Robert początkowo nie zauważył, że ktoś podszedł do kontuaru, bo chwilowo jego uwagę odwróciły stosy książek zebrane w sklepie. "Tak, słucham pana".
- No niech mnie ruskie pierogi z cebulką kopną...! - zamruczał do siebie. Zna ten głos. To jest ten głos.
Odwrócił głowę w kierunku źródła dźwięku i nachylił się, by się lepiej przyjrzeć rozmówcy. Przetarł okulary maski z niedowierzaniem. To wręcz niemożliwe, jakiego ma dzisiaj farta. Już pierwszego dnia odnalazł osobę, przez którą w ogóle tutaj przyjechał.
- Ryu... - wyszeptał z niedowierzaniem. Patrzył na trochę speszonego chłopaka, równie zaskoczonego co on. Minęło parę lat, ale to musiał być on. Pod maskę pojawił się szeroki uśmiech. - Mordko, kopę lat!
Poczuł, jak oczy nabiegają mu łzami. Paczka nagle teleportowała się gdzieś z jego rąk, chyba upadła na ziemię, nieważne, rzucił się Ryu na szyję i wyściskał tak, że tamten zaczął jęczeć z bólu. Przeskoczył przez kontuar i znaleźli się twarzą w twarz.
- Jak się masz? Co tu robisz? Bo ja właśnie przyjechałem i jestem tym, listonoszem, tam jest jakaśtam paczka i o, mam Bulbuzator, i w ogóle przyjechałem dzisaj i widzę cię! Nie masz pojęcia, jak się cieszę! - niemalże podskakując w miejscu zaczął czochrać go po włosach.

- Ale ty się lubisz droczyć... - Robert, głuchy na ochrzan, nie przestawał przeczesywać palcami różnokolorowych kosmyków. Zawsze fascynowały go te mlecznobiałe pasemka.
- Mówiłem, że mam Bulbuzator. - wskazał wolną ręką na resztkę samochodu przed księgarnią. - Jeśli chcesz możemy się karnąć, pokażesz mi miasto, powspominamy dawne czasy...
Robert przypomniał sobie te wspaniałe wspólne chwile na campusie w Polsce. Razem chodzili do knajpek, jak dżentelmeni racząc się wspaniałymi trunkami i kulturalnie spędzali czas. Właśnie podczas jednej z takich imprez Robert spojrzał na swojego spokojnego, stonowanego kompana i pomyślał "zabiorę go do domu i przedstawię rodzicom". Oczywiście głos gdzieś daleko z tyłu głowy mówił mu, że to nie jest dobry pomysł i w żaden sposób nie uczyni lepszymi stosunków z rodziną, ale kto by się tam słuchał jakiś głosów. Ryu też czasami zachowywał się, jakby wcale nie chciał być przedstawiany nikomu i ogólnie przebywać w pobliżu Roberta. Rob jednak składał to na karby jego introwertyzmu. Czytał kiedyś, że ludzie zamknięci w sobie wyrażają swoją sympatię tak, ze wydaje się, że kogoś nie lubią. Im bardziej mówią "nie", tym bardziej znaczy to "tak".     
-...a potem mi pokażesz gdzie mieszkasz i w ogóle, hmmmm? - zbliżył swoją twarz do jego, by Ryu zobaczył, jak puszcza mu oczko.

Podskoczył na krześle nie zdążając odpowiedzieć na pytanie zadane przez Ryu. A kto to tak do księgarni wchodzi? Na pewno nikt normalny. Wstał z krzesła, odkładając herbatę na bok. przysłuchiwał się póki co rozmowie z zaplecza. w końcu jednak podszedł, wychylając łeb zza drzwi. Co tam się działo? Zdziwił się bardzo widząc gościa w masce gazowej. I po chwili owy nieznajomy zaczął się przytulać do Ryureina. Może się znają? A może on go właśnie napadł i dusi? Główkował sobie patrząc na sytuację. Jednakże bardziej zaskoczył go fakt, że ciemnowłosy potrafi klnąc na innych. A to nowość. Wydawał się spokojny i opanowany a tu takie coś. A jak się denerwuje. Zaśmiał się cicho, co Ryu wyglądał całkiem uroczo. Na pewno się znają. Wyszedł z ukrycia, a mianowicie z zaplecza, idąc ku nim.
- em.. cześć- przywitał się trochę sztywno bo jednak maska robiła jakieś wrażenie.

