Stał od dłuższego czasu na korytarzu, bawiąc się zamkiem od szafki swojego chłopaka. Nie chciał złamać szyfru (z resztą po co, skoro go zna), po prostu kręcił pokrętłem dla zabicia czasu. Był zły, co nie jest żadną nowością przy jego charakterku. Pff... kto by nie był zły na jego miejscu! Miał się spotkać z Udou przed wejściem do szkoły jakąś godzinę temu, a zamiast tego stoi pod klasą jak ostatni idiota i czeka aż pan "wszystkim pomocny" skończy rozwieszać wstążeczki na oknach. No i po co to wszystko? Dla Mikiego takie sprawy były niczym innym, jak zupełną stratą czasu. Z resztą co się dziwić, skoro już od godziny mogliby siedzieć w domu Udou.
Rozmyślenia Mikiego przerwało wyjście z sali jego podmiotu zażaleń. Chłopak nawet na niego nie spojrzał, udając, że jego paznokcie zasługują na więcej uwagi. Dopiero jak słowa: "będziesz mógł zostać dłużej" sprawiły, że łaskawie podniósł głowę i spojrzał na twarz swojego rozmówcy.
- Miałeś być dwie godziny temu.
Burknął zły, po czym powrócił do oglądania swoich paznokci. Zawsze odstawiał takie teatrzyki i sprawiał wrażenie, jakby mu nie zależało. I chociaż było zupełnie odwrotnie, wiedział, że Udou doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że to tylko gra. Sposób zwrócenia na siebie uwagi. W rzeczywistości to wszystko bardzo bawiło Mikiego.
- Co to za okazja? I tak bym został.
Powiedział, co było w sumie prawdą. Zamierzał spędzić noc u chłopaka czy tego chciał, czy też nie. Jeśli Miki coś już sobie postanowi, nie ma opcji, żeby ktoś był w stanie zmienić jego zdanie. awet Udou.

Chłopak tylko prychnął z niezadowoleniem.
- Od początku odradzałem ci wdepnięcia w to gówno, bo wiedziałem, jak to się skończy.
Odpowiedział takim tonem, jakby mu rodzoną matkę zabili. Chociaż nie... matką nie przejąłby się tak bardzo, jak utratą spędzenia godziny z ukochanym.
- Jak zwykle miałem rację.
Burknął, wyraźnie oznajmiając jak bardzo jest niezadowolony i jednocześnie dając do zrozumienia, jak trudno go będzie udobruchać. No bo w sumie tylko o to mu chodziło.
Miki nie czekając na chłopaka, odwrócił się na pięcie i zaczął iśc korytarzem w kierunku wyjścia z budynku. Nawet za siebie nie spojrzał, ponieważ był pewien, że Udou pójdzie za nim. Jedyne co zrobił, to przerzucił sobie kurtkę przez ramię, ukrywając zwycięski uśmieszek pod niezadowolonym grymasem.
- Zostałbym. Przecież jestem dla ciebie ważniejszy od nauki, nie?
Rzucił pewnym tonem, po czym w końcu raczył się do niego odwrócić. Jednak tym razem na twarzy miał szczery uśmiech.
- Nie mogę się doczekać, aż będziemy na miejscu.
Puścił do niego oczko i wyszedł ze szkoły na dziedziniec.

- Następnym razem, tak?
W tym momencie Miki wybuchł udawanym śmiechem.
- Proszę, nie rozśmieszaj mnie! Ty się mnie nigdy nie słuchasz!
Najwidoczniej chłopaka nieźle to rozbawiło. Jednak w pewnym sensie miał rację. W ich związku każdy robił co chciał i co uważał za słuszne (a w przypadku Mikiego tylko to pierwsze), mimo tego żadnemu z nich to nie przeszkadzało. A nawet wręcz przeciwnie - dzięki temu przynajmniej się coś działo i związek się nie nudził.
Chłopak szedł powolnym krokiem, zupełnie nie spodziewając się niczego ze strony Udou, dlatego też nieco go zaskoczył "atak" chłopaka. Niemal natychmiast serce zaczęło mu szybciej bić, a oddech próbował je przegonić. Miki zawsze tak reagował, doskonale zdając sobie sprawę z tego jak bardzo jego ciało jest podatne na czyjś dotyk. Jednak niespecjalnie mu to przeszkadzało. Szczególnie gdy to uczucie mu się podobało.
- W sumie możesz mieć trochę racji...
Powiedział, udając, że dopiero teraz zdał sobie z tego sprawę. Mimo tego nie spodziewał się takiego zachowania po swoim chłopaku. Dlatego też, z lekko otwartymi ustami, obserwował jak Udou powoli się oddala. Miki nie pozwolił mu odejść za daleko i kiedy tylko odzyskał trzeźwość umysłu, dorównał z nim kroku.
- Hmm... a mogę ciebie? A może to Ty zjesz mnie?
Odpowiedział z lubieżnym uśmieszkiem, obserwując przy okazji jego reakcję na taką, a nie inną propozycję. Jedno było pewne - Mikiemu nie w glowie teraz jakieś jedzenie.

