W normalnej sytuacji od razu by się oburzył i zakrył jakąś kołdrą... a właściwie czymkolwiek, jednak teraz wręcz przeciwnie - rozłorzył nóżki, ochoczo przyjmując pieszczotę. Co prochy potrafią zrobić z ludźmi... Tak czy siak Aaron nie musiał długo czekać na spełnienie prośby. Kiedy tylko kolejna fala podniecenia dosięgnęła Toriego, ten zaczął pojękiwać. Najpierw cichutko, tak jakby nieśmiało, stopniowo jednak rozkręcał się coraz bardziej i bardziej, aż w końcu jęki zamieniły się na przesiąknięte podnieceniem krzyki. Nie robił tego dla chłopaka. W końcu to właśnie on wymusił na nim ten stan. Jego ciało i zamroczony narkotykiem umysł same zaczęły reagować, poniżając go do tego stopnia, że pozwolił Aaronowi się posiąść. Kiedy tylko chłopak w niego wszedł, Tori krzyknął z bólu, odchylając się do tyłu. Jednak nieprzyjemny napór szybko został zastąpiony zniewalającą falą ciepła. Było mu dobrze. I chociaż wiedział, że jeśli ktoś się dowie na co pozwolił drugiemu mężczyźnie, będzie po nim, nie przejmował się tym. Teraz liczyła się tylko przyjemność, którą dawał mu Aaron. Z ust chłopaczka wydobywały się urocze, rozmaite dźwięki, za to on sam miał lekko przymknięte oczka i usta ułożone w błogi uśmiech. W końcu dostosował się do tempa Aarona i zaczął ostrożnie poruszać się razem z nim.

Krzyczał. Z każdą chwilą krzyczał coraz głośniej, a wraz z jego krzykami, rósł również ból, jaki odczuwał. Czy to powinno tak wyglądać? Skąd miał wiedzieć, chcąc czy nie chcąc to jego pierwszy raz. A że wcześniej jakoś niespecjalnie interesował się takimi sprawami, nie wiedział jak to się dzieje naprawdę. Potraktował więc zachowanie Aarona jako naturalne. No... może nie do końca. Naturalnie to lekka przesada, ponieważ Tori był jednak wykorzystywany. Gdyby nie narkotyk, nigdy by się na to nie zgodził. Więc naturalnym tego nazwać nie mógł. Ale wracając do tematu, Tori zaczął wmawiać sobie, że tak ma być
Jednak ból z każdą chwilą był coraz bardziej odczuwalny, aż w którymś momencie stał się nie do zniesienia.
- N-nie tak mocno...
Zaskomlał, zamykając oczy i tym samym dusząc w sobie łzy. Nie mógł się rozpłakać. Nie w takiej chwili. Myślał, że już bardziej się nie upokorzy, jednak widocznie najgorsze go dopiero czeka. I w pewnym momencie Tori nagle wszystko zrozumiał. Mężczyzna chciał, żeby go bolało. Wystarczyło spojrzeć mu w oczy, żeby się o tym przekonać. Tak nie miało być. A to już się chłopakowi nie spodobało.
- Przestań!

Mimo iż Aaron tylko z niego kpił, chłopak miał wrażenie jakby swoim śmiechem bił go po twarzy. Czuł się poniżony i zbesztany. W sumie nie pierwszy raz w życiu tego doświadczał, ale mimo wszystko aż takiego upokorzenia jeszcze nie przeżył. Narkotyk otumaniał jego umysł, przez co Tori nie był w stanie dłużej się sprzeciwiać, chociaż bardzo tego chciał. Chłopak całym sobą pragnął walczyć. Tak robią cyrkowcy - nie poddają się aż do samego końca. Jednak prochy, którymi został nafaszerowany skutecznie odradzały Tośce ten pomysł. Chciał walczyć, jednak to pragnienie było niedostępne, tak jakby znajdowało się za mgłą. Co za przeklęty stan!
- N-nie...
Pisnął cicho, odwracając wzrok. Patrzył wszędzie, tylko nie w oczy swojego oprawcy.
- ...nie zabronię.
Odpowiedział, chociaż pytanie było raczej retoryczne, a odpowiedź oczywista - wiadomo przecież, że w sytuacji w jakiej Tori się znalazł raczej nie jest w stanie niczego zabronić. Wydawało mu się, że już głośniej nie da rady krzyczeć, jednak kiedy Aaron przyspieszył... cóż, głos Tośki poszedł co najmniej o kilka tonów w górę. To tak bardzo bolało... Krzyczał dopóki nie zdarł sobie gardła, potem otwierał tylko usta jak ryba wyjęta z  wody.
Chłopaczek poczuł nagle dziwne ciepło w środku. O tym, że Aaron doszedł zorientował się dopiero po chwili. Obrzydzenie od razu wstąpiło na twarz cyrkowca, nie ważne jak bardzo próbował powstrzymać ten odruch. Wszędzie indziej, ale czemu akurat tam...?!
- P-przepraszam...
Wysapał, starając się zignorować ból, jaki oprawca mu zadawał.

