- Ja wiem czy one takie cudowne...
Chłopak uśmiechnął się smutno.
- Przecież pełno na nim siniaków, blizn, zadrapań i...
Nagle przerwał, ponieważ przypomniał sobie o czym mówił mu Lucas. No tak, miał się już nie przejmować tym w jakim stanie jest jego ciało! Skoro ukochany naprawdę myślał, że Kyo jest piękny, musiała to być prawda. Koniec kropka. Dlatego też maluch nie dokończył zdania, wlepiając wzrok w sufit. Długo jednak nie wytrzymał bez możliwości patrzenia na Lucasa, dlatego też szybko zrezygnował z tego pomysłu, odnajdując oczy chłopaka.
- Ja też ciebie kocham.
W oczach Kyoshiego ponownie zatańczyły łzy wzruszenia. To wszystko było po prostu zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe! Gdyby tylko maluch dowiedział się całej prawdy... Tego, że Lucas go okłamuje, że tak naprawdę go nie kocha. Z pewnością pękło by mu serduszko. Pierwszy raz w swoim życiu komuś całkowicie zaufał. Pierwszy raz poczuł co tak naprawdę znaczy kochać. Nie przeżyłby rozczarowania ze strony osoby, od której dostał tak wiele. Jego drobne serduszko by tego nie wytrzymało. Ale całe szczęście na razie maluch nic nie wiedział.
Kiedy Lucas zasnął, chłopaczek najzwyczajniej w świecie się rozczulił. To było takie urocze! Pocałował go delikatnie w czoło i ułożył się wygodniej u jego boku. Może nie czuł się do końca dobrze (cóż... z oczywistych względów z chęcią wziąłby prysznic), ale postanowił dać sobie spokój. Najprawdopodobniej nie znalazłby łazienki w tym wielkim domu. A jeśli ewentualnie by mu się to udało, z pewnością by coś sobie zrobił. Mimo wszystko wolał zasnąć na ramieniu kochanka, niż poślizgnąć się na kafelkach i zaliczyć bliższe spotkanie ze zlewem. Tak, ramię było zdecydowanie lepszym miejscem na ułożenie główki. Z taką oto myślą w głowie mały Kyoshi po raz pierwszy zasnął bez żadnego strachu.

Kyoshi był przyzwyczajony do dość wczesnych pobudek, dlatego obudził się około siódmej nad ranem. To i tak późno jak dla niego - w Pandemonium wszyscy chłopcy wstawali jeszcze przed słońcem żeby posprzątać pokoje sypialne. Tak więc można powiedzieć, że maluch dzisiaj sobie pospał. Szybko otworzył oczka, zamierzając od razu przeprosić panią Grace za to, że jeszcze leży w łóżku. Jednak kiedy to zrobił, stwierdził, że nie znajduje się w Pandemonium. To by wyjaśniało czemu łóżko jest takie miękkie... Gdzie w takim razie był? Zaniepokojony podniósł się do pozycji siedzącej i z przykrością powitał falę bólu w dolnej części pleców. Co się stało? Kogo wczoraj obsługiwał? Po dokładnym obejrzeniu swojego ciała stwierdził, że nie ma żadnych nowych siniaków i zadrapań. I wtedy go olśniło - Lucas. Na samą myśl wspólnie spędzonej nocy Kyoshi słodko się zarumienił. Jak mógł tak łatwo zapomnieć o tym, co się wczoraj między nimi działo?! Było mu tak przyjemnie... Ale zaraz, tak właściwie to gdzie jest Lucas? Maluch spojrzał na poduszkę, na której spał jego ukochany. Była lekko zbita, co sygnalizowało, że chłopak rzeczywiście tam leżał. Kyoshi nieco się przestraszył. Wstał z łóżka, ignorując kłujący ból w dolnych partiach ciała i wtedy dotarło do niego, że jest kompletnie golutki. Speszony rozejrzał się wokół w celu odnalezienia jakiegoś okrycia. Zmięta koszula, leżąca na podłodze rzuciła mu się w oczy jako pierwsza. Chłopaczek włożył ją i dopiero wtedy przekonał się, że ubranie nie należy do niego, tylko do Lucasa. Koszula była odrobinę za duża, a rękawy zbyt długie. Jednak okazało się, że w długości jest idealna, ponieważ dokładnie zakrywała mu tyłek. Pozostaje tylko pytanie - gdzie się podział właściciel owej koszuli?

