Właśnie dotarłem do swojego nowego miejsca pracy. Była to niewielka księgarnia otwarta całą dobę, co było dla mnie zaskoczeniem ale i zbawieniem, gdyż inaczej nie mógłbym tam pracować. Gdy otworzyłem drzwi powitał mnie znajomy, ukochany zapach książek. Wiedziałem, że to miejsce będzie dla mnie idealne. Jeśli tylko cię nie wywalą za czytanie w pracy i olewanie klientów. - odezwała się moja podświadomość, ale odesłałem ją mentalnym kopniakiem. To się zdarzyło tylko raz więc można uznać za przypadek. Wracając jednak do rzeczywistości. Podszedłem do lady za którą stała sympatycznie wyglądająca starsza kobieta.
- Och, to ty jesteś tym nowym chłopcem do pomocy, tak? – zapytała a w jej oczach dostrzegłem nadzieję. Kiwnąłem głową w odpowiedzi, ale nim zdążyłem powiedzieć choć słowo babcia nabrała rozpędu. – Jak to dobrze, że przyszedłeś! Od dawna szukałam kogoś odpowiedniego do zajęcia się moim sklepem. A patrząc na ciebie wiem, że jesteś właśnie tą odpowiednią osobą! Tutaj masz klucze do wszystkich pomieszczeń, spis pozycji, które posiadamy, numery telefonów do wydawnictw, innych księgarni oraz do mnie. Godziny pracy możesz regulować jak ci się podoba, gdyż właśnie mianuję cię tytularnym gospodarzem tego przybytku. Książki również możesz czytać do woli. Jeżeli chodzi o utarg, to nie przejmuj się  za bardzo. Tą księgarnię traktuję jako dodatkowe źródło zarobku. I pensja będzie taka jak podałam w ogłoszeniu. Mam nadzieję, że ci odpowiada. Zresztą jakby nie odpowiadała to byś się nie zgłosił, prawda? – Mrugnęła do mnie porozumiewawczo. - Acha, opłaty za wszystko będę sama uiszczać, więc również nie ma z tym problemu. To życzę ci miłej pracy, a sama wyjeżdżam na zasłużony urlop! Do usłyszenia! – Powiedziawszy to wypadła z księgarni jakby ją goniło stado diabłów. Stałem na środku skołowany, trzymając w ręku klucze oraz plik kartek i zupełnie nie ogarniając sytuacji. Co tu się przed chwilą stało? I dlaczego mam przeczucie, że wplątałem się w coś niedobrego. Niestety jako że jedyne źródło informacji właśnie w tempie ekspresowym opuściło najbliższe otoczenie, musiałem ruszyć na samodzielną ekspedycję zapoznawczą.
Księgarnia nie różniła się zbytnio od innych tego typu przybytków. Na środku pomieszczenie znajdowała się okrągła lada na której honorowe miejsce zajmował komputer i kasa. Pod ścianami stały ciemne regały z książkami. Wszystko było utrzymane w kremowo - brązowej tonacji, której ogólnie dość elegancki efekt niszczył, powieszony na ścianie zaraz naprzeciwko wejścia, obraz przedstawiający jelenie na rykowisku, a w tle dwa łabędzie pływające po stawie. Taki kicz widziałem ostatnio jak byłem mały i rodzice wzięli mnie do babci. Postanowiłem natychmiast pozbyć się szkaradzieństwa. Na jego miejscu powiesiłem, wygrzebaną z otchłani piekielnych (znaczy z magazynu należącego do księgarni) martwą naturę.
Po pozbyciu się jednego problemu zabrałem się za przeglądanie książek rozstawionych na półkach. Tutaj również czekał mnie wstrząs. Okazało się, że książki nie były ułożone tematycznie tylko alfabetycznie, co raczej było dziwne. Jak ktoś ma coś znaleźć, jak nie zna autora, a wie tylko jaka tematyka go interesuje! Chyba czeka mnie tu trochę pracy. Pomyślałem zabierając się za porządki. W końcu skoro tej kobiety to nie obchodzi, to się mogę porządzić. Po jakimś czasie doszedłem do wniosku, że jednak trzeba iść odpocząć. Zamknąłem więc księgarnię na klucz, wcześniej powiesiłem karteczkę, że chwilowo nieczynne oraz o zmianach godzin pracy, i powolnym krokiem skierowałem się do akademika.

