Kartki zaczęły powoli opadać na ziemię, a kiedy pierwsza z nich zetknęła się ze sceniczną deską, nagle pojawił się Kanato. W rezultacie sprawiał wrażenie, jakby dosłownie wylazł ze scenariusza. Oczywiście jak zwykle miał ze sobą pluszowego misia, a na jego twarzy gościł nieco dziwazny uśmieszek. Kołnierzyk i kąciki ust miał czymś ubrudzone, jednak z tej odległości trudno było zobaczyć czym. Wraz z pojawieniem się tej jakże drobnej (ale wcale nie mniej groźnej) osóbki, po sali poniósł się wiecznie towarzyszący wampirowi śmiech.
- No proszę, proszę. Czyżby twoje nastawienie do sztuki wcale się nie zmieniło, braciszku?
Wlepił w niego swoje duże, fioletowe oczy, po czym podniósł jedną z kartek i wczytał się w pierwszy lepszy fragment.
- Hmm... Moglibyśmy to wystawić, nie Teddy?
Zwrócił się do miśka, jednocześnie upuszczając scenariusz na podłogę.
- Jednak szkoda mi mojego czasu.
Ostatnie zdanie powiedział, ponownie wlepiając wzrok w brata. A tak przy okazj: Co tu robił? Tego nie wie nikt.

Patrzył na niego, ale tak naprawdę na tym się skończyło. Owszem, tylko udawał, że go słuchał. W rzeczywistości był zbyt zajęty niewerbalną rozmową z Cordelią, żeby skupiać się na tym jak Ayato gada o sztuce. Z resztą to nic nowego. Praktycznie od zawsze wszystko wlatywało mu jednym uchem, a wylatywało drugim. Dziwne było to, że zawsze dokładnie wiedział o czym mówi jego rozmówca. Czyli podsumowując: nie słucha, ale rozumie. Cała logika Kanato. Zastanawiał się czy jest sens odpowiadać, czy nie, więc w rezultacie tylko wzruszył ramionami i usiadł na podłodzę, sadzając sobie maskotkę na kolanach.
- Kolację?
Kiedy padło to słowo, Kanato oderwał wzrok od Teddy'ego i wreszcie zainteresował się czymś innym. Zerknął na swoje ubranie i uśmiechnął się w dziwny sposób.
- A, to. I tak się jeszcze dzisiaj pobrudzę, więc po co się przebierać?
Zapytał tak, jakby było to najbardziej oczywista rzecz na świecie. Logika Kanato - przykład drugi. Swoje duże oczy wampir miał utkwione w bracie, a głowę przekrzywił pod dziwnym kontem.
- Nie wiem.
Odpowiedział tylko tyle, po czym się roześmiał. W sumie... rzeczywiście nie wiedział co tu robił i skąd się tu wziął. Po prostu nagle się pojawił. Dzień jak codzień.

- Nie obchodzi mnie to jak inni na mnie patrzą. Dziwni są.
Burknął pod nosem, jednak sprawiał wrażenie, jakby kierował tą wypowiedź do siebie, a nie do Ayato. Niezadowolony zaczął miętosić kołnierzyk, głaszcząc przy okazji znajdującą się na nim plamę. To cenna pamiątka z wyjątkowo udanej kolacji, nie mógł się jej najzwyczajniej w świecie pozbyć. Dlatego pozwoli plamie jeszcze przez kilka dni dumnie się prezentować na kołnierzyku, a gdy już mu się to znudzi, zapewne odpruje z koszuli pobrudzony materiał i schowa go do szuflady w komodzie razem z innymi, równie dziwnymi rzeczami. A koszula? Cóż... nadal będzie ją nosił. Odpruty kołnierzyk ani trochę by mu nie przeszkadzał. W końcu są też koszule bez niego, prawda? Poza tym ubranie pozostaje ubraniem, dopóki trzyma się na ciele.
Rozmyślenia Kanato przerwał fakt, że Teddy zaczął latać. Niewiele czasu jednak minęło, a wampir odnalazł przyczynę tego dziwnego zjawiska. Wściekły poderwał się do góry, próbując odebrać bratu maskotkę. Gdy te próby okazały się bezskuteczne, przestraszył się. Bał się, że Ayato może naprawdę rozpruć maskotkę i dowiedzieć się całej prawdy.
- Oddawaj!
Krzyknął jak mały chłopiec, któremu ktoś odebrał ulubionego misia. Zaraz... przecież mniej więcej tak było!

Panika Kanato zaczęła przeradzać się w rozpacz i histerię. Wampir skakał, próbując dosięgnąć maskotki. Kopał brata po nogach, drapał go po rękach i klatce piersiowej, wyciągał do góry swoje łapki lecz... nic z tego. Niestety jego zbyt niski wzrost uniemożliwił mu odzyskanie ukochanej maskotki.
- Oddawaj! Teddy mnie potrzebuje!!!
Wydarł się i tym razem zaczął okładać Ayato pięściami.
- Oddaj!!! Oddaj!!! Oddaj!!! Oddaj!!!
Zrozpaczony Kanato osunął się na ziemię, po czym zaczął cichutko łkać. Jego brat był wredny. Wredny i niedobry. Czemu zawsze mu to robił? Przecież mogliby żyć tak jak dawniej, kiedy jeszcze byli dziećmi. Jednak Ayato już jako dziecko zaczął się zmieniać. Wraz z tymi zmianami fioletowowłosy zamiast w swojego braciszka, zaczął wtulać się w Teddy'ego kiedy się przewrócił. To misiowi opowiadał wierszyki. Misiowi zwierzał się ze swoich problemów. Pluszak zastąpił mu brata, przez co jego utrata aż tak nie bolała. W końcu i Kanato zamknął się na wszelkie braterskie uczucia, cały swój podziw przenosząc z Ayato na pluszowego misia. Misia, którego teraz odebrał mu właśnie brat, którego stracił.
- Zrobię wszystko! Słyszysz? Wszystko! Tylko mi go oddaj!!!
Krzyknął, po czym rozpłakał się już na dobre.

