Ritsu natychmiast wziął go z powrotem na kolana i mocno przytulił.
- Nawet tak nie mów, mały.
Szepnął mu cichutko do kociego uszka.
Prawdą jest to, że Ritsu sam jeszcze nie wiedział jakie są jego upodobania. I może myśl o tym, że miałby pokochać chłopca wydawała się mu trochę dziwna, nie przeszkadzało mu to jednak. Zawsze można spróbować, prawda? Tym bardziej, że Kaito był naprawdę przesłodki i prawdopodobnie mocno w nim zakochany. Więc po pierwsze nie chciał łamać mu serduszka, a po drugie było mu przyjemnie w towarzystwie kociaka. Czy to jest miłość? Sam jeszcze nie wiedział. Prawdą było to, że do tej pory nigdy się nie zakochał. Jakie to w ogóle jest uczucie?
- Wcale nie jesteś fuj.
Pogłaskał go po policzki z czułością.
- Czy... czy chciałbyś... zostać u mnie na noc?
Zapytał, a na jego policzki wpłynął delikatny rumieniec.

Gdy widział zmiany na twarzy kociaka, zrobiło mu się jakoś ciepło na sercu. To nie było zauroczenie, mały naprawdę go pokochał. Ciekawe jak to jest: pokochać kogoś, kogo się praktycznie nie zna? W końcu Ritsu widzi go poraz pierwszy w życiu i poraz pierwszy życiu z nim rozmawia. Jednak zapałał ogromną sympatią do tego małego ktosia.
- Niby czemu miałbym ciebie odrzucić, co?
Zapytał z ciepłym uśmiechem na mordce.
On taki nie był. Nigdy nie zraniłby żadnej osoby, nawet gdyby on sam miał przez to cierpieć. A, jak już wcześniej zostało wspomniane, tym razem miał ułatwienie, ponieważ Kaito naprawdę przypadł mu do gustu. Czyżby to znaczyło, że Ritsu wolał chłopców?
- Jestem absolutnie pewien. Dawno nie czułem czyjegoś ciałka przez sen, a bardzo to lubię.
Odpowiedział całkowicie szczerze.

Zwyczajnie nie mógł się nie uśmiechać, widząc jego radość i zaangażowanie. Wcześniej nigdy nie pomyślałby, że to ten sam mały, nieśmiały kociak, którego czasem widywał za krzakami. Gdy Kaito się uśmiechał i zawstydzony nie spuszczał główki, sprawiał wrażenie zupełnie innego osobnika.
- Byłeś ciekawy, więc obserwowałeś. To całkiem naturalne. Nie mam żadnych sekretów, więc nie widzę przeciwności. A to, że jesteś chłopcem nie ma tu nic do rzeczy, wiesz? Nie odtrąciłbym kogoś, ponieważ jest chłopcem.
Powiedział i obdarzył go jednym z tych swoich ciepłych uśmiechów.
- To wspaniale! Będziemy czytać książki i układać puzzle i pić kakao i ganiać za kłębkiem i...
Zaczął wyliczać na palcach prawej łapki, gdy nagle zauważył, że owe palce niedługo mu się skończą.
- ...przepraszam. Tak długo nie miałem gościa i nieco się rozmarzyłem.
Odpowiedział, po czym dosłownie spalił buraka. Jednak ten stan nie trwał długo, a mianowicie tylko go momentu, w którym Ritsu zerknął na swój koszyk.
- Chyba się zmieścimy na jednej poduszce, co? Chyba, że mam przynieść drugą jak chcesz.

Ostatnio edytowany przez Ritsu (2013-06-25 01:37:06)

Gdy Kaito tak na niego patrzył, Ritsu czuł się po prostu szczęśliwy. "No... teraz lepiej odzwyczaj się od życia samotnika, stary." - odezwał się do siebie w myślach. Bowiem był pewien, że jego mały wielbiciel będzie przychodził dość często. Zwłaszcza teraz, kiedy zwalczył nieśmiałość. Jednak myśl, że samotne chwile Rii się skończyły, jakoś nie napawała go smutkiem. Szczerze to miał dość tej ciszy, a w lesie noce potrafią być szczególnie chłodne, więc bez czyjegoś ciałka obok było raczej krucho. Aż do tej pory.
- No dobrze, mały. To co chcesz robić najpierw?
Zapytał, doskonale pamiętając o tym, że gości pierwszych należy pytać o zdanie.
Gdy decyzja o dzieleniu poduszek dostała odpowiedź, zaśmiał się ciepło i zmierzwił Kaito włosy.
- Ty mały cwaniaku!
Nie było to jednak w żadnym wypadku złośliwe.

