Kanato lubił czasami "wybywać" z posiadłości. Czemu? Sam nie wiedział. Może miał dość braci? Albo szukał czegoś na ząb (if u know what i mean). Tak czy siak tym razem nóżki przyprowadziły go właśnie tutaj. Chciał posłuchać odgłosów strachu i zabawy. Bo przecież strach był taki zabawny! Te wszystkie piski przerażonych dziewczyn na kolejkach górskich doprowadzały go czasami do łez. Oczywiście ze śmiechu.
- Ale tu głośno, prawda Teddy?
Zwrócił się do pluszowego misia, chwytając go pod pachami i unosząc na wysokość oczu. O tak... Cordelia byłaby z niego niesamowicie dumna! Było jej ciepło gdy płonęła! A teraz należy tylko do niego i już nigdy nie będzie grozić Ayato, że zginie na dnie jeziora. Wampir roześmiał się na swój sposób, kiedy zdał sobie z tego sprawę. Och, to takie cudowne! Dzięki temu, że spalił własną matkę, ta już nigdy nie spojrzy na pozostałych braci i zawsze będzie przy nim! Kanato przytulił pluszowego misia do swojej klatki piersiowej, przyglądając się kolejkom. Tak szczerze to jaki był sens wsiadania w takie coś? Ludzie byli dziwni. To nie on, to oni. Oni powinni wszyscy zginąć!
- Pokryjcie się gównem...
Szepnął ledwo dosłyszalnie. Było w tym szepcie coś niepokojącego.