Przez pewien czas nie mógł się ruszać. Najzwyczajniej w świecie. Siła uderzenia, chociaż z pewnością mniejsza niż w przypadku Haru, sprawiła, że całe powietrze uleciało mu z płuc. Przez kilka minut Rin nie robił nic, poza łapczywym łapaniem tlenu. Kiedy jakoś doszedł do siebie, otworzył oczy. Nawet się nie zorientował, kiedy oczy Haru znalazły się tak blisko.
- Nie biega? Za tobą biegłem, idioto!
Nieco się zbulwersował, ponieważ ten typ z natury nie lubi, gdy mu się coś zarzucało bądź wypominało.
Rin próbował się wyrwać z objęć przyjaciela, jednak ten trzymał go za mocno. Właśnie... dlaczego jeszcze go trzymał?
- Nic mi nie jest.
Burknął naburmuszony, po czym uświadomił sobie, że mimo wszystko wypadałoby z niego zejść. Wyglądali zapewnie dość jednoznacznie, co było oczywiście czystym zbiegiem okoliczności! Dopiero by było, gdyby ich ktoś teraz zobaczył! Dlatego też z nową mobilizacją Rinowi jakoś udało się wyswobodzić. "Odlepił" się od Haru i usiadł obok.
- Powiedz lepiej jak ty się czujesz.
W jego głosie dało się wyczuć nutkę... troski? strachu? Sam nie wiedział co to było. Chłopak westchnął ciężko, po czym przeczesał wilgotne włosy palcami.

- Nikt nie kazał... po prostu biegłem, bo... Nie ważne po co.
Odpowiedział, a jego głos stał się nieco niepewny. W sumie to sam przed sobą nie potrafił wytłumaczyć dlaczego pobiegł za przyjacielem. Kiedy to robił - nie zastanawiał się zbytnio. To była tak jakby reakcja odruchowa. Po prostu poczuł, że powinien to zrobić i tyle. Jednak on sam wiedział, że to już coś znaczy. Nie mógł tylko się zorientować co. A szkoda, ponieważ wtedy byłoby o wiele ciekawiej.
- Nieco?
Powtórzył z niedowierzaniem, oceniając wzrokiem rany Haru. To nie były zwykłe otarcia, w niektórych miejscach skóra mogła zostać zdarta, a biorąc pod uwagę, że są nad basenem, bardzo łatwo tu o zakażenie. Rin chwycił chłopaka za rękę i podciągnął go do pozycji stojącej. Był dość silny, więc nie sprawiało mu to szczególnego problemu. Tak czy siak, kiedy Haru już stał, on dla pewności podtrzymał go lekko. Nie wiedział jak poważne są jego rany, a przecież nie chciał, żeby przyjaciel runął na ziemię po raz drugi, prawda?
- Powinieneś iść do szpitala. Może i twój stan nie jest aż tak poważny, ale przynajmniej opatrzyliby cię i odkazili rany.
Rozejrzał się wokół.
- Albo czekaj... chyba widziałem tu gdzieś apteczkę.
Ledwo dokończył to zdanie, a jego uwagę przykuła mała, kwadratowa skrzyneczka, zawieszona na ścianie. Kiedy upewnił się, że Haru może samodzielnie stać, poszedł po bandaże i środek odkażający. Nie bawiąc się zbytnio z tym wszystkim, zaczął czyścić wszelkie zaczerwienienia. Nie ważne czy skóra była zdarta, czy nie. Po tej czynności zdał sobie sprawę z tego, że zachowuje się tak, jakby przyjaciela potrącił samochód lub zaatakowały psy, a nie podłoga. Czemu był aż tak przewrażliwiony na jego punkcie?
- Nie zaryłeś głową?
Zapytał, odgarniając mu włosy z czoła. To co zrobił było głupotą, ponieważ jeśli już Haru miałby mieć gdzieś guza, to z tyłu głowy, a nie na czole. Jednak doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Robiąc to, kierował się własną potrzebą. Owa potrzeba ujawniła się również wtedy, kiedy Rin spojrzał w oczy przyjaciela, a potem pocałował go prosto w usta.

