On zniknął! Niesamowite. Jak w filmach, ale to było rzeczywiste. Po prostu rozpłynął się w powietrzu i… Potok zachwytów nad umiejętnością znikania przerwał mi dotyk palców Tetsu na szyi. Mimo, że było to ledwo muśnięcie, poczułem jakby całe moje ciało przeszył prąd. Czerwień buchnęła mi na policzki. Część krwi jednak przemieściła się w bardziej południowe regiony. Cholerne hormony! Zacząłem czuć się lekko niekomfortowo. Szybko usiadłem i miałem nadzieję, że mój towarzysz nie zauważy, że coś jest nie tak. Nie chciałbym się przed nim skompromitować. Co to, to nie. Widząc łobuzerskie iskierki w jego oczach, niezwłocznie chwyciłem kieliszek i wypiłem jego zawartość jednym haustem. Nalewka była rzeczywiście mocna i aż zakrztusiłem się z wrażenia. Po kilku sekundach odzyskałem jednak oddech i szybko zafundowałem sobie następną porcję. I kolejną. Miałem już nalaną czwartą, ale uświadomiłem sobie jak to musi wyglądać. Spojrzałem, chyba jeszcze bardziej czerwony, na wampira.
- No teraz to nawet zaczyna mieć jakiś smak. Wypalenie gardła zawsze skutkuje. Teraz możemy się delektować. – Wybąkałem pierwszą lepszą wymówkę co do swojego zachowania. Nigdy tak nie piję, ale szok był zbyt silny. Poza tym miałem nadzieję, że wiśniówka sprawi, że się opanuję.
- Sześć butelek to zaiste imponujący wynik. I do tego czystego spirytusu. Naprawdę masz niesamowitą odporność. Mnie po takiej ilości musieliby na OIOM wieść. – Wybałuszyłem się na niego. Jednak szybko spuściłem wzrok. Wolałem nie kusić licha. I mojego mózgu, który w najmniej odpowiednim momencie mógłby mi wygenerować jakąś wizję. – I pamiętasz wszystko, co siedziało na danej popijawie. Pewnie robisz za biuro informacyjne. – Uśmiechnąłem się lekko.
– Masz własną winnicę? I domową fabrykę? Rewelacyjnie. Naprawdę przyoszczędziłeś przez te wieki. – Pokręciłem głową ze zdumieniem.
- Czyli mnie poniosło po prostu. Wiedziałem, że byś nikogo nie zlikwidował permanentnie.- Uśmiechnąłem się po raz kolejny. Ciągle jednak unikałem zbyt długiego kontaktu wzrokowego z rozmówcą. Jego uśmiech był zbyt uroczy. I zbyt zdradliwy. Zwłaszcza w połączeniu ze słowami o włażeniu do trumny i moją lekko pobudzoną wyobraźnią. Na szczęście dla mnie rozległo się pukanie do drzwi i do salonu weszła obsługa, niosąc nasze zamówienia. Szczerze mówiąc zarówno zupa jak i drugie danie wyglądały i pachniały rewelacyjnie. Przeczekaliśmy manipulacje talerzami i po życzeniu sobie smacznego zabraliśmy się do konsumpcji. To było naprawdę przepyszne. Dawno nie jadłem czegoś tak dobrego. Zerkałem jednak co jakiś czas znad talerza na Tetsu. Po prostu nigdy nie widziałem jedzącego wampira, to wszystko. Czysta ciekawość badacza. A przynajmniej tak sobie argumentowałem te przelotne spojrzenia.

"Brak weny, czasu, internetu ale wreszcie udało mi się ogarnąć... Jakościowo mistrzostwo to to nie jest, ale nie wiem co tu można było urodzić......"

