- Prawdopodobnie nie przeżyłbyś owego spotkania - uśmiechnąłem się pewnie. Taak, taki wampir nie pogardziłby człowiekiem, który sam pakuje się mu pod kły... Inne istoty też lubiły wykorzystywać ludzi na różne sposoby. - Ja? - nie powstrzymałem dźwięcznego śmiechu. - Ja jestem o wiele lepszy od nich wszystkich. Dlatego też mówią na mnie "wybranek", czyż to nie logiczne? - przechyliłem głowę na bok. Pierwszy raz widziałem człowieka, który zdaje się być normalny, a jednocześnie zafascynowany światem nadprzyrodzonym. Zwykle fanatycy istot ponadludzkich to byli psychiczni ludzie, szaleńcy i ludzie szukający śmierci (emo XD). Ale nie nikt... Z pozoru tak zwyczajny, normalny. - Urodziłem się jako Nephilim - mruknąłem. - Pół człowiek, pół anioł - prychnąłem przy ostatnim słowie. - Jednak od początku byłem inny. Od początku z siostrą byłem szkolony na łowcę demonów, jednak... Zamiast je zabijać, rozmawiałem z nimi. Pomogły mi otworzyć oczy. Pomogły, pokazały, że może być świat lepszy, od tego, jakim znałem - na usta wpełzł mi uśmieszek pełen przekory i dumy. - Świat, w którym mogę decydować ja, nie ojciec. Świat, w którym będę wybrankiem - zachichotałem. - Uciekłem z domu i znalazłem demona. Wyjątkowo silnego. Na początku się mnie bał - nephilim są silne i z łatwością zabijają demony - jednak był bardzo zadowolony, gdy usłyszał, czego pragnę. Dokonał ze mną wymiany krwi - ja stałem się demonicznym nephilim, wyjątkowo rzadką rasą, zaś on zyskał dumę i szacunek, ponieważ mało kto mógł pomóc stworzyć kogoś takiego, jak ja - powiedziałem. Z łatwością opowiadałem tę historię, która była moją chlubą. - Tym jestem. W jednej trzeciej człowiekiem, aniołem, ale najsilniejsza jest ta demoniczna strona.

- Niesamowite.. Heh, wcale nie - uśmiechnąłem się. - Jest wiele takich na tym świecie. Niełatwo rozpoznać "zwykłe" Nephilim. Właściwie tylko po jednym: każde nephilim posiada na plecach dwie blizny, od urodzenia. Wyglądają, jak po uciętych skrzydłach. Zaś osobniki takie jak ja, mają jeszcze gdzieś zwykle bliznę po wymianie krwi - jest ona cienka, ale długa. Ja mam swoją tu - wskazałem na miejsce pod prawym obojczykiem. - Czy jestem bardziej niebezpieczny... - zagryzłem wargę, tłumiąc kolejny chichot. Nieuprzejmie jest się tak bardzo śmiać. - Jestem niebezpieczny w innym sensie - odparłem w końcu. - Inne istoty będą chciały po prostu cię zabić, zaś ja... Zwykle mam ochotę na coś innego - zakończyłem. Położyłem kulkę na stole i zacząłem ją turlać w zamyśleniu. Może i trochę za dużo mówię, ale dawno... Dawno nie bawiłem się z ludźmi. A jak chce się z nimi bawić, to trzeba zdobyć ich zaufanie, prawda?

Ostatnio edytowany przez Takeshi Mikami (2013-08-07 20:22:44)

- Gdyby świat dowiedziałby się o nephilim, wyszłyby na jaw wszystkie rasy - mruknąłem. - Może i nawzajem się mordujemy, ale gdyby Nephilim musiał wybierać pomiędzy ochroną demona a wyjściem na jaw prawdy o nim i o demonie, ochroniłby swojego wroga - odparłem. Przechyliłem lekko głowę, łapiąc kulkę z powrotem między palce. - Coś innego. Może i nie wypada mi mówić w takim miejscu, ale... Słyszałeś kiedyś o sukubach? - zapytałem. Cóż, zdobywanie zaufania nie jest takie trudne. Jak na razie chłopak wierzył w wszystko, co mówiłem, więc chyba mi zaufał...

- Jeden człowiek nie zrobi zbytniej różnicy, poza tym - westchnąłem. - Niejeden z ludzi po dowiedzeniu się o całym tym świecie, po prostu dołączał się do nas. A ty wydajesz się być godzien zaufania - wbiłem w niego przeszywcze spojrzenie. - Chyba się nie mylę?
Zdziwiło mnie to, że wiedział, czym są sukuby. Ale w końcu, nie jest to jakaś tajemnica - sukuby często obcowały z ludźmi i ludzie mogli o nich zachować jakieś informacje.
- Sukuby to demony, które nawiedzają śpiących mężczyzn i uprawiają z nimi stosunek - przytaknąłem, zaciskając dłoń na kulce. - A demon, z którym wymieniłem się krwią... Ten, od którego wzięła się cała moja demoniczność - był właśnie sukubem - odpowiedziałem nieco pokrętnie. Byłem ciekaw, jakie wnioski wysnuje zielonowłosy z tej informacji.

- Wśród sukubów znajdą się osobniki obu płci. Oczywiście chodzi o formę demoniczną - sukuby w formie człowieczej przybierają taką formę, w jakiej po prostu... - zamyśliłem się. Jak by to ująć? - W jakiej jest im przyjemniej - uznałem, że to będzie prawidłowe określenie. - Ale gdy sukub już raz przemieni się w człowieka, zachowuje jedną formę przez całe życie. - Uśmiechnąłem się lekko, patrząc, jak chłopak się zawstydza i kręci głową. - Tak, moja demoniczna natura to natura sukuba - potwierdziłem, kiwając delikatnie głową. - Nie jest to jakimś ciężarem, choć... Demon nie ostrzegł mnie, że po wymianie pojawi się u mnie pewien.. nietypowy nałóg.

- Przez sen - przechyliłem głowę na bok, wpatrując się w jakiś odległy punkt. - No... Niekoniecznie. Ale to jest właśnie ten... nałóg - wziąłem kulkę pomiędzy palec wskazujący a środkowy i znowu uniosłem do oka. - Boisz się mnie? - zapytałem, zaciekawiony.

- Co zamierzam... - zaśmiałem się cicho. - Sam nie wiem, co zamierzam. Jestem... Nieprzewidywalny. Zazwyczaj jestem kulturalny i uprzejmy, jednakże czasem, gdy jestem na granicy... Tracę kontrolę - powiedziałem śmiertelnie poważnie. - Nie potrafię wtedy robić tego, co chcę, lecz robię to, co muszę.

- Szczerze? Nie powinieneś mi pozwolić się dosiąść - odparłem. Lubiłem być szczery w takich sprawach, skoro wygadałem mu już tyle tajemnic, to dlaczego nagle miałbym zacząć kłamać? To by było bez sensu, a w dodatku nie w porządku. Podrzuciłem lekko kulkę w powietrze, zręcznie ją łapiąc. Ethan powinien się bać - w końcu po to zostałem dłużej w tej kawiarni, żeby namierzyć jakiś interesujący cel. Cóż... Padło na niego, i nie wiem, jak to odbierze - jak na razie tylko co moment się rumienił i zawstydzał, jednak cóż... To była chyba zwyczajowa reakcja kogoś, kto dowiaduje się, że rozmawia z osobą uzależnioną od seksu.