Stał już chwilkę na chodniku przed zielonym domem. Zastanawiał się czy aby na pewno trafił w dobre miejsce. Zerknął na kartkę, którą ściskał w dłoni. Adres się zgadzał, choć tusz był nieco rozmazany. Kiwnął głową dodając sobie otuchy.  Jego wzrok znów padł na dom.  Coś mu tu nie pasowało. Dom był zbyt ładny i przytulny, by mógł należeć do kogoś z jego klientów. Przeważnie mężczyźni nie zapraszali go do swoich rodzinnych siedzib, a tu proszę taki zaskok. Amai był zafascynowany wyglądem domku i jego otoczenia. Ogród, murowane ogrodzenie. Tu musiał mieszkać ktoś bogaty. Z pewnością nie należał do biedy tego miasta. Czerwonowłosy nabrał powietrza i wypuścił je ze świstem. Dasz radę chłopie. Jesteś dobry w swoim fachu, nie masz się czego obawiać.  Siniaki po ostatnim kliencie ci zniknęły, no prawie… Dasz radę! napomniał się w myślach. Niepewnie zrobił pierwsze kroki. Od dawna nogi mu się tak nie trzęsły. Tak jakby znów był prawiczkiem i nie wiedział co ma zrobić. W końcu dotarł do drzwi. Rozejrzał się na wszystkie strony. Nikogo nie widział w okolicy, więc nikt nie mógł też zwrócić na niego uwagi. Wcisnął dzwonek, raz, drugi. Czekał z niecierpliwością na otworzenie drzwi. Miał nadzieję, że mężczyzna, który go tu sprosił nie rozmyślił się co do wybrania właśnie jego.

Stawał z nogi na nogę, gdy w końcu drzwi się otworzyły. Pierwsze co rzuciło mu się w oczy to różowy kolor włosów chłopaka, a potem jego zaskoczona mina. Czyżby zapomniał o spotkaniu. Sam przecież wybrał właśnie go, a teraz nagle nie wie z kim ma do czynienia. Amai poczuł się dość dziwnie, coś zakuło go w piersi, ale nie okazał tego po sobie. Obdarzył zaś nieznajomego uroczym uśmiechem.
-Jestem Fushin, umawiał się pan z moim pracodawcą na pozowanie do zdjęć, szkicu...
Błagał w duchu, aby to był ten dom i ten osobnik rozmawiał z szefem. Głupio by wyszło, gdyby to jednak jakiś sąsiad chłopaka go wynajął, a nie on. Przez chwilę przyglądał się mu. Nie wyglądał na dorosłego mężczyznę, możliwe, że był młodszy od samego Amai'a. Był jednak przystojny i wysoki, a różowe włosy dodawały mu uroku. Idealne odwzorowanie marzeń Fushina. Odkąd zdał sobie sprawę, że woli swoją płeć na potencjalnych kochanków wybierał osoby wyższe od siebie, zazwyczaj też młodsze. O ile więcej wigoru w nich było.
-Czy... może pomyliłem dom?
Uniósł głowę spoglądając w oczy rozmówcy. W jego własnych widać było zwątpienie. Zacisnął palce na kartce, aż zbielały mu kłykcie. Boże... proszę by to było to miejsce...

Prawie zemdlał ze szczęścia, gdy usłyszał, że dobrze trafił. Przez chwilę naprawdę bał się, iż chłopak stwierdzi, że to nie tu powinien przyjść. Kolejny raz został zaskoczony przez otwartość klienta. Pierwszy raz chyba trafił na kogoś tak sympatycznego i przy okazji zapominalskiego. Wspominając innych klientów, ten był niczym anioł. Amai nieczęsto takich spotykał, dlatego miał zamiar być dla niego jeszcze milszy niż dla innych osób. Był wdzięczny losowi, że został wybrany.
Wszedł do wnętrza domu z zaciekawieniem rozglądając się po pomieszczeniach. Twierdził, że z zewnątrz dom wyglądał zjawiskowo, ale środek również był zaskakująco bogato zdobiony. Chłopak albo może ktoś z jego rodziny miał świetny gust, jeżeli chodzi o wybieranie mebli i kolorów do mieszkania.  Oczy mu się rozświetliły. Ileż by dał by mieszkać w taki lub podobnym otoczeniu. Odebrał szklankę z sokiem i upił z niej łyczek, coś zaschło mu w gardle.
-Nic się nie stało... ja mam czas, więc możesz spokojnie wszystko przygotować.
Nie odczekał minuty, gdy już wszystko było przygotowane. Chłopak się postarał, a i zdziwił go wyciągając farby z kuchennej półki. Kto trzyma takie rzeczy w kuchni? Przeszedł się wolno do pokoju, gdzie znalazła się sztaluga i artysta. Ten pokój przeszedł jego najśmielsze oczekiwania. Na słowa chłopaka Amai pomachał ręką. Sam był zapominalską osobą i gdyby nie to, że pracodawca do niego wydzwaniał z pewnością spóźniłby się na to spotkanie lub w ogóle by nie przyszedł. Stanął przed kanapą i zerknął ponad ramieniem na różowowłosego uśmiechając się do niego przyjaźnie.
-Hisa-kun, miło mi poznać. W sumie... myślałem raczej, że ty będziesz miał jakieś wymagania co do ubioru, nagości czy akcesoriów... Nie jestem zbyt dobry w takich rzeczach i było by mi miło, gdybyś powiedział co wolisz. Z największą przyjemnością zrobię to co będziesz chciał.