Patrzył się na Roberta prawie z taką upierdliwością, że stało się to  takie.. niegrzeczne. skarcił się w myślach za to wgapianie się. Teraz to on popatrzył się to na jednego to na  drugiego i tak kilka razy. zdecydowanie sie znali. nie miał już żadnych wątpliwości.
-Miyazaki Kaito- przedstawił się i już już chciał się skłonić, ale chłopak w masce wyciągnął do niego rękę. popatrzył się na jego dłoń i ją zaraz uścisnął. Juz się przyzwyczaił do tej formy powitania.
- Miło poznać.- dodał po chwili. Przeniósł wzrok na pasemkowatego, uśmiechając się.
-Twój znajomy? -zapytał ciekawsko.
- Tez jest z...- zaciął sie iż zapomniał jak się nazywał jego kraj.
-Po..Pola..Polaski?- strzelił ale nie ustrzelił.

Robert nagle poczuł się trochę dziwie. Podrapał się po czole. Maił poczucie, jakby... rogi zaczęły mu rosnąć.
Położył rękę na ramieniu Kaito i przyjaźnie poklepał. 
- No wiesz, Ryu, to niegrzeczne tak wykorzystywać kolegę. Ty niedobry miśku, ty. - powiedział po polsku. Zastanowiwszy się chwilę, zwrócił się do Kaito - Ja też wam pomogę. Moja robota może poczekać, a we trójkę ogarniemy wszystko w try miga. Nie, nie, Ryu, nie rób takiej miny, to nie żaden problem, przecież wiesz, że dla ciebie zrobię wszystko. Będzie fajnie, nie? - wziął Kaito pod rękę i zaśmiał się rubasznie.

"Ryu też by wolał sobie poczytać, ale czy miał jakiś wybór? xD"

Chyba jednak przysłowie "kto mieczem wojuje od miecza ginie" jest prawdziwe. Chciałem mieć spokój przy ogarnianiu chaosu książkowego, a tymczasem wkopałem się w Apokalipsę... Mam tylko nadzieję, że obecność Kaito powstrzyma Roba przed zbytnim okazywaniem uczuć. Bo nie ręczę za siebie.
- Nie-mów-do-mnie-miśku-ładnie-cię-proszę... - Wywarczałem w jego stronę w ojczystym języku. Widząc, że Kaito nie bardzo wie o co chodzi, dodałem już po japońsku. - Wybacz Kaito; Rob, nie wypada rozmawiać w języku, którego wszyscy obecnie nie rozumieją. Mam nadzieję, że wiesz co mam na myśli?. - Spojrzałem na niego sugestywnie. - Dobra skoro wszyscy są chętni do pomocy to bardzo się cieszę. Mój plan jest taki. W magazynie widziałem kilka pudel, które można pooznaczać tematycznie: historia, dramat, poezja i tak dalej. Podobnie zrobimy z regałami. Następnie po kolei przeglądamy wszystkie książki i wkładamy do konkretnych pudeł. Gdy skończymy, zabieramy się za układanie ich w sposób odpowiedni. Jakby ktoś nie był pewny, do jakiego gatunku zaliczyć daną pozycje, albo jak idzie po kolei alfabet - zerknąłem na Roba - w komputerze wszystko już posegregowałem, więc spokojnie można z niego korzystać. Robert, jesteś z nas najwyższy, dlatego będziesz zbierał książki z najwyższych półek. Ma ktoś lepszy plan? Nie? No to do dzieła. Im szybciej zaczniemy tym szybciej skończymy. - Mówiąc to poszedłem do magazynu, żeby wydobyć i oznaczyć pudła.

Różne myśli mu się kłębiły we łbie. od tych całkiem normalnych po te najdziwniejsze. Przysłuchiwał się im i temu szumiącemu językowi. Zmarszczył nos. Jak oni mówią skoro brzmią jak popsute radio. Na myśl o segregowaniu całej księgarni aż mu mina zrzedła. Na pewno nie uporają się z tym w jeden dzień. W końcu.. co trudnego w podzieleniu książek na tematy? Przeszkodą była tylko ilość książek. Odprowadził wzrokiem Ryu, który zniknął na magazynie. Spojrzał na zamaskowanego gościa. Tak.. zdecydowanie wyglądał niepokojąco. Ale w końcu go puścił cale szczęście. Zmrużył oczy jakby chciał wyczytać, o czym myśli Robert. Wyczuł na sobie jego spojrzenie także doskonale wiedział że ten się gapił. Skrzyżował ręce na torsie i odwdzięczył mu się tym samym. Zamrugał parokrotnie powiekami słysząc jego pytanie.
-Niedługo się znamy. Ale będziemy mieli okazję się bliżej poznać, bo mamy razem pokój w akademiku.- nie widział potrzeby by mówić jeszcze o trzecim współlokatorze.