Ostatnio edytowany przez Rin Matsuoka (2013-08-18 02:37:39)

"Na drugi raz będę o tym pamiętał" - przemknęło mu przez myśl, jednak nie powiedział tego na głos. Dlaczego? Cóż... Znając Rina wcale nie zabrzmiałoby to przyjemnie. Niestety chłopak słynął z chytrych uśmieszków i sarkastycznych odpowiedzi. Taki właśnie się stał przez wyjazd. Więc przemilczał uszczypliwą odpowiedź, nie chcąc w żaden spodób zepsuć tej chwili.
Oczywiście... opatrzy przyjaciela i zajmnie się nim jak należy. Był święcie przekonany, że za kilka chwil Haru już całkowicie zapomni o swoich ranach. Ot takie małe odwrócenie uwagi. Cóż tu mówić więcej... mógłby zostać psychologiem. Na dodatek kiedy Rin nie spotkał się z żadnym sprzeciwem ze strony przyjaciela, a wręcz przeciwnie - dostał odpowiedź w postaci odwzajemnienia pocałunku, był już całkowicie pewien, że jego plan się uda.
- Przepraszam, że cię zostawiłem.
Powiedział, kiedy już się od niego odkleił. Sam nie wierzył, że takie słowa wychodzą z jego ust, jednak przeczuwał, że należy powiedzieć coś w tym stylu.
- Ja po prostu... nie mogłem być zbyt blisko ciebie. Zbyt długo się powstrzymywałem i...
W tym momencie nieco zawstydzony spuścił głowę.
- ...bałem się, że nie wytrzymam i pocałuję cię przy chłopakach.
Dlaczego on, do cholery jasnej, wyznaje mu wszystkie swoje uczucia?!?! Zawsze milczał, był wiecznie skryty, skrzętnie maskował to co czuł, a tu nagle... wszystko się z niego "wylało", tak jakby ktoś wyciągnął gumowy kurek z wanny. Sam nie wierzył, że był taki słaby i się wygadał.
Rin nie chciał, żeby po tym wszystkim nastała niezręczna cisza. Jednak nie miał wpływu na to czy Haru odpowie, czy też uzna go za kompletnego zboczeńca i ucieknie. Dlatego też w oczekiwaniu położył dłonie na biodrach przyjaciela. Dość śmiały gest, ale to w końcu Rin!

Ostatnio edytowany przez Rin Matsuoka (2013-08-22 01:06:40)

Milczał. Mijała chwila za chwilą, Haru mówił coraz więcej, a on milczał. Czuł się strasznie, ponieważ nie dość, że ogarnął go wstyd, to jeszcze dotarło do niego jak bardzo zranił przyjaciela. Dopiero teraz, ale w końcu lepiej późno niż wcale. Haru widocznie wszystko źle odebrał. Jego wieczne odmowy wspólnego pływania pokryły się z wyjazdem Rina do Australii, przez co właśnie one zostały wzięte za przyczynę. Szczerze to Rin bardzo by się zdziwił, jeśli przyjaciel domyśliłby się prawdy sam z siebie. W końcu... byli jeszcze małymi dziećmi, na dodatek obaj chłopcy. Nikt o zdrowych zmysłach nie odgadłby prawdy, zwłaszcza, gdy nałożyła się na nią przegrana Rina w jedynym wyścigu, na jaki zgodził się Haru...
Ale wracając do tematu. Chłopak go pocałował, a on nadal milczał. Miał teraz wielką ochotę wstać i wyjść, jak gdyby nigdy nic się nie wydarzyło. Jednak nie zrobił tego, ponieważ jeszcze kilka minut temu bał się, że przyjaciel może postąpić podobnie. Dlatego nie mógł mu tego zrobić, a poza tym coś go tutaj jeszcze trzymało.
- Już nie ważne... Zapomnij o tym, nic nie mówiłem.
Powiedział ze spuszczoną głową. Jednak wstyd okazał się zbyt duży, by go przezwyciężyć. Cholera! Kiedy on się zrobił taki słaby, no kiedy?!?!
Nie powiedział nic więcej, zwyczajnie nie czuł, że jest to konieczne. Jedyną rzeczą, jaką w ogóle zrobił, było przytulenie Haru z całej siły.

W końcu udało mu się uspokoić. Podniósł głowę i spojrzał na Haru z lekkim uśmiechem na ustach.
- Nie zamierzam już nigdzie wyjeżdżać. Tam było strasznie nudno.
Cóż powiedzieć... nagle zmienił nastawienie tak, jakby cała ta "poruszająca scena" się nie wydarzyła. W sumie ten, kto znał Rina nieco dłużej, był przyzwyczajony i nie miał się co dziwić. Chłopak potrafił bardzo szybko zmienić temat, który jest dla niego zbyt drażliwy. Fachowo ludzie nazywają takie zachowanie: "zapomnijmy o tym". Jednak wciąż była jedna rzecz, której chłopak nie chciał zapomninać. A mianowicie pocałunek. Zawsze się zastanawiał, jak będzie wyglądał, jednak zbytnio się bał w cokolwiek się zaangażować. Bał się, że Haru poczuje do noego obrzydzenie, ucieknie i już więcej się z nim nie zobaczy.
Zaraz zaraz... od kiedy Rin zaczął zachowywał się gorzej niż te wszystkie blond-nastolatki z głupich seriali?! Eh.. co ten Haru z nim robił. Musi wziąść się w garśc i tyle! I wreszcie pokazać kto tu rządzi.
- Chcesz mojej bliskości, tak?
Uśmiechnał się podejrzanie, przysuwając się nieco do niego (o ile to było jeszcze możliwe).
- A co jeśli powiem, że możesz ją dostać?
Oczy Rina błysnęły figlarnie, za to jego paluszki zaczęły błądzić gdzieś pomiędzy brzuchem, a kąpielówkami chłopaka. Prychnął cicho, naciągając czarny materiał do siebie i strzelając z niego.