"Nie nazywaj mnie tak" - to zdanie tkwiło w głowie Toriego od samego początku, próbując bezskutecznie wydostać się na zewnątrz jego głowy. Jednak chłopak nie był głupi i zdawał sobie sprawę z tego, że wypowiedzenie takich słów raczej by mu nie pomogło w sytuacji, w jakiej się znajdywał. A biorąc dodatkowo pod uwagę fakt, że jego oprawca był zdolny niemalże do wszystkiego... cóż, nie chciał poznawać reszty jego umiejętności. Na samą myśl aż dostawał dreszczy. Oddech Toriego powoli wracał do normy, a im spokojniejszy się stawał, tym wyraźniejszy ból odczuwał chłopak - jak to mówią nie ma nic za darmo. Cyrkowiec nadal był przerażony. Szczerze wątpił, że po tym wszystkim Aaron tak po prostu puści go wolno. Chociaż nie każda ofiara gwałtu ma odwagę pójść z tym na policję, istnieje nadal jakieś ryzyko, że kiedyś w końcu to zrobi.
Coś tu było jednak nie tak - ból zamiast stopniowo słabnąć i odpuszczać.... narastał. Może narkotyk, jakim cyrkowiec został nafaszerowany, w pewnym stopniu go uśmierzał? To chyba znaczy, że zarówno ciało jak i umysł Toriego powoli uwalniają się od tej dziwnej substancji. Jednak nim chłopak zdążył w jakikolwiek sposób to wykorzystać, został przypięty kajdankami do łóżka.
- Co do...
Spojrzał na kajdanki, a potem na Aarona. Co on, zwariował do reszty? Jeszcze mu było mało?!
- Jakich znowu obowiązków?
Maluch oburzył się, ujawniając swoją nieco pyskatą naturę. Niczego nie rozumiał i, co za tym idzie - zupełnie nie zdawał sobie sprawy z powagi sytuacji, w jakiej się znalazł.

Tori miał ochotę wybiec z pokoju z wrzaskiem. Nie ważne, że był skuty i bez śladu odzienia na sobie - tak przynajmniej łatwiej skupiłby na sobie uwagę innych ludzi i być może nawet ktoś udzieliłby mu pomocy. Jednak szansa powodzenia tego planu wynosiła jakieś pięć procent. Chłopak został przyprowadzony do tego pokoju pod wpływem narkotyku, więc za bardzo nie wiedział jak stąd uciec. Poza tym podejrzewał, że Aaron zdążyłby go powstrzymać, a wtedy pewnie oberwałby jeszcze bardziej. Cyrkowiec nie mógł nawet zatkać sobie uszu, by nie słyszeć jego głosu, ponieważ zatrzaśnięte wokół nadgarstków kajdanki skutecznie mu to uniemożliwiały. Zostało więc tylko siedzieć, słuchać i krzywić się coraz bardziej. Miał robić jako niewolnik? pokojówka? chłopaczek do towarzystwa? Nie... nigdy! Miał swoją dumę i za nic w świecie nie mógł pozwolić, aby gwałcił go jakiś obcy facet kiedy tylko najdzie mu na to ochota!
- Zwariowałeś?! W życiu się na to nie zgo-
Kiedy Tori usłyszał o dużej zapłacie, natychmiast się zamknął, tak jakby Aaron mógł się rozmyślić przez jego zachowanie. Chłopak potrzebował pieniędzy. I to bardzo. Nie dla siebie, ale dla swojej siostry na operację. Praca w cyrku nie daje takich dochodów, jakich się spodziewał, a on sam nie jest jeszcze aż tak rozpoznawalny, żeby ubiegać się o występy na arenie krajowej. W takim tempie jego ukochana siostrzyczka może po prostu... Nie! Cyrkowiec nie chciał nawet o tym myśleć. Ale czy to znaczy, że musi sprzedać swoją godność, żeby ona mogła przeżyć?
- Zrobię to...
Burknął cicho pod nosem, pozwalając by przydługie kosmyki opadły mu na oczy. Miał tylko nadzieję, że Aaron wywiąże się ze swojej obietnicy.

