Właśnie znalazł sobie nowy cel: sprawić, by ten chłopaczek był szczęśliwy. Nie było to dla niego żadnym większym wyczynem. Wystarczyło tylko dać mu poczucie bezpieczeństwa i przyjaźń. A to znacząco ułatwiało mu zadanie.
- Jestem Omen, ale skoro mamy zostać przyjaciółmi, mów mi po prostu Omiś, zgoda?
Zapytał.
Zawsze bawiło go to zdrobnienie. Już widział, jak zareagowałaby jego matka, gdyby wiedziała, że tak się przedstawia:
"Co ludzie będą wykrzykiwać podczas uciekania przed tobą? Co będą krzyczeć w strachu? UWAGA! NADCHODZI STRASZNY OMIŚ?!" - mniej więcej tak wyglądałaby jej wypowiedź. No i ona oczywiście tym bardziej rozweseliłaby młodego demona.

Ostatnio edytowany przez Omiś (2013-06-03 20:33:18)

- Uwierz mi, ja o przyjaźni nie żartuję.
Powiedział, nadal nie gubiąc uśmiechu. Właściwie zdawał się on wręcz przyklejony do twarzy na stałe. Ale nie był fałszywy, był po prostu szczery.
Nie zależało mu na dobrej reputacji wśród nauczycieli. Przecież nawet nie chodził do tej szkoły, więc do czego mu to było potrzebne? Jak już wcześniej zostało wspomniane, znalazł się tu przez intuicję. A ta i tym razem go nie zawiodła.
- Cieszę się, że cię poznałem, Alexi.
Uścisnął jego dłoń i lekko nią potrząsnął.
I właśnie wtedy stało się to. Gdy tylko jego skóra zetknęła się ze skórą chłopca, Omen poczuł dobrze znany sobie głód. Gdyby nie soczewki, jego oczy wręcz lśniłyby teraz czerwienią. Na szczęście jednak drogie szkła potrafiły obrócić to zjawisko w iluzję. Nie chciał tego. Nienawidził tego. Poniekąd nienawidził też siebie. I chociaż zdaje sobie sprawę z tego, że powinien jeść, szczególnie w młodym wieku, nie pije ludzkiej krwi. Na szczęście posiada w sobie tyle silnej woli, że nie musi ograniczać kontaktów z ludźmi.
Dlatego też dość szybko doprowadził swój stan do porządku, nie dając nic po sobie poznać.

Ostatnio edytowany przez Omiś (2013-06-03 21:08:45)

Radość, nadzieja, szczeście... czuł to wszystko. A z resztą... nie trzeba być kimś takim jak on, żeby tego nie widzieć. Wszystkie uczucia wręcz biły od tego chłopaka. I było to na swój sposób urocze.
Oczywiście Omen zdawał sobie sprawę z tego, że Alexi zauważył jego chwilowe zawahanie. Jednak skoro on to zignorował, nie będzie się tłumaczył i zrobi dokładnie to samo. Miał nadzieję, że wziął to za zwykłe przywidzenie.
Kiedy chłopak go przytulił, roześmiał się przyjaźnie i oczywiście zrobił to samo. Może i niezbyt poprawiło to jego stan, a nawet wręcz przeciwnie, jednak jemu również sprawiło przyjemność. Tyle lat w odosobnieniu potrafi oddziływać nawet na demona. A skoro on był jeszcze zielony, wszystko trudniej znosił.
Dlatego też wiedział jak wielkie potrafi być pragnienie odnalezienia przyjaciela. Z resztą on sam jeszcze takowego sobie nie znalazł. Zna dużo osób i dużo osób go lubi, jednak nie jest to taka przyjaźń, jakiej oczekiwał...

Uśmiechnął się ponownie, po czym odgarnął mu wszystkie włosy z czoła.
- Nie zasłaniaj, twarzy. Nie warto.
Powiedział, po czym jego nieodłączny uśmiech odrobinę się poszerzył. O ile to jeszcze w ogóle było możliwe.
- I nie przepraszaj, mnie. Lubię się przytulać.
Powiedział szczerze, ale i też z nutką wesołości. W sumie to dosyć zabawnie to zabrzmiało: demon, który lubi się przytulać. Ale taki Omiś już po prostu był i do tego trzeba się przyzwyczaić i tyle. Chociaż, mówiąc szczerze, rodzina nie była zadowolona i trudno było im to zaakceptować, ale w końcu nie mieli wyboru i musieli przyjąć do swojej wiadomości, że Omen najzwyczajniej w świecie jest inny. Zawsze odstawał od reszty demonów i tak już będzie prawdopodobnie zawsze.
Nie znajdując nic więcej do powiedzenia, chłopak zaczął się bawić pierścionkiem, który nosił na małym palcu.

Oczywiście zauważył reakcje chłopaka na jego dotyk. Było to dodatkowo ułatwione faktem, że tego nie ukrywał. Omen lubił takie osoby. Pozbawione maski i... po prostu szczere. I pewnie właśnie dlatego poczuł do niego jeszcze większą sympatię.
- Skoro tak, to idealnie się dobraliśmy, nie sądzisz?
Zapytał, po czym klepnął go delikatnie w ramie.


przepraszam, że tak krótko...

Ostatnio edytowany przez Omiś (2013-06-07 21:50:14)