Ostatnio edytowany przez Ryurein (2013-08-13 03:10:41)

Gdy wróciłem z obiadu Swoją drogą, kto gotuje w tej stołówce? To było straszne! zobaczyłem kogoś siedzącego pod drzwiami i wglądającego jak zbity pies. Chyba zmiana godzin funkcjonowania go poraziła. Podszedłem bliżej i okazało się, że to Kaito. Czyli to tutaj przyleciał po wyjściu z pokoju. Ciekawe jaką minę zrobi jak mnie zobaczy.
- Cześć, Kaito. Dawno się nie widzieliśmy. - może było to powiedziane trochę bardziej złośliwie niż powinno, ale czasem mój zły charakter wyłazi na wierzch. Teraz pozostało mi czekać na jego reakcję.

- Cóż otwieram przybytek do którego zapewne chcesz się dostać, skoro pod nim siedzisz. Chwilowo zostałem uwikłany w szefowanie księgarnią. I korzystam z tego, więc jak wejdziesz to się nie wystrasz. - To mówiąc otworzyłem drzwi i przepuściłem Kaito przodem. - Właścicielka miała dziwne poczucie humoru i postanowiła rozmieścić książki alfabetycznie. Wyobrażasz sobie szukanie czegoś na interesujący cię temat w takim chaosie? Książka kucharska obok romansu i podręcznika do biznesu. Kryminał obok książki o origami i sadzeniu kapusty. Przecież to się nie mieści w głowie! To jest zbrodnia! - Zacząłem mamrotać do siebie po polsku nie zwracając uwagi na towarzysza. Wreszcie, gdy Kaito zatrzymał się gwałtownie i na niego wpadłem wróciłem do rzeczywistości.
- Wybacz trochę mnie poniosło. - Odchrząknąłem kilkakrotnie.- Jak coś cię konkretnego interesuje to możesz próbować to znaleźć. Ja idę ogarniać chaos w katalogu. Inaczej utknę w stanie kompletnego bałaganu na wieczność. - Mówiąc to siadłem za ladą i zająłem się komputerem.

Ostatnio edytowany przez Ryurein (2013-08-13 03:47:59)

Zerknąłem znad komputera w stronę Kaito. Chyba ustawienie zszokowało go równie mocno jak mnie. a jeszcze taka ilość pozycji to już zupełnie można nie ogarnąć. Może by mu pomóc? Zerknąłem na listę pozycji, które już poprawiłem i na regał przy którym stał Kai.
- Jeśli podejdziesz dwa regały w prawo to powinieneś mieć jakieś książki Jamie Oliviera a zaraz obok Gordona Ramsaya. A jak cofniesz się do "K" to znajdziesz kuchnie gruzińską Jeleny Kiładze. Więcej kucharskich jeszcze nie znalazłem.

Ostatnio edytowany przez Ryurein (2013-08-13 23:33:53)

Po dwóch godzinach przedzierania się przez gąszcz książek, doszedłem do wniosku, że chyba należałoby odpocząć. Dodatkowo zorientowałem się, że przez cały ten czas nie słyszałem Kaito. Widać też go wciągnęło. Niestety nie mogłem zostawić go samego w księgarni. Poszedłem więc w kierunku w którym zniknął. Znalazłem go wpatrzonego z dziwnym wyrazem twarzy w jedną stronę jakiejś książki. Zaciekawiony podszedłem bliżej i zerknąłem mu przez ramię. I mnie zatkało. Okazało się, że zamiast zakładek ktoś używał  zdjęć. Bardzo ostrych zdjęć. Można nawet powiedzieć, że niektóre czasopisma zapłaciłyby niezłą kasę za kilka z nich. Poczułem jak się rumienię. Zamknąłem oczy i chwilkę ochłonąłem. Lekko uspokojony położyłem rękę na ramieniu Kaito, chcąc zwrócić na siebie jego uwagę. Spojrzał na mnie lekko zdezorientowany i zarumieniony co najmniej tak jak ja.
- Myślę, że powinniśmy zrobić sobie krótką przerwę. Masz ochotą na herbatę? Kawa wyszła niestety. - W magazynie widziałem czajnik (działał o dziwo, co sprawdziłem wcześniej) i pudełko czarnej herbaty. Usilnie starałem się nie myśleć o zdjęciach. Ani o tym, że prawdopodobnie doszło mi mnóstwo pracy, przy przeglądaniu każdej książki. W końcu raczej nie chciałbym czegoś takiego sprzedawać.