- Nie wiesz jak?
Lekko się uśmiechnął, spoglądając przyjacielowi prosto w oczy.
- Czyżby jeszcze żadna panna ci tego nie pokazała?
Jego uśmiech nieco się poszerzył. Nie był jednak wredny. Może i Rin był uszczypliwy, ale w końcu są jakieś granice, prawda? Celem chłopaka nie było wyśmianie Haru. Chciał tylko powiększyć ten uroczy rumieniec, który wcześniej udało mu się wywołać na jego twarzy.
Zamilkł na chwilę, wyczekując jego reakcji, po czym powoli powędrował ręką między nogi chłopaka, kładąc ją w wiadomym miejscu. Mimo że twarz miał pozbawioną jakiejkolwiek niepewności, w środku jednak obawiał się, czy ten krok nie jest przypadkiem zbyt śmiały. Jednak oczywiście nie dał tego po sobie poznać, zachowując całkowitą pewność siebie. Jedyną rzeczą, której nie chciał, było wystraszenie przyjaciela.
- Tak czy siak ucieszyłbym się, gdybym okazał się pierwszy.
Dodał, nie czekając na odpowiedź Haru.
Nie zamierzał wracać tematem do strefy uczuciowej. Tamto wydarzenie niedługo stanie się odległą przeszłością, a powtórka zwierzania się z uczuć ustanowi daleką przyszłośc. O ile w ogóle jakaś przyszłośc będzie. Taki już był i tyle. Wolał pozostać przy odczuciach fizycznych. W tej strefie czuł się bezbieczniejszy.

Ostatnio edytowany przez Rin Matsuoka (2013-09-30 22:13:28)

- Nie szukałeś dziewczyny, tak?
Uśmiech na jego twarzy nieco się zmienił. Ze znaczącego stał się bardziej zwycięski. Za to jego oczy nie wyrażały niczego innego, jak nie zwykłej radości. Cieszył się. Jego obawy, że Haru ucieknie zniknęły w chwili, kiedy chłopak otworzył usta. W końcu gdyby naprawdę go obrzydził, nie widziałby tego uroczego rumieńca, który z każdym słowem powiększał się coraz bardziej. Czyżby u chłopaka zaczęła działać wyobraźnia? Z drugiej strony jakby wywołał u niego strach, to prawdopodobnie dostałby najpierw w twarz (wiedział, że przyjaciel mimo wszystko jest do tego zdolny) i już nigdy więcej go nie zobaczył. Dlatego się cieszył.
Ale wracając do tematu, Rin, utrzymując swój zwycięski uśmieszek, wolną ręką ujął Haru za podbródek i przyciągnął bliżej swojej twarzy.
- Co by znaczyło tylko tyle, że przez ten cały czas na mnie czekałeś.
Zachichotał cicho, po czym jego język ponownie znalazł swoje miejsce w ustach Haru.
Rin już był pewien, że chłopak jest tylko jego. A, że z natury był raczej zazdrosny, nie zamierzał tego w żaden sposób ukrywać. Najchętniej przyczepiłby do kurtki przyjaciela coś w stylu: "Ten chłopak należy do mnie! Tylko dotknij, a zagryzę..." Jednak nie było to mile widziane pod względem prawnym. A szkoda.
Tak czy siak w realizacji jego planu przydałby się jakikolwiek ruch ze strony partnera. A skoro na razie ów partner jest zbyt nieśmiały, by wykazać się jakąś inicjatywą, Rin postanowił w pewien sposób mu pomóc. W tym celu chwycił Haru za uda i bezceremonialnie władował go na swoje kolana, oplatając sobie tułów jego nogami. Warto też dodać, że drugą rękę trzymał nadal w tym samym miejscu.

Ostatnio edytowany przez Rin Matsuoka (2013-10-22 22:20:55)