Dzień, piękny i słoneczny. Radosny, jasny, przyjemny. Właśnie taki był, czyli - całkowicie przeciwny nastrojowi w jakim znajdował się Shiroi. Niby obudził się w całkiem znośnym humorze, ale każde kolejne małe incydenty, które miały miejsce zdawały się jakby sprowadzać go na ciężką ścieżkę wiecznej irytacji i zdenerwowania. Zaczęło się od tego, że poranny prysznic zaszczycił jego ciało doprawdy istnie lodowatą wodą. Chyba godzinę czekał, aż coś ulegnie zmianie, bo jak się okazało - nie była to wina jego bojlera. Co zaowocowało spóźnieniem się na spotkanie z jednym nauczycielem w celu oddania spóźnionej prezentacji. Świetnie, nieprawdaż? Tak więc kiedy wparował do akademika okazało się, że profesor wyszedł dosłownie pięć minut temu. Nie obeszło się bez napisania maila na kartkę a4 z gęstymi wytłumaczeniami i przeprosinami. Bo termin ostateczny, to termin ostateczny. Chcąc więc jakkolwiek umilić sobie ten dzień odwiedził kawiarnię. Herbata i dobra książka to całkiem przyzwoity pomysł na próbę poprawienia sobie tego jakże beznadziejnego dnia. Godzina niby taka, że ludzie dopiero kończą pracę, albo już ją opuszczają, a ruch był taki, że.. Że po prostu ledwo znalazł mały, wolny stoliczek, gdzieś tam wciśnięty w róg na końcu pomieszczenia. Nawet dotarcie do niego stanowiło pewne wyzwanie. Ostatecznie - znalazł się tam gdzie chciał. Zamówił herbatę i wyciągnął książkę. Nie za grubą, z delikatnie niebieską przednią okładką na której widniały szaro-białe elementy. Był już w połowie, zwyczajnie kontynuował swoją lekturę.
Nim się zorientował przed nim stała już filiżanka odpowiednio wypełniona aromatyczną cieczą. A prócz niej.. Ktoś, kto najwidoczniej miał do niego jakiś interes. Ach tak, miejsce, usiąść.
- W porządku. - Odparł jedynie wzrokiem odprowadzając blondyna na miejsce przed nim. No tak, tyle tu ludzi, że naprawdę trudno znaleźć wolne krzesło do posadzenia tyłka. Ciemnowłosy westchnął cicho i upił mały łyk herbaty. Nigdy jej nie słodził, taka była najlepsza.

Ostatnio edytowany przez Shiroi (2014-04-24 22:22:22)

Po skosztowaniu swojej herbaty z miłą chęcią wrócił do czytania. W końcu między innymi po to tutaj przyszedł. Zrelaksować się, odstresować. Przy dobrej książce i gorącej herbacie. Nie przeszkadzał mu już nawet tłum wokół niego, ani osoba, która postanowiła się przysiąść z braku wolnych miejsc. Kiedy oddawał się kolejnym słowom, zagłębiał w nie bardziej - przestawał negatywnie reagować na szum panujący w całym pomieszczeniu. Wyłączał się na to i tak właściwie było najlepiej bo mógł czytać gdziekolwiek. Ani na chwilę nie odrywał wzroku od swojej lektury, aż do momentu, w którym padło pytanie ze strony nieznajomego.
- Można tak powiedzieć. - Odparł sięgając ponownie dłonią do swojej filiżanki, unosząc i upijając kolejny łyk, nieco większy. Dopiero wtedy spojrzał na swojego "towarzysza" zawieszając na nim wzrok na dłużej niż pięć sekund. I o mało się nie zakrztusił. Chłopak wyglądał.. Po prostu jak nie z tej ziemi. Na ten moment żadne jego słowa nie byłyby w stanie opisać TEGO wyglądu.
Shiroi szybko odchrząknął i skierował swój wzrok gdzieś obok nieznajomego. Choć mimika jego twarzy nie uległa zmianie jakoś nie chciał aby przypadkowo cokolwiek zostało zauważone. Ten typ.
- Powieść psychologiczna.. Lubisz? - Mruknął jakby od niechcenia po raz kolejny w krótkim odstępie czasu posilając się gorzką, mocno aromatyczną cieczką. Bynajmniej nie czuł się skrępowany w żaden sposób. Raczej jakby.. Olśniony.