Tori w ostatniej chwili powstrzymał się, żeby nie prychnąć z oburzeniem. W sytuacji, w której się znajdował, była to jedna z najgłupszych rzeczy, jakie mógłby teraz zrobić. Chłopak będzie musiał nauczyć się panować nad niektórymi swoimi odzywkami i humorkami. W cyrku niektórzy to tolerowali, inni zlewali i chociaż na samym początku omal nie wdał się w niepotrzebną bójkę, artyści szybko przyzwyczaili się do jego charakterku. Jednak tutaj nie miał prawa chociażby źle spojrzeć na swojego... pana? Chłopak skrzywił się wewnętrznie na samą myśl, że prawdopodobnie będzie musiał się tak do niego zwracać. Narkotyk wyparował już całkowicie z organizmu cyrkowca, ale na jego miejscu pojawił się dziwny ból głowy. Czuł się jednocześnie senny, jak i nadmiernie pobudzony, miał zawroty głowy i widział jakby przez mgłę. Zignorował jednak te objawy, tłumacząc sobie, że pewnie to świństwo gdzieś jeszcze na niego oddziałuje.
- Kostką?
Spojrzał na Aarona i trochę czasu minęło zanim skojarzył fakty. No tak... przecież miał skręconą kostkę. Przecież to przez nią to wszystko się stało. Gdyby nie dał się naciągnąć na ponadprogramowe ćwiczenia na trapezie, nic by się nie stało, a Tośka siedziałby teraz w swoim mieszkaniu i wrzeszczałby na Caleba za to, że znowu łazi w ręczniku kąpielowym.
- Nie trzeba...
W tym miejscu Tori poczuł, że jego powieki robią się coraz cięższe, a cała jego wola walki i chęć ucieczki nagle przygasły. Chłopak szybko potrząsnął głową, próbując się rozbudzić. Przecież dobrze spał wczorajszej nocy... czemu był teraz taki wyczerpany?

Tori starał się z całej swojej siły zrozumieć chociaż fragment z rozmowy, jaką jego oprawca prowadził przez telefon, jednak bariera językowa skutecznie mu to uniemożliwiła. Nie był zbytnio zadowolony z tej świadomości, a raczej nieświadomości, ponieważ do końca nie mógł przewidzieć czego ma się spodziewać. Nie miał pojęcia z kim Aaron rozmawiał i czego chciał od swojego rozmówcy. Ba! Cyrkowiec miał nawet wątpliwości w rozpracowaniu języka, jakim mężczyźni się posłużyli. W tej kwestii był kompletnym nieudacznikiem.
Nazwanie małym niekoniecznie podpadło mu do gustu, jednak zbyt wiele do powiedzenia w tej kwestii nie miał. Mężczyzna od dzisiaj będzie mu płacił za tolerowanie takiego traktowania. Natomiast nasz kochany Tori nie miał innego wyjścia, jak tylko się z tym pogodzić. Chociaż mocno nadszarpywało to jego dumę, już dawno temu obiecał samemu sobie, że dla zdrowia swojej siostry zrobi wszystko. A czy to właśnie nie znaczyło "wszystko"? Z tą myślą w głowie młody artysta dał się podnieść, a nawet wpakować do samochodu. Chciał powiedzieć jeszcze sporo rzeczy. Przede wszystkim chciał zaprotestować takiemu traktowaniu. Wycofać się z tego wszystkiego. Ale wiedział, że po prostu nie może tego zrobić. Nie był głupcem i miał świadomość, że praca w cyrku nie wystarczy, aby opłacić operację. Dlatego też oddanie się Aaronowi było ostatnią szansą na powrót siostry do zdrowia. Tori, próbując nie myśleć o tym wszystkim, owinął się w koc, na którym mężczyzna wcześniej wsadził go do samochodu. Nawet nie zauważył w którym momencie efekty uboczne po narkotykach oraz odgłosy jazdy sprawiły, że zasnął jak małe dziecko.