Szczerze to nie spodziewał się żadnej większej reakcji, więc łatwo sobie wyobrazić jak bardzo się zdziwił, gdy maluch zemdlał. Cóż...a więc to nazywa się nerwami ze stali. Jednak zamiast panikować, Ritsu spokojnie wziął małe ciałko na ręce i delikatnie ułożył je W SWOIM KOSZYKU .3.
Obok legowiska postawił miseczkę z wodą, na wypadek gdyby kociakowi zachciało się pić po przebudzeniu. Czule odgarnął mu kosmyk włosów z czoła, po czym sam położył się na dywaniku obok i czuwał nad swoim małym gościem, uważnie go obserwując.

Gdy Kaito otworzył oczy, on uśmiechał się szeroko.
Bez chwili wahania wziął chłopaka pod pachy i posadził sobie na kolanach.
- Jesteś takim słodkim kociakiem.
Powiedział, a zabrzmiało to swobodnie i przede wszystkim szczerze. Kaito według niego rzeczywiście był uroczy.
Nic więcej nie mówiąc, zaczał nakręcać jego ogonek na swój palec. Nie spuszczał go przy tym z oczu ani na moment, tak jakby starał się zapamiętać każdy jego ruch. Nagle odniósł dziwne wrażenie, że już gdzieś tego malucha widział.

- Oczywiście, że tak.
Odpowiedział z uśmiechem, ale potem dziwnie spoważniał, patrząc na niego.
- Cały się trzęsiesz...boisz się mnie?
Zapytał, patrząc mu głęboko w oczy.
Nikt nigdy się go nie bał. I Ritsu szczerze nie chciał dowiedzieć się jakie to uczucie. Zawsze był przyjaźnie nastawiony do wszystkich, dzięki czemu nie miał żadnych wrogów. Łatwo się więc domyśleć, że nie chciał również, aby ktoś się go bał.
A przynajmniej tak odebrał reakcję małego kociaka, trzęsącego się pod wpływem jego dotyku.

Była taka chwila, że mu uwierzył. Bo w sumie czego miał się bać, prawda ? Ritsu zawsze był miły i uprzejmy dla innych. Przyjmował pod swój dach zaubione kociaki, chodził do domów dziecka czytać książki (oczywiście chowając uszy i ogonek), nawet dokarmiał zimą ptaki, chociaż doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że wraz z myszami będą to jedyne istoty z jakimi nigdy się nie dogada. A szkoda.
Jednak gdy usłyszał cichy pisk z pyszczka swojego małego towarzysza, odebrał to jako sygnał, że Kaito tak naprawdę się go boi. Nie wiedział, że źle zrozumiał jego sygnał, bo skąd ? Pomimo swojego serca, otwartego na innych, żył samotnie i nie wiedział co niektóre sygnały rzeczywiście oznaczają.
- Ach tak...
Wyszeptał nieco smutny i odsunął się od niego. Spuścił głowę, a uszy same mu opadły - wrodzony nawyk.

Ponownie posadził go sobie na kolanach.
- Spokojnie, mały. Nie jestem smutny.
Powiedział i tak jakby chciał to udowodnić, uśmiechnął się do niego tak, jak tylko osoba w pełni szczęśliwa potrafi się uśmiechać.
- Nieśmiałość to bardzo urocza cecha, wiesz ? Sam chciałbym mieć jej chociaż trochę więcej.
W sumie rzeczywiście Ri był nieco zbyt... energiczny? Odważny? *brak słowa* i trochę nieśmiałości by mu się przydało. Ograniczyłoby to naprawdę wielu kłopotów, z jakimi miał już styczność.
- I nie płacz już więcej.
Powiedział, po czym otarł łzy z jego policzków końcówką swojego ogona.

- Idola?
Powiedział bardziej do siebie, niż do niego, po czym zaskoczony wbił spojrzenie w kociaka.
Zaraz zaraz... tak myślał, że już go gdzieś widział ! A więc to do niego należał ten mały, czarny ogonek, który czasami udawało mu się przyuważyć, gdy wystawał z krzaków? Zawsze go zastanawiało kto to jest, ale ponieważ fakt, że ten zagadkowy ktoś go obserwuje zupełnie mu nie przeszkadzał, postanowił dać mu spokój i pozwolić patrzeć sobie do woli. No bo w końcu Ritsu był porządnym kotem i nie robił czegoś, czego będzie się później wstydził, prawda?
Gdy poskładał wszystkie informacje, wyszło idealnie, że tym zagadkowym gościem jest właśnie Kaito. I sam nie wiedział dlaczego, ale ucieszył się z tej wiadomości.
- Tak, Kaito...?
Zapytał, ale nie doczekał się odpowiedzi, ponieważ kociak nagle go pocałował. Poczuł sie jeszcze bardziej zaskoczony, ale zwyczajnie nie miał serca, aby go odepchnąć. Dlatego przygarnął go bliżej do siebie i czule odpowiedział na pocałunek. Po chwili zdał sobie sprawę z tego, że jemu również sprawia to przyjemność.

Wyznanie kociaka zaskoczyło go chyba jeszcze bardziej niż fakt, że ten go pocałował. No bo wiadomo... całować może każdy i w sumie nic z tego nie wynika. Jednym słowem nie biorą się od tego konsekwencje. Natomiast wyznanie miłosne...cóż... to już była inna bajka. Ritsu był dla tego małego słodziaka wszystkim i właśnie teraz jego koci łepek zdał sobie z tego sprawę.
I co ma zrobić? W sumie poznał go dosłownie przed chwilą, a już czuł, jakby znał go od wielu wielu lat. Z miny Kaito szybko wywnioskował, że naprawdę mówi szczerze. A co, jeśli złamie mu serce? Nigdy nie mógłby sobie tego wybaczyć.
- Naprawdę?
Zapytał nieco cicho z lekkim uśmiechem na twarzy. Już wiedział co zrobi - uszczęśliwi go. Zaopiekuje się nim i w końcu da mu to, czego oczekuje. Może przy okazji i sam Ritsu się zakocha? Ciekawe jakie to jest uczucie...