Czyżby wreszcie miało wydarzyć się coś ciekawego ?  Uszka Ritsu niemalże natychmiast poruszyły się, wychwytując dźwięki z podwórka. Szelest był wyraźny. Szelest liści. Czyżby jacyś goście ? Z reguły był typem samotnika, którego nikt nie odwiedza, więc nie miał bladego pojęcia kogo mógł się spodziewać. W sumie to samotność nigdy mu za bardzo nie przeszkadzała. Jednak nie pogardziłby jakimś towarzyszem do zabaw. Najlepiej trochę młodszym od niego. Ritsu bowiem bardzo tęsknił za swoim młodszym bratem, którego od kilku lat nie ma na tym świecie. No, ale o tym już przy innej okazji.
Chłopak, zaciekawiony szelestem, poderwał swoje ciałko z parapetu i zwinnie wyskoczył przez otwarte okno. Źródło dźwięku wykrył bez problemu - co to za przeszkoda dla kota ? Podszedł do miejsca, w którym chyba nawet kogoś zauważył. Nie mógł się nie uśmiechnąć, gdy po delikatnym pacnięciu łapką w kupkę liści, zauważył małego "intruza".
- Hej, zgubiłeś się ?
Zapytał, nadal nie gubiąc uśmiechu. Może wreszcie nie będzie się tak nudził.
- O rety, jesteś taki jak ja !
Wykrzyknął z jeszcze większym entuzjazmem, gdy zauważył małe czarne uszka i ogonek. Ritsu jeszcze nigdy nie spotkał kogoś, kto byłby taki sam jak on. No, może poza rodziną, ale w końcu przecież już od dawna nie utrzymywał z nią kontaktów.

Ostatnio edytowany przez Ritsu (2013-01-23 22:17:56)

- Chodź, pomogę ci wstać.
Powiedział i najzwyczajniej w świecie chwycił go pod pachy i postawił na nogi. Przy okazji strzepał resztki liści, które z jakiegoś powodu znalazły się w czuprynce chłopaka.
Jedno go zastanawiało - czemu siedział w krzakach ? Czyżby go obserwował ? Na samą myśl uśmiechnął się pod nosem.
- Co ty taki cichutki ? Wszystko w porządku ? Może jesteś ranny ?
Zapytał, lekko się niepokojąc. W sumie albo mu się zdawało, albo jego mały gość był nieco wystraszony. Jednak mogły być to tylko jego przemyślenia.

Ritsu dosłownie spadł kamień z serca. A więc nic mu nie było, całe szczęście. Nie chciałby, aby takiemu rozkosznemu maluchowi cokolwiek złego się stało.
- Nie ma się czego wstydzić, mały ! Ja jestem Ritsu, a ty ?
Zapytał z charakterystycznym tylko dla niego entuzjazmem. Cóż poradzić... był tylko kociakiem. Może nie takim małym jak ten tutaj, ale jednak kociakiem. Miał raczej nieprzewidywalny charakterek i nade wszystko uwielbiał się bawić.
- Możesz wpaść do mnie jak chcesz. Dam ci mleka.
Powiedział i uśmiechnął się zachęcająco. Mały był taki słodki !  Nic, tylko cały czas go miziać po uszkach i ogonku !

- Kaito...
Powtórzył pod nosem, zupełnie tak jakby starał się wbić sobie to imię do głowy. Kto jak kto, ale on miał tendencje do zapominania różnych, często tych najważniejszych rzeczy. A tego nie chciałby zapomnieć.
- Oczywiście, że to nie problem. Chodź, śmiało !
Powiedział z uśmiechem i chwycił go za łapkę, chcąc naprawić jego zamiar. Jedno go bardzo zastanawiało - dlaczego chłopak aż tak się go wstydzi ? Cóż... ale to potem.
Póki co kotek już prowadził nowego kolegę w stronę swojej przytulnej przyczepy.

- Też tak myślę.
Powiedział z uwielbieniem w głosie. Nie była to jednak przechwałka, Ritsu to w końcu bardzo skromny kot, nie lubiący się chwalić. Powiedział po prostu to, co sam uważał.
Z uśmiechem na pyszczku poprowadził swojego małego gościa tuż pod drzwi przyczepy, po czym otworzył je przed nim.
- Nie lubię luksusów, dlatego w środku jest nieco skromnie. Ale na pewno ci się spodoba.
Powiedział, po czym wprowadził go do przyszepy. W środku był tylko koci kosz, kilka misek z mlekiem i wodą, mnóstwo poduszek i futrzastych dywanów, kilka obrazów na ścianach i wielki regał z atlasami świata. Skromnie, ale przytulnie. Ritsu rozejrzał się po swoim domku z uśmiechem na twarzy.

Ritsu uśmiechnał się na ten widok. Reakcja malca naprawdę go ucieszyła. Było to nawet, na swój sposób, słodkie. Nie zastanawiając się dłużej, walnął się obok niego na dywaniku.
- Nie przejmuj się, ja też nie mogę się jemu oprzeć.
Powiedział, uśmiechnięty od ucha do ucha. Jego niespodziewany gość tymczasem ślicznie się zarumienił.
Kotek położył się na plecy i nale zaczął robić orzełka w puszystym dywanie, mrucząc przy tym gardłowo. Było mu milutko. Bardzo, bardzo milutko.

Zaciekawiony Ritsu przewrócił się na brzuszek i zaczął uważnie go obserwować. Co jakiś czas uśmiechał się przy tym. Ten uśmiech był jednak inny od wszystkich, które bardzo często widniały na jego pyszczku. Ten był bardziej... ojcowski, opiekuńczy ? Sam nie wiedział dlaczego, ale mały Kaito budził w nim właśnie takie instynkty. Jednak to nie były wszystkie jego uczucia... czuł coś jeszcze, tylko niestety sam nie wiedzial co.
Z tym samym uśmiechem podszedł do niego na czworaka i delikatnie, jakby bał się, że może mu zrobić krzywdę, chwycił kociaka za bródkę.
- Tak, temu dywanowi nikt nie może się oprzeć.
Zamruczał cichutko do jego uszka i delikatnie je polizał, po czym najzwyczajniej sie odsunął i wrócił spowrotem na dywan. Nie chciał bowiem wprawiać malucha w zakłopotanie i niezręczność. Nadal nie gubiąc uśmiechu walnął się na dywanik, obserwując z nieskrywanym zaciekawieniem jego reakcje.