Im bardziej Takumi starał się nie myśleć o ukochanym, tym więcej wspomnień wpadało mu do głowy. Właściwie to gdzie umknęły mu te całe dwa lata? Przy Sakim nie zdawał sobie sprawy z tego jak szybko przebrnął przez dwie klasy w tej szkole. Tyle się wydarzyło... śmierć Takeshiego, poznanie przyjaciół, zazdrość o Gii, afera z Takabayashim, koncert Sachiego, powrót do gry na skrzypcach, odwiedzenie grobu brata, zamknięcie w sali koncertowej... Chłopak rozejrzał się po pomieszczeniu. Jakoś wtedy wydawało mu się mniejsze. Czyżby to dlatego, że cała jego uwaga skoncentrowana była na Sakim? A może powodem jest wyniesiony z sali fortepian? Sam nie wiedział, ale starał się teraz o tym nie myśleć.
Nagle usłyszał otwieranie drzwi. Na sam ten dźwięk wzdrygnął się lekko, a kiedy nieznajomy chłopak przysiadł się obok, Takumi instynktownie objął się za kolana i skulił. Jak się okazało, znowu bał się kontaktu z drugim człowiekiem. Ta dziwna fobia została zdjęta przez Gii w pierwszej klasie. A teraz? Teraz powoli powraca również przez Gii! Nie! Tak nie może być! Takumi nie chciał być znowu taki zamknięty w sobie. Nie chciał spędzać całych dni na leżeniu w łóżku. Nie chciał bać się wyciągniętej w jego stronę ręki. Przecież nikt nie chce mu zrobić krzywdy, dlaczego więc ogarniają go takie duszności? Ten strach... myślał, że pozbył się go na dobre. Dzięki Gii otworzył się na innych, zdobył naprawdę wspaniałych przyjaciół, był szczęśliwy. A teraz? Wszyscy znajomi pytają się go gdzie jest ten wesoły Takumi. Powtarzają, że wolą kiedy się uśmiecha. Ale to niewykonalne, kiedy osoba, którą tak bardzo kocha odrzuca go! Akaike twierdzi, że to przez nowych uczniów. W końcu Gii ma niedługo przejąć firmę po ojcu. Tyle zamożnych rodzin powysyłało swoje dzieci do tej szkoły tylko po to, żeby podlizały się Sakiemu. Akaike tłumaczył mu, że lepiej by było, gdyby wszyscy myśleli, że on i Gii się nienawidzą. Że Saki robi to wszystko, żeby go chronić. Ale on w to nie wierzył.
Pochłonięty myślami chłopak, zupełnie zapomniał, że nie jest sam. Odwrócił głowę w stronę nieznajomego, wydając swoje tradycyjne "huh?" i wziął do ręki czekoladę. O co tu chodziło? Na razie wolał się nie dopytywać. Bąknął tylko ciche dziękuję i wytarł łzy, spływające mu po policzkach.

"Nie bój się"... gdyby to było takie łatwe. Takumi do tej pory czuł gorycz do brata za to, co ten mu zrobił i jaki się przez niego stał. Ale... czy to oznacza, że poczuje to samo w stosunku do Gii? Chłopak nie chciał nawet o tym myśleć, jednak ostatnio zaczął się zastanawiać czy tak by nie było nawet lepiej... Przecież i tak muszą mijać się na korytarzu, unikać siebie na wzajem... Dwojgu z nich żyłoby się wtedy o wiele lepiej. Takumi nie czułby więcej tego dziwnego ukłucia w sercu, ilekroć zobaczy Sakiego otoczonego grupką pierwszaków, Misu nie musiałby w kółko wyświadczać im przysług, dzięki czemu przestałby się potem wyżywać na Shingyojim, a Akaike skończyłby się wreszcie o niego zamartwiać. Jakby nie patrzeć, problemy wszystkich jego przyjaciół mają związek z relacjami jego i Gii. I chociaż te wszystkie problemy zniknęłyby razem z zakończeniem ich zażyłości, chłopak najzwyczajniej nie mógł do tego dopuścić. W końcu nie był typem człowieka, którego uczucia wygasają przed końcem tygodnia. On naprawdę kochał, ale teraz miał już wątpliwości czy aby na pewno był też kochany.
- H-hayama Takumi, klasa 3D.
Odpowiedział, wstał z miejsca i wykonał delikatny ukłon, tak jak nakazuje kultura. Lucas był w końcu od niego starszy. Kiedy chłopak siadał, nieznacznie odsunął się od nieznajomego. Starał się zrobić to jak najdyskretniej, żeby ten nie poczuł się urażony. Takumi po prostu bał się bliższego kontaktu.
- Nie jestem pewny... Sala zostanie wyburzona, ale właściwie nikt nie wie czemu.
Nie poinformowali uczniów, nie podali powodu, jedyne co zrobili, to powiesili malutką karteczkę przy wejściu do sali. Karteczkę, która niedługo zniszczy jedno z najpiękniejszych miejsc, jakie Takumi kiedykolwiek odwiedził.