Chłopaczek już od jakiegoś czasu uciekał, mijając ludzi jak najszybciej i ściskając w palcach swój plecak. Znowu mu się to przydarzyło. Tym razem został oskarżony o kradzież pieniędzy! Wszystko przez pewnego mężczyznę w sklepie. Chlopiec chciał tylko kupić coś do jedzenia, jednak nie rozumiał systemu cen. Dlatego ostrożnie wyciągnął starą, złotą monetę z plecaczka i dał ją sprzedawcy, który zaraz zaczął wymachiwać rękami i krzyczeć, że ukradł to komuś. A przecież to było wierutne kłamstwo! To były jego pieniądze! Ale nikt mu nie uwierzył i zły sprzedawca wysłał za nim ochroniarza, by go znalazł. Na szczęście, póki co, był jeszcze wolny.
Przemykał się blisko sklepów, kiedy minął mu zarys ochroniarza. Wślizgnął się do pierwszego lepszego sklepu i ukrył się, starając być nie zauważony. Wpatrzony w wytrynę, starał się dostrzec, czy jest w miarę bezpieczny, jednak jego oględziny przerwały kroki. Chlopak mocniej się skulił i schował twarz w dłoniach, patrząc między paluszkami na nowo przybyłego. W sumie, TL wcale nie wyglądał groźnie, więc może mógłby mu pomóc...?
Oli wychylił się ze swojej kryjówki i po cichu stanął przed lada, starając się zwracać na siebie jak najmniej uwagi.
- P-przepraszam...?

Ostatnio edytowany przez Oliver (2015-01-09 22:06:52)

- Dzień dobry, panie cukierniku.
Powiedział cicho chłopczyk, co jakiś czas wyglądając przez okna i sprawdzając, czy pogoń się nie zbliżyła.
Niepewnie chłopiec wyciągnął złotą monetę, tą samą, przez którą tego dnia nabawił się problemów. Spojrzał na nią i zawahał się, nie wiedząc, jak wybrnąć z sytuacji. A jeśli ten pan także pomyśli, że to kradziona moneta? I on także pogoni za nią jakiegoś groźnego mężczyznę? Olivera przeszły dreszcze na samą myśl o tym, że będzie musiał ponownie uciekać. Ponownie spojrzał na cukiernika i z duszą na ramieniu położył monetę na ladzie, modląc się, by nie sprawiła problemów.
- D-dostałem tą monetę od...od dziadka. Mógłbym za nią coś kupić?
Spytał, a jego dziecięcy głos był bardzo niepewny.
Szczerze, to nie wiedział, skąd miał te pieniądze, ale dobrze pamiętał, jak panienka Isabelle mówiła, że podobne monety mogą mieć tylko dziadkowie w pamiątkowych klaserach. Liczył więc, że ktoś uwierzyłby w taką wersję wydarzeń, nie podejrzewając go ponownie o kradzież z jakiegoś muzeum, czy jak nazwał to jego wcześniejszy sprzedawca.