Nie spodziewał się spotkać tu kogoś... żywego? Nie, inaczej. Nie spodziewał się spotkać kogokolwiek w tym miejscu. Basen, który umieszczono na dachu, należał do starych i opuszczonych, a woda w nim była wiecznie lodowata. Cóż... może i lodowata, ale zawsze czysta. Tak jakby ktoś spodziewał się, że dokładnie tego dnia i o tej godzinie bosa, jeszcze dziecięca stópka stanie na szczeblu drabinki i wdrapie się na samą górę. Jednak chłopca nie dziwił ten nieco zaskakujący fakt. W końcu miasto go kocha i właśnie dlatego zawsze jest nastawione przyjaźnie! Chociażby taką drobnostką jaką stanowi czysta woda w basenie.
Ale, wracając do tematu, miejsce to nie było odwiedzane przez ludzi. No dobra... CoCo często tu zaglądał, ale nawet on nie był do końca człowiekiem, więc to się nie liczy. Właśnie dlatego coś mu podpowiadało, że niespodziewany gość również nie należy do świata ludzi. I tym razem intuicja go nie zawiodła, ponieważ kiedy tylko duże oczy napotkały źródło zawahania chłopca, ten już wiedział, że ma do czynienia z kimś, kto na pewno nie jest człowiekiem. A może to i dobrze? W końcu zawsze ciekawiej, prawda?
- Jestem CoCo. Strzegę tego miasta codziennie i opiekuję się nim jak należy. Moją królową jest Planeta Ziemia.
Odpowiedział spokojnym głosem, a w kącikach jego ust dało się zauważyć delikatny uśmieszek.
- A ty? Kim jesteś? Co przyprowadziło cię do źródła energii?
Zapytał, nie chcąc być dłużnym. Czekając na odpowiedź, usiadł sobie na jednym z niższych szczebli drabinki. Szczęście, że nie zdążył jeszcze zdjąć sukienki, ponieważ atmosfera mogłaby się zrobić nieco... jak to się mówi... niezręczna.

- Owszem, strzegę. Znam go na własną kieszeń. Każdą uliczkę, każdy dom, każdą drogę i każdy zaułek. To miasto żyje tętniącą w nim energią, a ja ją zbieram. Takie powierzono mi zadanie.
Uśmiechnął się przyjaźnie w odpowiedzi. Nigdy nie kłamał. I chociaż czasami rzeczywiście mówił o wiele za dużo (i to obcej osobie), nie wyobrażał sobie innej odpowiedzi na to pytanie. Zawsze był szczery i odpowiadał zgodnie z prawdą, przez co bardzo łatwo ktoś mógłby próbować go oszukać. Jednak na szczęście CoCo, jak na trzynastolatka, ma silnie wyostrzone zmysły i zazwyczaj wyczuje spisek. W tej chwili... nie czuł nic i to go nieco zaniepokoiło. Jednak nadal nie stracił dobrych chęci i wprost tryskał charyzmą. Z resztą jak zawsze.
- Mury szepczą mi swoje tajemnice, a ja jako dobry słuchacz zawsze wysłuchuje ich do końca. I nie zdradzam. Inaczej miasto mogłoby się obrazić.
Jednym zwinnym susem zeskoczył z drabinki i znalazł się bardzo blisko swojego "gościa". Kto jak kto, ale CoCo był niezwykle ciekawską istotką i chociaż może nie zawsze to okazywał, chciał wiedzieć wszystko o wszystkich. Najchętniej teraz obsypałby go pytaniami, ale nie chciał być nieuprzejmy.
- Pewnej osoby? Tutaj niewielu przychodzi. Twierdzą, że to miejsce coś z nich wysysa. Zupełnie jak w jakiejś taniej historyjce o duchach, prawda?
Zapytał, po czym uśmiechnął się uroczo, jak to na dziecko przystało.

Czy nie wiedział? Oh, kto powiedział, że nie!? Owszem, nie zdawał sobie sprawy z tego jak ten świat się nazywa oraz nie miał pojęcia, że jest akurat jakąś tam stolicą, ale jednak wiedział, że pod miastem istnieje taki wymiar. On wie wszystko o tym mieście. A przynajmniej to z czym miasto chciało się podzielić. I chociaż teoretycznie nie ma przed nim tajemnic, to kto wie...
- Coś nie z tego świata.
Odpowiedział niezbyt szczegółowo. Może i na początku powiedział nieco za dużo, ale to przecież nie znaczyło, że miał mu od razu wszystko wykładać jak na złotej tacy, prawda? Tak więc część informacji zachowa dla siebie i chyba tylko siłą je wyjawi.
- Niektórzy twierdzą, że to przez basen.
Dodał jeszcze, zerkając dyskretnie w stronę błękitnej tafli, która delikatnie poruszała się wraz z wiejącym wiatrem.