Hisa spojrzał z uwagą na chłopaka. Jaka charakteryzacja byka mu potrzebna? I czy w ogóle jakaś była potrzebna? Chłopak podszedł do czeewonowłosego, nadal mu się przyglądając.
- Pozwolisz...?
Spytał, delikatnie rozpuszczając mu włosy.
Opuszkami palców ogarnął mu włosy z policzków, odrzucając dłuższe pasemka na plecy. Uśmiechając się delikatnie, przyniósł ze swojego pokoju krzesło w stylu Ludwika XIV. Postawił je na tle czerwonych ścian i delikatnie posiadził na nim modela. Zdjął z niego sweterek, pozostawiając go w czarnej podkoszulce. Chlopak odsunal się o krok, usmiechajac się.
- Tak będzie dobrze,
Rzucil wracając do sztalugi.
- Oprzyj nogi na oparciu. Możesz udawać tajemniczego.
Rzucili, nalewajac farby na paletę.

Hisa uśmiechnął się lekko, wykonując pierwsze pociągnięcia malutkim pędzelkiem.
- Tak jest idealnie. Gdybyś chciał przerwę lub gdyby zrobiło ci się zimno, podnieś rękę. Nawet gdyby było to co pięć minut, nie krempuj się. Nie jestem tyranem i idealistą.
Zaśmiał się ciepło.
- Niesamowite....twoją urodę będzie tak ciężko złapać....
Westchnął, zerkając na niego raz po raz.
Choć starał się to ukryć, więcej czasu spędził na przyglądaniu się niż malowaniu. Co poradzić, mówił szczerze o jego urodzie. Naprawdę go zachwyciła. Dawno nie spotkał chłopaka o tak delikatnej i filigranowej budowie, jak Amai. Zastanawiał się nawet, czy zna tak ładną dziewczynę i szybko poległ w temacie. On prawie wcale nie znał dziewczyn, ponieważ się ich bał. Ale o tym kiedy indziej.
Wolno zaczął malować zarys fotela, na którym chłopak siedział, starając się zachować kształt, ale nie nadając szczegółów.
- Mógł byś zsunąć nieco niżej okulary? Nada to większego dynamizmu

Hisa uśmiechnął się leciutko, trzymając w zębach pędzelek. Wyjął go i spojrzał znad sztalugi na modela.
- Nie musisz stać "na sztywno". Jeżeli zachowasz pozycję wyjściową, nie będzie dla mnie problemem dalsze malowanie. Moim komikiem jest dynamizm obrazów. Dlatego nawet zmiana pozycji, zbliżona do wcześniejszej jest nieszkodliwa. I dziękuję za komplement.
Lekko się zarumienił.
- To zależy od pewnych czynników. Rozmiar płótna, farba, pora dnia, model, chęci...z reguły od 30 minut do kilku godzin....ale nie martw się, nie muszę go kończyć dzisiaj.
Spojrzał na niego zza różowej grzywki.
- A ponowne spotkanie będzie na pewno miłe, prawda?
Wyszczerzył się do niego.
Szybko przepłukał pędzle. Poprawił delikanie kontury, uśmiechając się do siebie. Nucił cicho pod nosem motyw ostatniego obejrzanego filmu. Chłopak po prostu tryskał entuzjazmem. I to tym najgorszym - zaraźliwym. Po prostu Hisa był wiecznym optymistą. Nie potrafił chodzić smutny. No bo, czy osoba świeżo po zerwaniu się tak zachowuje?! Nikt by nie powiedzial, że Yuki ma łamane serce. A tak z właśnie było.
- Uwierz, nie jesteś ze sobą szczery. Masz niezwykle delikatną naturę i to wiesz.

- Na pewno masz talent,tylko nie jesteś tego świadom. Spójrz na Toma tej strony - twoje ciało jest czystym płótnem. Każdym strojem, mimiką twarzy i dodatkami sprawia sz, że na płótnie powstaje obraz,'prawda?
Mówił, zapatrzony w obraz.
Hisayuki był niezaprzeczalnym romantykiem. Często mu się zdarzało, że tak po prostu, ni z gruszki, ni z pietruszki, mówił coś bardzo głębokiego i zdecydowanie dwuznacznego, prosto z tomiku ostatnio przeczytanej poezji. Taki już po prostu był. Niestety, czasem się zdarzało, że przez to zrażał do siebie ludzi....i dlatego, tak jak teraz, cierpiał na złamane serce.
- J-j-j-ja przepraszam! N-n-nie chciałem cię obrazić!
Krzyknął, spanikowany.
Nie chciał, naprawdę nie chciał. Miał jednak w zwyczaju palna bez zastanowienia,jak tym razem. Chłopak okropnie się za wstydził, przykrywając policzki czerwienią i zieloną farbką,,którą się pokazał w przypływie paniki.

Ostatnio edytowany przez Hisayuki (2014-05-18 20:03:11)