Zerknął na nieznajomego po czym wzrokiem szybko zbiegł do książki. Zamknął ją zapamiętując stronę na której zakończył na ten moment lekturę po czym uniósł lekko ku górze, ukazując mu przednią okładkę. Gładka, delikatnie niebieska, niby matowa, ale posiadająca śliskie, połyskujące w świetle elementy.
- Żadnej. To nie jest typowo psychologiczny poradnik jak radzić sobie ze swoimi albo czyimiś problemami w głowie. - Wytłumaczył mu właściwie z ogromną przyjemnością. Bardzo lubi czytać o czym świadczy sporych rozmiarów regał z książkami w jego mieszkaniu. Dlatego też nie dziwota, że zdarzało mu się mówić o nich z pewną pasją i powagą w głowie. To trzeba zrozumieć i zaakceptować, tak po prostu.
- ,,To powieść o przyjaźni i marzeniach, o miłości i wojnie, o szaleństwie i pięknie; jest historią młodego człowieka, któremu obsesyjna miłość do ptaków umożliwiła ucieczkę od ponurej rzeczywistości.'' - Odczytał fragment znajdujący się na tylniej okładce po czym spojrzał na blondyna. Gdy zauważył, że ten znalazł się w nieco mniejszej odległości od niego - machinalnie cofnął się odrobinę i plecami zatrzymał się na oparciu krzesła.
Za blisko. A przezorny to zawsze przecież ubezpieczony. Nieważne jak chłopak się zachowuje - lepiej mieć się na wodzy. Westchnął cicho jakby chcąc uspokoić myśli i położył książkę przed sobą na blacie po czym sunął nią do połowy stolika.
- Wharton. Ptasiek. Główny bohater ma schizofrenie i kocha ptaki. To, że są wolne i fruwają. Ciężka lektura, ale interesująca. - Dodał sięgając go filiżanki. Przystawił do ust i ujął z niej kolejnego łyka herbaty. Szczerze nie spodziewał się, że w dniu dzisiejszym będzie w stanie otworzyć do kogokolwiek mordy. Jego mina była dziś była szczególnie okrutna i odpychająca.

Tym razem już nieco spokojniej spojrzał na swojego rozmówcę i to jak postępuje z jego książką. To było całkiem urocze. Jak z nią łagodnie i uważnie się obchodził. Ten czas wykorzystał na obserwację jego osoby, która chcąc nie chcąc - wydawała mu się okropnie intrygująca i na swój sposób niezwykła. Nigdy nie poznał, ani nie spotkał kogoś z tak cudowną urodą. Nawet przyłapał się, że na ten widok jego kąciki ust były lekko uniesione ku górze.
Nie. Boże, stop. Całe szczęście, że zdążył przywrócić swojej twarzy typową dla niej minę. Nie uśmiał się chyba z reguły i przyzwyczajenia. Fakt faktem, zdarzało się, ale wyjątkowo rzadko. Wieczny grymas nigdy nie współgrał z wygiętymi ustami w uśmiechu.
- To prawda. Czytam ją drugi raz. - Z niemałą przyjemnością przystał na jego ocenę. Książka niekoniecznie kończy się jakoś super szczęśliwie, ale wyróżnia się bardzo. A to sprawia, że jest naprawdę niezła.
- Shiroi. - Odparł i chwycił delikatnie jego dłoń, ściskając. Wydawała się być tak drobna, aż przez chwilę bał się, że przy mocniejszym uścisku będzie mógł ją złamać. A tego raczej by nie chciał, dlatego równie szybko ją puścił. Odchrząknął nieco pochylając się nad stolikiem, opierając się na nim łokciami. Dodatkowo oparł się policzkiem o dłoń, zaś drugą upił herbaty.
- Więc, często tu wpadasz? - Zagaił nagle, można by rzec, iż będąc nieco zainteresowanym, co wcale nie powinno być ani trochę dziwne.

- W porządku. - Odparł pochylając się nieco do przodu i chwytając w palce długopis. To całkiem miłe uczucie zainteresować kogoś książką, którą lubi się czytać, a ponad to jest ona ciekawa, nawet jeżeli należąca do jednej z cięższych lektur. Z miłą chęcią zapisał mu na kartce autora jak i tytuł opowieści, po czym odłożył długopis na miejsce i sunął nim wraz z notesem po stoliku w stronę blondyna. Musiał szczerze przyznać, że cholernie przyjemna z niego osoba. Taka.. Ciepła i jasna, zadowolona i uśmiechnięta, piękna. Najprawdopodobniej całkowite jego przeciwieństwo. On był zimny i wredny. Wiecznie niezadowolony, oschły. Oczywiście doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Dlatego nie ma dużo znajomych, mimo wszystko to wcale mu nie przeszkadza. Wręcz przeciwnie. Jest małym typem samotnika choć musi przyznać, że niekiedy jest to całkiem drażniące. Szczególnie, że każdemu czasem brakuje tej innej bliskości.
- Och, rozumiem. W takim razie co Cię tutaj sprowadziło? - Padło kolejne pytanie. Mały towarzysz właśnie mu mimowolnie przypomniał tak apropo Wielkiej Brytanii, że Shiroi będzie musiał skontaktować się z matką. Telefonów od niej nie odbierał chyba od trzech dni. Ach, ten brak czasu.

