- To... dobrze, bo jestem człowiekiem tylko w jednej trzeciej - powiedziałem, lekko zaciskając palce na jego ramionkach. - A drugie pytanie... Gdybym ci powiedział, że jestem w stanie cię stąd zabrać bez żadnych konsekwencji, to czy zaufałbyś mi i poszedł ze mną? - zacisnąłem usta, kończąc to pytanie. Czułem od samego początku, że Aiden nienawidzi tego miejsca, ale czy potrafiłby je opuścić? W końcu dotychczas zdawało się, że jego życiem rządził strach...

- Aiden. Proszę cię. Odpowiedz na to, szczerze - poprosiłem. Wiedziałem, że nie zgodzi się ot tak, byłem przygotowany na to, że nie uwierzy. - Pytam naprawdę poważnie... Jeśli teraz ze mną wyjdziesz, nigdy więcej tu nie wrócisz. Nigdy więcej nie zobaczysz pani grace - obiecałem, mając nadzieję, że to coś pomoże.

- Aiden, Aiden, nie! - zawołałem, żeby się uspokoił. Spanikowałem trochę, gdy zaszlochał. - Nie kłamię! ... - urwałem. Nie miałem pojęcia, jak mogę mu udowodnić moją wiarygodność. Przyciągnąłem go do siebie i objąłem, przytulając delikatnie. - Nie wiem, jak mogę ci to udowodnić, ale nie kłamię... Nie miałbym w tym żadnego celu - szepnąłem, przesuwając ręką po plecach niebieskowłosego. - Proszę... Uwierz mi... - powiedziałem cicho, odsuwając go na odległość moich wyciągniętych rąk i patrząc mu prosto w oczy. Miałem nadzieję, że chociaż z mojego spojrzenia odczyta fakt, że go nie okłamuję.

- Nie jestem - powiedziałem twardo, zdumiony w ogóle, skąd taki pomysł wpadł do głowy chłopaka. - Obiecuję, że nic ci się nie stanie, jeśli ze mną pójdziesz - powtórzyłem obietnicę. - Nigdy więcej tu nie wrócisz. Mogę nawet zadbać o to, żeby wszyscy z tego miejsca o tobie zapomnieli - dodałem po chwili. Do czegoś takiego potrzebowałbym prawdopodobnie kogoś silniejszego, niż Dymitr - może jakiegoś elfa, czy silniejszego wampira. Jednak wciąż to było w moim zasięgu, wystarczyło poruszyć parę kontaktów, i mogłem spełnić taką obietnicę. Zależało mi bardzo, by uwolnić z tego miejsca Aidena - sam tego do końca nie rozumiałem, ale postawiłem sobie cel, że nie wyjdę stąd sam. I tego się będę trzymał.

- Nie pasujesz do tego miejsca, a ja... nie potrafię tego wytłumaczyć - zwiesiłem głowę, zawiedziony własną argumentacją. Nie nadaję się do przekonywania ludzi. A przynajmniej w takich sytuacjach. Uniosłem jednak głowę, gdy usłyszałem zgodę z ust chłopaka. Naprawdę się zgodził? W sumie, nie spodziewałem się, że tak łatwo mi uwierzy, jednak jak mogłem się nie cieszyć? Uśmiechnąłem się mimowolnie i objąłem Aidena ramieniem. - Obiecuję, że nie pożałujesz - powiedziałem, całując go w czoło.
Podszedłem do drzwi i nacisnąłem klamkę, nie otwierając ich jednak. Obejrzałem się na niebieskowłosego i wyciągnąłem do niego rękę, zachęcając go.

Gdy poczułem w dłoni palce chłopaka, otworzyłem drzwi i wyszedłem z nim na korytarz. Nie było na nim nikogo, na nasze szczęście. Tutaj Dymitr nie mógłby nam pomóc. Stanąłem przy drzwiach, zamykając je, i uniosłem wzrok na Aidena.
- Czy masz jakieś rzeczy, które chcesz zabrać? - zapytałem, rozglądając się. Nie miałem zielonego pojęcia, gdzie pracownicy Pandemonium nocowali (o ile w ogóle nocowali) i czy zezwalano im na posiadanie jakiś osobistych przedmiotów.

- W takim razie chodź - ruszyłem korytarzem, trzymając go za dłoń. Poszliśmy powoli, zbliżając się do głównego pomieszczenia, "recepcji" Pandemonium.
Gdy byliśmy już na ostatnim zakręcie korytarza, kazałem Aidenowi się zatrzymać i wyszedłem pierw sam. Rozejrzałem się dookoła, szukając zamętnienia powietrza i dodatkowego cienia, wskazującego na obecność wampira. Gdy w końcu znalazłem miejsce, w którym stał niewidzialny Dymitr, pomachałem do niego ręką. Krwiopijca po chwili znów był widoczny. Rozejrzał się po innych osobach obecnych w pokoju i po chwili sam ujrzałem skutki działania hipnotyzującego czaru - wszystkim na twarze wpłynęły głupkowate uśmiechy, a ich spojrzenia stały się nieobecne. Obróciłem się do korytarza i wróciłem po niebieskowłosego.
- Chodź, spokojnie - powiedziałem, łapiąc go z powrotem za rękę.

Wyprowadziłem Aidena do salonu i jak gdyby nigdy nic przyprowadziłem go do Dymitra. Obecne w pomieszczeniu osoby wciąż miały na swoich twarzach te idiotyczne uśmiechy - gdyby nie moje dobre wychowanie, sam wybuchłbym śmiechem. Ta cała pani grace, paru klientów, a nawet kilkoro siedzących po kątach chłopców - wszyscy wyglądali, jakby ktoś im dosypał nieznanego pochodzenia proszków do jedzenia. Nie raz widziałem zahipnotyzowanych ludzi, jednakże w obecnej sytuacji wydało mi się to niesamowicie zabawne.
Objąłem Aidena ramieniem, chcąc mu dodać otuchy. W końcu nie każdy reagował pozytywnie na Dymitra - takie dwa metry rosyjskiego wampira z przylizanymi do tyłu czarnymi włosami i widocznymi nawet z zamkniętymi ustami kłami nie są zbyt przyjazne.
- Aiden, to jest Dymitr. Hm, w pewien sposób... mi pomaga - uśmiechnąłem się do Rosjanina, który zaśmiał się niskim głosem i przyjrzał się uważnie niebieskowłosemu.
- Masz niezłego farta, młody - powiedział z uznaniem i rozejrzał się po Pandemonium. - To jak, zwijamy kram?
- Tak, będziemy już wychodzić - pokiwałem głową.