Miki parsknął cicho pod nosem, wyraźnie rozbawiony sytuacją.
- Mówisz jakbyś tego nie lubił.
Rzucił zaczepnie, po czym wyrównał z nim kroku, nie chcąc zostawać w tyle.
- Niby znasz mnie lepiej, taaak? Więc w takim razie gadaj tu i teraz co takiego o mnie wiesz! Tylko wszystko!
Co jak co, ale ten chłopak uwielbiał rzucać wyzwania, nie ważne jak bardzo głupie i bezsensowne by były. Byle tylko udowodnić drugiej osobie, że nie miała racji i że to właśnie on wie lepiej. W większości przypadków wygrywał, co dodatkowo poszerzało jego już i tak zbyt dużą pewność siebie. Jednak w przypadku Udou nie było to już takie proste, ponieważ chłopak nie pozwalał tak łatwo wpuszczać się w maliny. Ale Miki kiedyś w końcu go rozpracuje. Znajdzie sposób i udowodni kto jest lepszy. Bo przecież trzeba mieć w życiu jakieś hobby, prawda? A to dużo ciekawsze niż zbieranie znaczków.
Miki wszedł za swoim chłopakiem na schody i nie czekając aż ten znajdzie klucze, wślizgnął się oknem. Był na tyle szczupły, że bez problemów się zmieścil.
- Tylko spróbuj powiedzieć, że ci kiedyś nie smakowałem.
Rzucił z "groźną" nutką w głosie, po czym otworzył Udou drzwi od wewnątrz.

Ostatnio edytowany przez Miki (2013-12-29 03:01:51)

Miki tylko westchnął wyraźnie zniechęcony i przewrócił oczami.
- Jasne.
Uhh... jaki ten chłopak potrafił być czasami wkurzający! Jakby nie mógł odpowiedzieć normalnie na zwyczajne pytanie. Jednak między innymi właśnie tą cechę Miki lubił w nim najbardziej.
Chłopak zdjął buty w korytarzu i w skarpetkach przeszedł od razu do kuchni. Usiadł sobie na jednym z krzeseł, nie pytając nawet o pozwolenie. No bo po co? Przecież był tak jakby u siebie!
- Bardzo?
W tym momencie oczy Mikiego zalśniły niebezpiecznie.
- A jak bardzo, hm?
Zaśmiał się, patrząc raz na niego, raz na swoje paznokcie.
Chłopak w rozmowie należał do bardziej pikantnych dań, jednak w łóżku zmieniał się raczej w słodką i nieśmiałą babeczkę z bitą śmietaną. Jedno z drugim co prawda nie powinno się łączyć, ale akurat w jego przypadku stanowiło bardzo ciekawą mieszankę, której już nie jeden pragnął spróbować.
- Klucze? MI !?
Zaśmiał się, kręcąc głową z niedowierzaniem.
- Przecież wiesz, że nic mnie nie powstrzyma.
I w sumie Miki miał rację. Nawet gdyby jego partner zostawił pozamykane wszystkie okna w domu, on w końcu w którymś wybiłby szybę i dostał się do środka. Jeśli czegoś bardzo chciał, robił wszystko, by tego dokonać.

Miki zaczął kreślić palcami wzorki na drewnianym stole tak, jakby nie miał nic lepszego do roboty. Stwarzał wrażenie wyluzowanego i taki właściwie też był. Przy Udou czuł, że w końcu mógł być sobą, ale jednocześnie czuł również, że musi przed nim grać jak przed nikim innym. I w sumie Miki robił te dwie rzeczy naraz - jak to było możliwe? Kto to wie... taki paradoks.
Na twarz chłopaka wdarł się dobrze wszystkim znany uśmieszek, a jego właściciel był całkowicie usatysfakcjonowany tym co usłyszał.
- Dobra odpowiedź.
Spojrzał prosto w oczy swojego kochanka i przejechał delikatnie językiem po swojej górnej wardze.
- Jeśli będziesz grzeczny, może pozwolę ci poczuć ten smak jeszcze dzisiaj.
Zachichotał. Miki doskonale wiedział, że nie musiał dawać żadnego pozwolenia. Da Udou wszystko, czego ten sobie zapragnie, a kwestia odmowy nawet nie wchodziła w grę. Mniej więcej na tym też polegała jego miłość - po prostu nie potrafił mu odmówić.
- Dzięki, chociaż to było zbędne.
Jeszcze raz obdarzył chłopaka swoim uśmiechem i schował klucze do kieszeni. Doskonale wiedział, że i bez tych kluczy byłby w stanie wślizgnąć się do sypialni Udou.  Chociażby przez komin. A było warto.

- Na moje nieszczęście niestety nie warto ci odmawiać.
Odpowiedział, obserwując jak chłopak chowa klucze do szuflady.
To była prawda - nie tylko nie potrafił, ale i nawet nie chciał odmawiać Udou niczego, co wiązało się z jego własną przyjemnością. Kochał to uczucie prawie tak samo mocno jak tego idiotę. Z nim praktycznie każdy dzień był zagadką i wieczną walką o swoje racje. Jednak Mikiemu na niczym innym tak bardzo nie zależało. Każdego dnia Udou odsłaniał przed nim swoją kolejną kartę, a każda była wspanialsza od swojej poprzedniczki. Jedyne, co go wkurzało w swoim chłopaku, to to, że nie potrafił przewidzieć jego odpowiedzi czy reakcji. Właśnie dlatego do tej pory nie mógł go złamać. I chociaż praktycznie owinął go sobie wokół małego palca, nie był to jednak szczególnie mocny węzeł. Udou nie pozwalał tak łatwo się oswoić, co dodatkowo jeszcze bardziej go nakręcało.
- Czyżbyś próbował się dowartościować?
Miki prychnął cicho, odprowadzając chłopaka wzrokiem do sypialni. Co on tym razem kombinował? Nie miał się przypadkiem zająć obiadem? Nie, w tym ruchu musiał być jakiś ukryty cel! Pytanie tylko - co on teraz ma zrobić, aby nie dać się tak łatwo sprowokować? Póki co nie zrobił niczego, poza obserwowaniem jak Udou się przebiera. Co jak co, ale tej atrakcji nie był w stanie sobie odmówić.