- Mały, zbuntowany uciekinier. - Zażartował sobie na jego słowa, co nawet potwierdziły delikatnie uniesione ku górze kąciki ust. Shiroi nie należał do tych ludzi, którzy przez życie chodzą ze szczęściem wymalowanym na twarzy i uśmiechem od ucha do ucha. To nie jest raczej zachowanie, które przyswoił sobie od tak. On chyba po prostu był taki od zawsze. Zbyt poważny jak na swój wiek. Nic nie dzieje się bez przyczyny, ale on sam nie miał do końca pewności. A może ma, ale boi się przyznać? Możliwe.
- Jakiś kawałek drogi stąd. Akurat na dobry spacer. - Odpowiedział spokojnie i dopił resztę swojej herbaty, po czym skrzyżował ręce na piersi i zerknął na blondyna. Momentami naprawdę ciężko było mu oderwać od niego wzrok. Wydawał się taki cały delikatny, aż po prostu pragnęło się objąć go ramieniem, przytulić mocno. Zbliżyć, jakkolwiek.. Stop.
- Co do książki, to mogę Ci ją pożyczyć. - Odparł nagle chcąc zepchnąć swoje myśli na poboczny tor. Przecież wcale nie wyglądało to normalnie. Poznał kogoś w kawiarni, niedawno, a już myślał o tym, że chętnie by spędził z nim nieco bardziej przyjemne chwile od aktualnej. Mógłby to nawet zmienić. Spróbować go podejść, wybadać teren. Ale chyba na dzisiaj miał dość zaskakujących go momentów, zwyczajnie był zmęczony. Już miał przed oczami jak spieprza całą sytuacje jednym gestem czy słowem. A owszem, jest do tego niestety zdolny jak nikt inny.

Uśmiechnął się delikatnie na widok jego reakcji. No proszę, to już drugi raz w ciągu jednego dnia. Ten blondynek poważnie musi mieć w sobie coś naprawdę niezwykłego skoro tak się sprawy mają. Coś, co sprawia, że momentami ciężko skupić się na czymś innym niż na jego osobie.
Uroczy.
Cały jest uroczy. To niemal jedyna rzecz, która przeszła mu przez myśl w tym momencie. Chociaż nie. Zdecydowanie. Myślał o wielu kwestiach z nim związanych. Jak gładkie są jego dłonie, ciało jak kruche. Czy jego usta są ciepłe i miękkie, a może chłodne. Jak wyglądają policzki zalane rumieńcem, bynajmniej nie wywołanym przez jakąś tam głupotę. Chciał sprawdzić i zaspokoić swoją ciekawość. Chyba jednak wypadałoby zrobić coś w tym kierunku, albo chociaż może spróbować. Przecież to nikomu nie zaszkodzi, najwyżej będzie mu szkoda, że się nie udało.
- Niedobrze, że nie możesz znaleźć stałego miejsca i ciągle je zmieniasz. Może jakoś Ci pomóc? Co prawda mieszkam w zwykłym mieszkaniu, ale to chyba nie jest większy problem. - No proszę! Cóż za dobroduszność, prawda? Ale oczywiście ma w tym swój mały cel. Poza tym wypił swoją herbatę. Książki nie czytał. Więc tak na dobrą sprawę mógłby pożegnać się ze swoim towarzyszem rozmowy i wyjść. Ale wcale nie chciał i doskonale wiedział, że ich kolejne przypadkowe spotkanie może nawet nie mieć już miejsca.
- Nie ma sprawy. - Odparł i podsunął książkę w jego stronę. Nie musiał jej kończyć po raz kolejny. Pamięta jeszcze zakończenie na tyle dobrze, że nie było to koniecznością. A mimo wszystko będzie to następny pretekst do jakiegokolwiek zaczerpnięcia lepszego kontaktu.
Powoli popchnąć, naprowadzić. A potem wszystko już samo pójdzie.