Maluch zaczął się zastanawiać, że może sam pójdzie i poszuka Lucasa, jednak strach przed zgubieniem się w tej wielkiej posiadłości wziął nad nim górę. Czułby się strasznie zawstydzony, gdyby Lucas znalazł go kompletnie zagubionego w którymś z korytarzy, dlatego wolał uniknąć tej sytuacji. Rozmyślania Kyoshiego przerwał nagle głos, dobiegający gdzieś z góry. Chłopak podskoczył przestraszony i chyba nawet krzyknął, ale to nie było teraz najważniejsze. Lucas? Tak, głos z pewnością należał właśnie do niego. Kyoshi zaciekawiony zadarł głowę do góry, tak jakby spodziewał się zobaczyć ukochanego na szafie lub schowanego gdzieś za firanką. Połapał się o co w tym wszystkim chodzi dopiero, kiedy usłyszał "zaraz do ciebie przyjdę". Zawstydzony zaczął przebierać nóżkami w miejscu - to oznaczało, że Lucas musiał wszystko nie tylko widzieć, ale i słyszeć. Kiedy wyżej wymieniony wszedł do sypialni, maluch od razu się uśmiechnął. A więc to wszystko nie było tylko pięknym snem, to działo się naprawdę.
- T-trochę boli, ale to nie szkodzi. Jestem już przyzwyczajony.
Powiedział, posyłając Lucasowi speszony uśmiech. Niestety taki ból towarzyszył mu niemalże każdego ranka od ponad dwóch lat. Kyoshi czuł się strasznie, zdając sobie sprawę, jak szybko pogodził się z tym uczuciem. Nie czekając dłużej, podszedł do chłopaka, przytulił się i wsunął łapki pod jego koszulę, pragnąc poczuć ciepło jego ciała. Taki ruch ze strony malucha był dość zaskakujący, jednak samego Kyoshiego już to nie zaskakiwało. Czuł się, jakby od zawsze to robił.
- Nie szkodzi. Ważne, że już jesteś.
Uśmiechnął się słodko, ukazując wszystkie swoje zęby. A pomyśleć, że jeszcze niedawno Kyoshi był święcie przekonany, że uśmiech do niego nie pasuje.

To wszystko wydawało się dla niego zbyt piękne, aby działo się naprawdę. Nawet w snach Kyoshi miewał tylko koszmary. Nie śnił o marzeniach. Śnił o bólu i cierpieniu, których to musiał doświadczać przez dwa lata swojego życia w Pandemonium. Jedyna wizja szczęścia i spokoju znajdowała się w jego wierszach. Jednak nawet tam była ona nieco zamazana, znajdująca się zbyt daleko, aby po nią sięgnąć. Kyoshi nie wiedział co to szczęście, dlatego tak trudno było mu je sobie wyobrazić. Niezliczoną ilość razy próbował odwzorować to uczucie i przelać je na papier, w chwilach gdy siedział na parapecie w swoim pokoju. Jednak za każdym razem jego wizja szczęścia ograniczała się tylko do kilku słów o wolności. Czy to było prawdziwe pojęcie szczęścia?
- Rogaliki?
W oczach malucha zapaliło się radosne światełko. Co się dziwić - w Pandemonium dostawał tylko chleb i owsiankę, dlatego kiedy do rogalików doszła jeszcze czekolada, maluch ucieszył się jak prawdziwe dziecko, którym w sumie nadal jeszcze był.
- Nie musisz tyle dla mnie robić... Nie będę mógł ci zapłacić za ubrania.
Odpowiedział nieco zawstydzony. Nigdy nie lubił być komuś coś winien, zawsze chciał być samowystarczalny na tyle, na ile był to dla niego możliwe. Równie dobrze mógł się przemęczyć w tej koszuli ze swojego starego "domu", chociaż perspektywa noszenia ubrań po Lucasie wydawała mu się nieco bardziej kusząca.
- Po co kąpiel? Chodźmy na śniadanie!
Krzyknął błagalnym tonem, niczym mały chłopiec, któremu obiecano nową zabawkę jeśli zje wszystkie warzywa. Widocznie nasz Kyoś zdążył się już nakręcić na obiecane rogaliki z czekoladą.

Podekscytowany malec zaczął się zastanawiać czy to wszystko nie było aby tylko pięknym snem. Miał wrażenie, że zaraz to wszystko się rozpłynie, a on obudzi się na niewygodnym i twardym łóżku w Pandemonium z za małą koszulą nocną i pustką w sercu. No bo... bo w końcu fontanna z czekoladą nie zdarzała się w prawdziwym życiu! Miał powody, aby twierdzić, że to tylko pragnienia senne! Prawdziwe życie niosło ze sobą jedynie ból, cząstkę nadziei oraz przytłaczające ją poczucie rozczarowania. A przynajmniej tak to wszystko widział chłopak. Jednak stojący przed nim Lucas i bijące od niego ciepło były na tyle prawdziwe, że Kyoshi nie miał się czego obawiać. Mimo wszystko postanowił zaryzykować i dla pewności wtulił się w swojego wybawce. Wielki kamień spadł maluchowi z serca z chwilą, w której to poczuł zapach Lucasa i jego czułe ramiona. A więc to wszystko działo się naprawdę...
- N-nie... poczekaj...
Kyoshi nieznacznie się od niego odsunął, wyraźnie zmieszany zaistniałą sytuacją. Od zawsze dostawał niewiele od życia. Ba! Nie miał praktycznie nic. Naturalne więc, że poczuł się nieswojo, gdy Lucas zaczął wymieniać wszystkie te dogodności i niemalże królewskie przywileje. I to jeszcze za nic! W Pandemonium czuł się wynagrodzony, kiedy dostał kołdrę do spania zamiast tych gryzących kocy...
- Naprawdę... już dużo dla mnie zrobiłeś. Ja... ja nie chcę tych wszystkich rzeczy. Do szczęścia wystarczysz mi tylko ty.
Powiedział, wyraźnie czując jak przy ostatnim zdaniu czerwienią mu się policzki.