Nie spodziewał się, że uda mu się postawić na swoim. Kiedy Ayato coś sobie ubzdurał, zwykle tak się działo i nikt nie śmiał się sprzeciwiać - nie ważne jak bardzo chciał. Widział wyraźnie jak rysy twarzy brata łagodnieją i na moment zobaczył nawet coś znajomego. Coś, czego tak dawno nie widział. Coś... nie wiedział nawet co to było. Dawniej gościło na twarzy Ayato za każdym razem jak któremuś z braci działa się krzywda. Tym razem zniknęło tak szybko, jak się pojawiło. A ponieważ wampir dawno nie widział takiego stanu u brata, zapomniał już jak się on nazywał.
Kiedy tylko maskotka wylądowała na kolanach Kanato, ten wtulił w nią twarz z całej swojej siły. Tak jakby zależało od niej jego własne życie. Nadal nie mógł w to uwierzyć. Patrzył raz na Teddy'ego, raz na Ayato, raz na Teddy'ego, raz na Ayato. I tak kilka razy, dopóki nie zaczęło mu się kręcić w głowie. Ale jego brat to jednak jego brat - Kanato był niemalże pewien, że zażąda czegoś w zamian - i nie mylił się.
- Zapłacić?
Głos wampira znowu stał się spokojny i opanowany (i troszeczkę głupkowaty... czyli taki jak zawsze), zupełnie jakby cała wielka afera o pluszowego misia nie miała miejsca.
- Oddam ci dzisiejszy deser, pasuje?
Rzucił obojętnie, głaszcząc czule Teddy'ego po głowie. Jednak w głębi duszy bardzo ubolewał - dzisiaj ma być w końcu szarlotka!

Kanato nie spodziewał się, że odzyskanie ukochanej maskotki przyjdzie mu tak łatwo. Jednak chociaż z powrotem tulił do piersi Teddy'ego, wiedział doskonale, że przy układach z bratem nie ma nic za darmo. Dla bezpieczeństwa pluszowego misia był gotowy nawet na oddanie Ayato całego swojego deseru, co było dla wampira nie lada zadaniem, ponieważ kochał słodycze prawie tak samo mocno jak maskotkę. Jednak ku wielkiemu zdziwieniu Kanato, jego brat brutalnie odrzucił propozycje dostania ciasta. Żeby przegapić taką okazję! Zgłupiał do reszty czy co?! Czego więc zatem chciał?
- Mam tańczyć jak mi zagrasz niczym jakiś służący?!
Wampir na początku poczuł się urażony, przez co odrobinę się napuszył, jednak zdawał sobie sprawę z powagi sytuacji. Nie mógł dopuścić do drugiej akcji z Teddy'm i prawdopodobnie nie wytrzymałby już tego psychicznie (chociaż jego psychika ma i tak dość dużą odporność). Wiedział, że im dłużej będzie się stawiał, tym ryzyko zabrania pluszowego misia rosło. Westchnął więc cicho, tak jakby z rezygnacją, ostatecznie godząc się na warunki postawione przez Ayato.
- Niech ci będzie.
Powiedział, kurczowo tuląc maskotkę do swojej piersi, zupełnie jakby jego brat mógł w każdej chwili wyszarpać mu ją z rąk. Co było nawet całkiem prawdopodobne.
- W ciągu tej jednej nocy możesz zrobić ze mną co chcesz.
Zachichotał cicho pod nosem, tylko po to, by po chwili zrobić śmiertelnie poważną minę. Tak jakby nic takiego nie miało wcześniej miejsca.

Wampir nie podejrzewał, że jego zapłatą za zwrócenie ukochanej maskotki będzie tak błaha rzecz jak usługiwanie Ayato. Chociaż... jeśli by się bardziej nad tym zastanowić, była to zachcianka idealnie pasująca do osoby, jaką Cordelia obudziła w jego bracie. Matka zakorzeniła w nim cały swój chłód, obojętność, zasady, zachowania, przyzwyczajenia i Bóg wie co jeszcze. Tylko czy w takim przypadku zachcianka Ayato naprawdę będzie "błaha", jak to wcześniej określił Kanato? Wampir wiedział, że ten ktoś, kto siedział w jego bracie był zdolny niemalże do wszystkiego. I właśnie to "wszystko" będzie mógł na nim wykorzystać przez całą długą noc. Kanato zaczął się zastanawiać co takiego będzie musiał robić. Miał tylko nadzieję, że nie będzie to nic nudnego. Zaciekawiony pozwolił zadziałać swojej dość wybujałej wyobraźni, przekrzywiając przy tym delikatnie głowę... niczym pies. Włosy lekko mu się roztrzepały, a usta zastygły w niemym uśmiechu, przez co cała postać Kanato przypominała w tej chwili uciekiniera z domu psychiatrycznego.
Kiedy wampir usłyszał pstrykanie palcami, od razu skojarzył o co chodziło. Udał się w ślad za bratem, a w głowie miał tylko jedno - a mianowicie, co będzie dziś na deser.