Apghfff....! ale to jest słodziaśśśne !  :33

Kociak rozczulił Ritsu na tyle, że pewnie teraz zgodziłby się na wszystko, co by zaproponował. Dlatego też uśmiechnął się i przygarnął go do siebie po to, by po chwili rozłożyć swoje łapki.
- Tulaj ile chcesz.
Odpowiedział, a jego uśmiech się poszerzył. Nagle Ritsu poczuł wielką ochotę, żeby połaskotać gdzieś malucha (bez skojarzeń! xD), ale stwierdził, że odłoży to na potem. W końcu przytulanie się jest dużo przyjemniejsze, szczególnie dla takiego pieszczocha jak on. Pogłaskał więc kociaka delikatnie po plecach, zbierając dużo silnej woli, żeby nie chwycić go pod boczki.
- A ja myślę, że doskonale wiesz, tylko nie chcesz się do tego przyznać!
Zachichotał, odrobinę się przemądrzając, jednak w jego wypadku było to urocze - nie złośliwe.

Kiedy go przytulał, łapki sprytnie wykorzystał do tego, aby dodatkowo smyrać kociaka po plecach. Po tak długim czasie samotności cudownie było poczuć czyjeś ciepłe ciałko! Ritsu również pragnął, aby ta chwila trwała wiecznie. Tylko on, Kaito i ciche mruczenie, wydobywające się z jego gardła. Chociaż miał już parę ładnych lat, nadal nie potrafił nad nim zapanować. Mruczał kiedy mu było przyjemnie i tyle.
- A kto powiedział, że musisz już jutro iść, co? Zostaniesz tak długo jak będziesz chciał. Wtedy zdążymy zrobić wszystkie rzeczy, na które będziesz miał ochotę.
Uśmiechnął się do niego pogodnie.
Szczerze to nawet nie wyobrażał sobie, że chłopak mógłby go opuścić. Mimo, że znają się bardzo krótko, miał wrażenie, że chce mieć go przy sobie już zawsze. Nawet jeśli musiałby wyciągać starą obróżkę z szafy i przywiązać go smyczą do nogi od stołu.
- Skąd wiedziałem? Nie musiałem zabardzo się wysilać. To widać w twoich oczach.
Powiedział, po czym uśmiechnął się nieco szerzej.

- Oh, rozumiem. Jak chcesz, to mogę poczekać na twoją mamusię razem z tobą.
Odpowiedział i uśmiechnął się nieco smutno.
A więc Kaito tymczasowo nie miał mamy i nie wiadomo czy w ogóle będzie ją kiedyś jeszcze miał. Trochę to smutne. Ritsu doskonale rozumiał, co oznacza utrata kogoś bliskiego. Jego ukochana mamusia wpadła pod koła samochodu, gdy miał osiem lat. I to na jego oczach. Chociaż minęło już tyle czasu, nadal wszystko pamiętał. Bawił się wiosennym listkiem, a kiedy owy listek wyleciał na ulicę, bez obawy popędził za nim. Ostatnie co słyszał to pisk opon i przeraźliwy krzyk mamusi, gdy wpadała pod koła. I to przez niego.
Głos Kaito obudził go z zamyślenia i przywrócił do rzeczywistości. Zaciekawiony zerknął na medalik i lekko się uśmiechnął.
- Bardzo ładna.
Powiedział cichutko, po czym pieszczotliwie zmierzwił maluchowi włosy.
Starał się nie myśleć o własnej mamusi. Nie teraz, nie w takiej chwili i nie przy małym Kaito, który ciągle nie tracił nadziei, że jego ukochana osoba jeszcze wróci.

Nie sądził, że przyjemne ciepło na sercu może się utrzymać aż tak długo. Jednak widocznie może. Mały Kaito rozbudzał w nim uczucia, jakich jeszcze dotąd nie poznał. Na dodatek kiedy widział jaki kociak jest szczęśliwy, miał wyraźną ochotę przetrzymać go u siebie jak najdłużej. Przyzwyczaił się już co prawda do codziennej samotności, ale bez żalu by się jej również pozbył. Jednak wiedział, że zatrzymanie Kaito siłą nie byłoby dobrym pomysłem. Wiedział, że maluch czeka na matkę i nie potrafił go odciągnąć od marzeń. Nie był w końcu podły. Miał tylko cichą nadzieję, że chociaż kociak nie zostanie z nim na zawsze, to mimo tego będzie go często odwiedzał.
- Więc wyruszymy jutro z samego rana, co ty na to?
Posłał mu przyjazny uśmiech i również się do niego przytulił.
- Będę z tobą czekał tak długo, jak będzie to konieczne, obiecuję.
Powiedział, po czym wstał, podszedł do niewielkiego palnika i odpalił gaz. Wiadomo - w przyczepie nie ma kuchni. Ale podróżna butla z gazem oraz niewielki palnik w zupełności mu wystarczała. Ritsu nalał mleka do garnuszka. Czekając aż się zagotuje, wyjął kakao i wsypał po dwie łyżeczki do kubeczków.
- Zaraz będzie gotowe. Chyba, że chcesz pić ze spodeczka.
Jego ciepły uśmiech nieco się powiększył, a wizja małego kociaka, chłeptającego kakao ze spodeczka całkowicie zamroczyła mu umysł :3

Ostatnio edytowany przez Ritsu (2013-08-22 15:37:21)