Czy on musi się tak uśmiechać? To naprawdę mi nie pomaga. Ryu, co się z tobą dzieje? To niepodobne, żeby ci tak mózg odłączyło. Zawsze nad sobą panujesz, a teraz? Normalnie cie nie poznaję…
- Tak, zdecydowanie lepiej smakuje. – Mówiąc to dolałem sobie i Tetsu do kieliszków.
- Czyli trzeba nadrobić twoje braki w imprezach. Choć sam nie jestem jakimś ich wielkim fanem poświęcę się dla ciebie. – Wyszczerzyłem się radośnie. Jednakże prawie natychmiast spełznął mi z twarzy. – To z powodu twojego brata? Zresztą nieważne. Udajmy, że tego pytania nie było. W końcu ma to być miły wieczór, więc nie będziemy się zadręczali, prawda? – Mówiąc to podszedłem i lekko przytuliłem wampira. Uświadomiwszy sobie co odwalam pod wpływem (w końcu cztery kieliszki naraz to nie w kij dmuchał. Zwłaszcza wiśniówki. I na czczo.) szybko odsunąłem się od niego. – Wybacz, muszę skorzystać z łazienki. – Usprawiedliwiłem się i zrejterowałem z salonu.
Tam odkręciłem wodę i nabrawszy jej w złożone ręce zanurzyłem twarz. Najchętniej wsadziłbym pod zlew całą głowę, ale mogłoby to być podejrzane jakbym wrócił z mokrymi włosami. Chwilę potrzymałem twarz w zimnej wodzie, a potem powtórzyłem procedurę kilkukrotnie. Gdy już ochłonąłem spojrzałem na siebie w lustrze. Dobra stary dajesz radę. Nie będzie jakiś wampir sprawiał, że  ci odwali kompletnie, nie? Nawet TAKI wampir! ZWŁASZCZA TAKI wampir! Odetchnąwszy kilkukrotnie złapałem za najbliższy ręcznik. Nie zauważyłem przy tym, że na nim leżą jakieś kosmetyki z hotelu i wszystko się wyj…. Wypadło z dość dużym hałasem. Boże czy ja muszę być taką ciapą. Mruknąłem sam do siebie zbierając wszystko z podłogi.

Gdy usłyszałem głos Tetsu podniosłem głowę i uśmiechnąłem się. Miałem nadzieję, że wyglądało to szczerze. Na moje nieszczęście szczera troska w jego glosie i spojrzeniu spowodowała, że lekko straciłem kontrolę nad swoimi słowami.
- Czy ty musisz taki być? Musisz? Taki miły, troskliwy, sympatyczny i do tego diabelnie przystojny. Nie mógłbyś być po prostu zwykłym draniem? Albo nie wiem… - Zapętliłem się troszkę. - Wtedy łatwiej byłoby mi to znieść. Poradziłbym sobie jakoś. A tak to szarpię się sam ze sobą stając się słabym. Sam daję ci broń żebyś mnie skrzywdził, jak inni.- Zwiesiłem głowę i ukryłem twarz w ręczniku. – I w ogóle zachowuję się jak rozhisteryzowana nastolatka z PMSem. To nie jest mój najlepszy dzień. – Wymruczałem spomiędzy fałd ręcznika.

- Jako jedynak zawsze byłem lekko samotny i lgnąłem do ludzi. Jeden z doktorantów ojca był dla mnie jak brat. Starszy, o jakim zawsze marzyłem. On jednak marzył o wstąpieniu do grupy innego profesora. Podebrał mojemu ojcu wyniki badań i osiągnął swój cel. Z mojej winy. Gdyby nie moje prośby, ojciec nigdy by nie zaprosił go do domu i nie pozwolił zostać tam na noc. Potem oczywiście chłopak zerwał kontakt. Było też kilka innych podobnych przypadków. Nie chcę o tym mówić. – Potrząsnąłem głową próbując odegnać smutek. –Najgorsze było jednak wtedy, gdy …. Cholera, to nie powinno tak boleć po tych kilku latach. – Mruknąłem do siebie. – Cóż mówiąc krótko, zakochałem się w kimś. Tak na zabój. Wiesz, pierwsze, idiotyczne, totalnie gówniarskie zakochanie. Gotowy byłem dla niego na wszystko. Jednak okazało się, że on założył się z kolegami o to, że zaciągnie mnie do łóżka. Nic dla niego nie znaczyłem. Byłem tylko zabawką. Środkiem do osiągnięcia celu i podbudowania jego ego. Już i tak przerośniętego. – Rzuciłem z lekką furią. – A że mądry Polak po szkodzie, to od tamtej pory nie ufam nikomu. Tylko sprawdzonym przyjaciołom. Nie chcę znowu przez to przechodzić. Może jestem tchórzem. Nie obchodzi mnie to. Po prostu nie chcę cierpieć i tyle. – Spojrzałem na wampira z wyzwaniem. Jakbym mówił mu, żeby spróbował mnie wyśmiać za tchórzostwo. Pogłaskania po policzku się nie spodziewałem. Jego lodowata dłoń pozwoliła mi otrząsnąć się ze złych wspomnień. Słuchając jego przemowy patrzyłem Tetsu prosto w oczy i widziałem powagę, szczerość i pewność z jakimi mówił te słowa. Wiedziałem, że nie powinienem mu tak od razu ufać, ale było w nim coś takiego, że nie mogłem mu nie wierzyć. I szczerze mówiąc chciałem tego. Chciałem uwierzyć, że tym razem będzie inaczej. Ryu, jesteś debilem, który nie uczy się na błędach. Tylko potem nie miej depresji i nie mów, że cie nie ostrzegałem.
- Wierzę ci. – Odpowiedziałem po prostu patrząc mu prosto w oczy. W myślach zaś dodałem. I mam nadzieję, że tego nie pożałuję.