Przechadzał się tymi uliczkami często. W sumie sam nawet nie wiedział dlaczego. Może miało to coś wspólnego z zebraną w tym miejscu energią? A może to był jego zwyczajny kaprys? Może...
W końcu całkiem niedaleko był jego ukochany basen na szczycie dachu, jak można nie kochać tego miejsca! Jednak mimo wszystko zawsze obecny tutaj tłum ludzi jakoś nieszczególnie mu przeszkadzał. Chociaż czasami wolałby załatwiać swoje sprawy bez niepotrzebnych świadków.
Ale przechodząc do rzeczy: już miał przejść obok klubu i pójść dalej w swoje strony, gdy nagle jego uwagę przykuł trzęsący się chłopak. Zainteresowany podszedł do niego i uśmiechnął się przyjaźnie.
- Hej, zgubiłeś się?
Zapytał ze spokojem w głosie. Jeśli tak, nie mógł trafić lepiej! W końcu nikt inny nie zna uliczek Tokio jak CoCo !

Ostatnio edytowany przez CoCo (2013-05-31 22:51:03)

Zachichotał cicho, ale tak, żeby dodatkowo go nie speszyć. Wyczuwał jego energię. Tą nieśmiałość, niepewność i strach. I bardzo pragnął się ich pozbyć - życie jest w końcu takie piękne! Nieważne który raz z kolei.
- Jestem CoCo, ale jeśli chcesz, to mogę być również dziewczyną.
Powiedział z przyjaznym uśmiechem. Chciał w jakiś sposób rozluźnić atmosferę, ale jeśli wsłuchać by się w jego odpowiedź dokładniej, pobrzmiewała tam również nutka powagi. Cóż... mówią, że u dzieci trudno odróżnić płeć, póki nie zajrzy im się w majteczki. Jednak skutkowało to tylko w okresie niemowlęcym. Jednam mimo tego, że chociaż CoCo miał już trzynaście lat, niektórzy nadal mylili go z dziewczyną. Z resztą co się dziwić, skoro się tak ubiera?
- Bardzo chętnie pokażę ci drogę, znam to miasto jak własną kieszeń!

Ostatnio edytowany przez CoCo (2015-05-06 20:04:57)

Przyłożył sobie palec wskazujący do ust, tak jakby zastanawiał się czy mu wybaczyć, czy też darować to sobie na inną okazję. Zdawał się tym tak pochłonięty, że można to było odebrać za coś poważnego. Jednak po chwili zachichotał i pocieszająco poklepał go po głowie.
- Nie przejmuj się, ludzie mnie często mylą z dziewczyną.
Powiedział, po czym przesłał mu jeden ze swoich promiennych, dziecięco-beztroskich, ale zarazem i dojrzałych uśmiechów.
- Nie musisz mnie przepraszać, naprawdę nic się nie stało.
Uśmiech się poszerzył, za to sam właściciel owego uśmiechu delikatnie przytulił się do nowo poznanego chłopaka, roznosząc wokół siebie delikatną woń lawendy. Ta czułość nie trwała za długo, ponieważ CoCo nie chciał go dodatkowo peszyć. Chłopak już i tak był dość zawstydzony.
- Oczywiście! Żyję tu już bardzo długo i znam każdy sekret tego miasta.

CoCo uśmiechnął się, zadowolony, że przytulenie nie zostało potraktowane jak atak. Wiedział, że w towarzystwie strachu i zagubienia takie rzeczy mogą się zdarzyć nawet i tym o najcieplejszym sercu. Dlatego też starał się powstrzymywać swoje nawyki do bliższych relacji z ludźmi i trzymał na taką odległość, żeby czuł się komfortowo.
- O proszę, akademia dla wyjątkowo zdolnych? Chylę czoła z uznaniem!
Orzekł CoCo nie kryjąc podziwu i jak powiedział, tak zrobił - wykonał delikatny ukłon. Zawsze interesowały go osoby z pasjami i talentami. W końcu cały świat był taki ciekawy!
- Pewnie długo błądziłeś, biedaku... Twój akademik znajduje się spory kawałek stąd...
W tonie chłopaka dało się usłyszeć nutkę współczucia.
- Nie wiem czy uda nam się tam dojść przed godziną policyjną, ale próbować zawsze warto, chodź!
Nie gubiąc dobrych myśli, jak gdyby nigdy nic, chwycił nowo poznanego za rękę i zaczął z nim iść w stronę akademika.
- Masz jakieś ograniczenia czasowe co do wyjść, w których się musisz zmieścić? Jeśli zamkną ci internat przed nosem może być nieciekawie...
Drugą część zdania CoCo powiedział bardziej do siebie, niż do Alexa.
- W najgorszym wypadku możesz przenocować u mnie. Mieszkam niedaleko Wesołego Miasteczka, akurat w połowie drogi.
Rzucił spontanicznie, gotowy w każdej chwili honorowo ugościć swojego towarzysza. Nie było to jednak nic dziwnego w jego przypadku - w sumie od zawsze był otwarty na wszystkich ludzi.

Ostatnio edytowany przez CoCo (2015-05-06 20:17:03)

Im dłużej patrzył na malca, tym większa rosła jego chęć, żeby go lepiej poznać. Wydawał mu się intrygujący i całkiem uroczy, jednak nie było to jakieś szczególne osiągnięcie, ponieważ dla CoCo każde żywe stworzenie na tym świecie takie właśnie było. Ale nie wgłębiając się w szczegóły, a warto dodać, że te się często omija, Alexi zainteresował go na tyle, że z miejsca postanowił zrezygnować z dzisiejszego pływania w basenie na szczycie dachu. A to już było coś, ponieważ CoCo kochał to uczucie, kiedy światła w całym mieście gasły w chwili, w której skakał do wody. Było w tym coś... tajemniczego i magicznego. Z resztą jak on sam.
- Może i są lepsi, ale to nie znaczy, że ty nie jesteś dobry, co nie?
Uśmiechnął się do niego, schodząc w jedną z bocznych uliczek.
- Potrafisz mówić po niemiecku?! Łał, ale super! Ja też kiedyś potrafiłem, w swoim drugim wcieleniu nawet mieszkałem w Niemczech, ale to było lata temu. Wiele się zapomina przez te wszystkie Wędrówki.
Rzucił podekscytowany, prowadząc chłopaczka w stronę jego akademika. Wokół nich nie było żywej duszy, a i wkrótce na drodze przestały pojawiać się lampy uliczne.
- Często tędy chodzę kiedy nie mam nastroju do rozmowy. To całkiem niezły skrót, zobaczysz!
Przez cały ten czas CoCo ani na moment nie puszczał jego ręki, wręcz ciągnąc chłopaka za sobą.
- Naprawdę nie musisz mnie przepraszać! To dla mnie przyjemność, pomóc ludzkiej istocie, uwierz mi!
Zaśmiał się pogodnie, zerkając Alexiemu w oczy.

Ostatnio edytowany przez CoCo (2015-07-18 04:04:12)