Juz mial burknac cos w stylu "uwazaj jak chodzisz, idioto", ale gdy zorientowal sie kto na niego wpadl (bo to oczywiscie ten ktos wpadl na niego, nie na odwrot xD), lekko sie usmiechnal. A to ci dopiero niespodzianka.
- No prosze...kogo my tu mamy ?
Powiedzial nieco przyciszonym glosem.
Coz...czyzby Misaki postanowil wprowadzic swoj plan przejecia inicjatywy w zycie i chociaz raz przyjsc do niego z wlasnej woli ?  Chcac, niechcac taki wlasnie byl tok myslenia pisarza. Zawsze slyszal i myslal o tym, co najbardziej mu pasowalo. Nie wazne, ze to moze byc zupelnie sprzeczne z rzeczywistoscia. On i tak bedzie twierdzic swoje.
Oczywiscie Akihiko nie mogl nie skorzystac z zaistnialej sytuacji. Dobrze wiedzac, ze nie sa sami w budynku, przycisnal Misakiego bardziej do drzwi, a jego twarz znalazla sie niebezpiecznie blisko jego szyi.
Nie wazne, ze byli w miejscu publicznym. Nie wazne, ze ktos mogl ich zauwazyc. W sumie, gdyby jakis pracownik otworzyl teraz drzwi, na ktorych obydwoje sie opierali, byloby calkiem zabawnie. Przynajmniej dla niego. Akihiko, pragnac dopelnic caly efekt, wsunal kolano miedzy nogi swojego kochanka, usmiechajac sie przy tym znaczaco pod nosem,

Zaśmiał się swoim niskim głosem i oczywiście ani drgnął, gdy tamten go odpychał. W końcu pisarz był dużo większy i silniejszy, więc oczywiste było, że taki "patyczak" jak Misaki nie ruszy go nawet o centymetr.
- Zobaczy ? Niech widzą, mam to gdzieś.
Jego powieści dobrze się sprzedawały, więc miał pewność, że go nie zwolnią. Nawet po odkryciu takiej tajemnicy. Dodatkowo upewniał go fakt, że gdyby nie był im potrzebny, już dawno by się go pozbyli. W końcu na co im człowiek, który jest strasznie leniwy, ma wszystko głęboko gdzieś i nigdy nie trzyma się wyznaczonych terminów ?
- Hmm... ktoś tu się chyba przejął, co ?
Zapytał z lekką kpiną, która nie była jednak złośliwa. Uśmiechnął się znacząco, nadal się nie odsuwając. A wręcz przeciwnie - przysuwając się jeszcze bliżej, jednocześnie przyciskając drobne ciało chłopaka do drzwi.
- Powiedz, że mnie kochasz.
Zaczał swoją tradycyjną śpiewkę, szepcząc mu zmysłowo na ucho.

- Bez niej też bym przeżył, mam ciebie.
Odpowiedział w połowie ironicznie, w połowie na poważnie.
Przecież wszystko, co najważniejsze już od dawna było w jego posiadaniu. Pieniądze miał, a nawet za dużo, dlatego większość po prostu wyrzuca w błoto. Kochanka ma, sławę też ma (chociaż to było dla niego nieszczególnie ważne)... więc po co mu ta praca ? Po co ma pisać całe noce, a nad ranem odstraszać nawet gołębie na parapecie za oknem ? I dlatego niezbyt się przejmował.
- Nie przejmujesz, oczywiście.
W tym miejscu pisarz zaśmiał się sarkastycznie.
- W takim razie powiedz mi to prosto w twarz.
Powiedział, po czym złożył na jego szyi delikatny pocałunek.
- A na wyznawanie miłości nie ma określonego miejsca i pory. Na to zawsze jest czas.

Czasami bycie drobnym ma swoje zalety. Na przykład teraz. Gdy oboje polecieli na podłogę, pisarz nie zdążył go przytrzymać i Misaki mu się wyślizgnął. A było już tak ciekawie ! Tymczasem Akihiko leżał nieco zdenerwowany na podłodze, ponieważ to on najboleśniej się z nią zderzył.
Wstał otrzepał się z brudu i najzwyczajniej w świecie poszedł w głąb korytarza.
- Skoro tak, to idź teraz do domu.
Powiedział z wyzywającym uśmieszkiem. Oczywiście nie chciał go wygonić. Po prostu wiedział, że Misaki go nie zostawi. Że mu na nim zależy. Inaczej by tu przecież nie przyszedł...

Stał do niego plecami, dlatego też Misaki nie mógł zauważyć uśmiechu zwycięstwa, który w tej chwili tkwił na twarzy pisarza. Zaproszenie na obiad, hm? Nie ważne, że do własnego domu, dla niego to i tak zabrzmiało jak zaproponowanie randki. I oczywiście taka perspektywa bardzo się mu spodobała.
- Rzeczywiście to nie może się zmarnować.
Powiedział, a w jego głosie dało się wychwycić podejrzaną i może nieco dwuznaczną nutkę. Nagle odwrócił się i zaczął iść w dugą stronę - do wyjścia z budynku. Zatrzymał się w połowie drogi i spojrzał na chłopaka przez ramię.
- Idziesz?

Wszedł do biura, obdarzając swoim słynnym spojrzeniem każdego, kto był w środku. Natomiast kiedy pracownicy ukradkiem zerkali na jego kochanka, wzrok pisarza zmieniał się na coś w stylu: "Tylko spróbuj go tknąć.... Misaki jest mój ." Czy był zazdrosny? Owszem. Zazdrościł niemal każdego spojrzenia, jakie chłopak kierował na innych mężczyzn. I może właśnie dlatego, że był cholernie zazdrosny, traktował go czasami jak dziecko.
Chociaż tak właściwie, to Usami był dużym dzieckiem. Dzieckiem z sentymentem do parówek-ośmiorniczek, pluszaków, tendencją do ranienia sobie palców oraz zdezorientowanym w kuchni bachorem, który bez Misakiego prawdopodobnie umarłby gdzieś na ulicy. Z tego wynika, że jednak miał swoje słabe strony.
Bez słowa podszedł do edytorki i porozumiewawczo skinął jej głową, na co ta zrobiła się dziwnie blada, a Usagi jeszcze bardziej wkurzony.
- Nie mów, że tego nie masz!
Odezwał się pierwszy, a jego dłonie natychmiastowo zacisnęły się w pięści jak zawsze, gdy był poddenerwowany.

Patrzył raz na kochanka, raz na wystraszoną edytorkę i to w zupełności wystarczyło, żeby pisarz dał sobie spokój. W końcu jego celem nie było wystawienie przedstawienia na całe wydawnictwo. Gdy wpadał w złość, nie łatwo mu było się opanować, ale jak już miał się uspokoić, to tylko dzięki Misakiemu. Z jakiegoś dziwnego powodu tak było zawsze.
Wziął więc głęboki oddech i spokojnym tonem kontynuował rozmowę z edytorką.
- Po weekendzie chcę widzieć dokończoną pracę.
Może i było to nieco zabawne, ale w przeciwieństwie do własnej nieobowiązkowości i lenistwem, był strasznie wyczulony na czyjeś ślamazarstwo. Cały Usami.
Chcąc mieć jak najszybciej spokój, zrobił w tył zwrot i wyszedł z budynku, w połowie drogi chwytając chłopaczka za rękę. Czy się wyrywał, czy nie - on i tak go nie puścił. Na parkingu odszukał wzrokiem swój czerwony samochód, po czym wpakował kochanka do środka. Sam zaś usiadł na miejscu kierowcy i wyjechał z podjazdu.