Ostatnio edytowany przez Ryurein (2013-08-14 03:04:55)

Gwałtowna reakcja Kaito mnie zaskoczyła. Przecież bym go o coś takiego nie podejrzewał! Zostawiwszy książkę w spokoju poprowadziłem go do magazynku. Było to pomieszczenie, które od pierwszego spojrzenia nazwałem "Piekielną Otchłanią". Było tam wszystko. Od wspomnianej już martwej natury i czajnika, przez liczne pudla z książkami, stolik i dwa krzesła, po upchany w kącie materac i figurkę kota szczęścia. Przy jednej ze ścian znajdował się zlew i kran, dzięki czemu dało się coś ciepłego wypić na miejscu. Usadziwszy  Kaito na jednym z krzeseł zabrałem się za robienie herbaty. Gdy woda się ugotowała, zalałem dwa kubki z herbatą i postawiłem na stoliku. Sam osiadłem na drugim wolnym krześle i usilnie próbowałem znaleźć jakiś neutralny temat do rozmowy żeby zabić krępującą ciszę, w której obaj intensywnie badaliśmy zmiany barwy wody pod wpływem herbaty.
- Um... Więc znalazłeś jakiś ciekawy przepis? - Zacząłem, jednak ten temat jednoznacznie prowadził do fotografii. - Właśnie, skoro tak interesujesz się kuchnią to pewnie jesteś dobrym kucharzem. Ja coś tam potrafię upichcić, ale nie jest to nic rewelacyjnego. Ot najprostszy posiłek, żeby nie umrzeć z głodu. Ktoś cię uczył, czy naturalny talent? - Starałem się znaleźć temat, który go zainteresuje.

Ostatnio edytowany przez Ryurein (2013-08-14 03:57:01)

Słuchałem z zainteresowaniem jego odpowiedzi. Kiedy wspomniał spalanie różnych rzeczy uśmiechnąłem się do siebie. Jednakże zanim odpowiedziałem na jego pytanie musiałem się chwilę zastanowić. Wpatrywałem się w rozmówcę, układając w myślach odpowiedz. Widząc jego zdziwione spojrzenie otrząsnąłem się z zadumy i odpowiedziałem.
- Cóż... Książki to moje największe hobby. Jednak oprócz nich interesuję się historią. Często też dyskutuje sam ze sobą na różne tematy. Tak jakbym miał brata i się z nim kłócił. Uwielbiam też zwierzęta. Zazwyczaj bardzo szybko znajduję jakieś, którymi mogę się zająć. Więc nie zdziw się, jeśli kiedyś przyjdziesz do księgarni a pod nią będzie czekać stadko kotów i psów. - roześmiałem się. - Co jeszcze. Walka. Głównie kijem i szablą. Zwłaszcza szablą. Ojciec i dziadek mnie tego uczyli odkąd byłem w stanie ją unieść. Więc mogę z całą szczerością stwierdzić, że jestem w tym dobry. Zawsze ją ze sobą noszę, tak na wszelki wypadek. Nigdy nie wiadomo kiedy się może przydać a "przezorny zawsze ubezpieczony". - zacytowałem po polsku. - Znaczy, nigdy nie wiadomo, co się może zdarzyć i lepiej nosić więcej rzeczy niż potem żałować, że czegoś się nie miało. - Wytłumaczyłem Kaito. - I to chyba wszystko, co mogę o sobie powiedzieć. A! Zapomniałem o jednym. Ty uwielbiasz gotować, a ja czasami zajmuję się produkcją alkoholu. Powiedziałbym, że to cecha charakterystyczna większości Polaków i Słowian w ogóle. A ty masz jakieś pasje poza gotowaniem? - Odbiłem pytanie w stronę rozmówcy.