Posegregował wszystkie książki do których sięgał z ziemi. Krzywo się popatrzył na drabinę, mrużąc przy tym oczy. W pewnej chwili nawet zaczął budować z książek, które nie były kryminałami, coś na wzór fortecy. Zrobił półkole, stawiając jedną książkę na drugą. Nie ma co jak bawić się w murarza. W końcu wstał, taszcząc karton, który zapełnił i przytargał go do chłopaków.
-Wszystkie kryminały z tamtych półek już tutaj są.- zakomunikował, stawiając pudło z hukiem na podłodze.

Robert dobrze pamiętał, kiedy Ryu został osierocony. Nigdy nie był dobry w pocieszaniu innych, dlatego bardzo ucieszył się, że jego mizerna pomoc jednak jakoś poskutkowała. Choć tyle mógł wtedy zrobić. Jemu też nigdy nie układało się na tyle dobrze, by choćby wesprzeć Ryu finansowo...

Zmarkotniał, nagle owładnięty rozmyślaniami o przemijaniu. W dodatku Kaito rzucił karton z książkami na podłogę i aż podskoczył w duchu ze strachu. Kurde, dorosłemu, wielkiemu facetowi tak nie przystoi! Weź się w garść, ciemnoto średniowieczna! 

Ryu zaczął przeglądać ich posegregowane książki. Chyba coś mu nie pasowało, bo zaczął rozgrzebywać zawartość pudeł, wydając przy tym dźwięki będące czymś pomiędzy oznaką zdziwienia i obrzydzenia. Szczególnie nie podobał mu się ten podręcznik prawniczy. Zachwiał się jak po pijaku i już prawie wyszedł z książką wciąż w rękach na spotkanie podłodze, ale Robert był szybszy i go złapał.
Ostrożnie położył przyjaciela na podłodze, wciąż ściskającego "Zbrodnię i karę" jak najcenniejszy skarb.
- Ryu! Słyszysz mnie?!
Nie odpowiedział. Leżał jak bez życia z zaciśniętymi powiekami.
- Nie da rady, trzeba restytuować! - nawiasem mówiąc, Robert oczywiście nie sprawdził, czy naprawdę funkcje życiowe ustały i taki zabieg jest niezbędny. Ryu tylko zemdlał, nic tragicznego mu się nie stało. 

Nachylił się nad wiotkim długowłosym i już zaczął ściągać swoją maskę, kiedy zatrzymał się wpół gestu.

- Kaito... czy mógłbyś mnie jakoś... zasłonić? - najwyraźniej bał się pokazać publicznie twarz. Mimo, że w tej części księgarni poza nimi nikogo nie było.

- Dobra, dzięki.
Rozpiął szlufki z boku maski i w końcu pozbył się gumy z twarzy. Ukazało się oblicze dość zwyczajne, smukłe, o bladej cerze, opatrzone parą okrągłych, jasnych oczu niczym kosztowną biżuterią. Kichnął parokrotnie w reakcji na świeże powietrze, które nagle zaatakowało jego nozdrza. Nachylił się jeszcze bardziej nad Ryu tak, że prawie stykali się nosami.

- Człowiecze... - powiedział głębokim głosem. - Człowiecze, spójrz w oczy swemu przeznaczeniu! Wzywam cię, spójrz Śmierci w oczy! To jeszcze nie twój czas! Wróć z Doliny Ciemności! 

Gwoli wyjaśnienia - Robert sądzi, że ktokolwiek zobaczył go bez maski, zobaczył Śmierć. Poza tym, trzymając swą twarz tak blisko Ryu, jednak poczuł, że ten oddycha, ale to wcale nie znaczy, że nie potrzeba mu Wezwania do Światłości. 

- Hej! Nie zakręciłeś gazu! Pies ci się pali! Babcię porwali kosmici!

Inkantacje i nawoływania (oczywiście) spaliły na panewce. Trzeba zastosować tradycyjne metody. Na tych wszystkich filmach instruktażowych następnym krokiem jest ożywczy pocałunek. To bardzo ciekawe że, jak wydawało by się, baśniowy sposób tak dobrze działa. Wziął głęboki oddech, wmawiając sobie ciągle, że to wcale nie jest wykorzystywanie sytuacji na swoją korzyść. A jak jest, to w dobrej wierze.

Palcem wskazującym i kciukiem rozchylił wargi Ryu. W odpowiedzi usłyszał coś w stylu cichego chrapnięcia typu "nie przeszkadzaj mi kiedy śnię o jednorożcach". Nabrał nieco powietrza w płuca i niezbyt śpiesznym ruchem podzielił się nim z nieprzytomnym. Parę razy nacisnął delikatnie na klatkę piersiową.

Ponownie nachylił się, by wykonać ten prawie-że pocałunek...

Przez moment bardziej go interesowało co chowa się pod maską. Jak wygląda Rob? I czy często w ogóle się pokazuje. Chociaż reakcja chłopaka temu zaprzeczyła. Widocznie Gambit nosi ją wszędzie i zawsze w miarę możliwości. Jego rozmyślanie o masce przerwała gadka o Śmierci? Patrzył się na Roba jak na jakiegoś pól świra. Co on wygaduje? Niech lepiej się pośpieszy i go obudzi, a nie gada jakieś głupoty. W pewnym momencie przesunął dłonią po twarzy. Dziwne metody wybudzenia kogoś z omdlenia. Może nie tyle co metoda, a nieracjonalne pomysły.[ Okrutne zwłaszcza o psie D:] 
Przykucnął przy nich, szturchając kilka razy Ryu za ramię.
-Ryuu- zawołał. Odsunął się dopiero jak Rob się nachylił nad przyjacielem, by wykonać usta-usta. Zerkał to na rozmaskowanego, to na nieprzytomnego.
Na jego twarz wpełzł lekki uśmiech kiedy Ryurein zaczął kontaktować  ze światem rzeczywistym. A może nie kontaktował?  Nie. Jednak wrócił do świata żywych. Pomyślał, kręcąc głową, patrząc na całującą się parkę. Parsknął krótkim, cichym śmiechem i wiedząc, że już wszystko gra, zniknął za regałem, gdzie zaczął zgarnąć swój wybudowany mur z książek. Podskoczył lekko, zaskoczony gdy Ryu zaczął się z wyraźną złością, rzucać do Roba. Już, już miał iść do tej dwójki kiedy po chwili usłyszał przeprosiny ze strony jeszcze niedawno nieprzytomnego chłopaka. To też, uznając, że się tam nie pozabijają, zajął się porządkowaniem swojego działu. A co im będzie przeszkadzał.

Uśmiechnąłem się szeroko i odetchnąłem z ulgą, że Robert się na mnie nie obraził. Wyczułem jednak w jego głosie wzburzenie, choć starał się to ukryć. Jednak niezbyt mu to wyszło. A może to ja już byłem na niego i jego nastroje wrażliwy? Nie mam pojęcia. W każdym razie jego kolejne stwierdzenie mnie zaskoczyło. Serio coś takiego powiedziałem?? Może w tym pożałowania godnym napadzie. Cóż nie chcę zepsuć tej świeżej zgody…
- Zasadniczo, to nie zadałeś żadnego pytania. Ale wiem o co ci chodzi. – Powiedziawszy to lekko popchnąłem Roberta, który opadł na tyłek, podpierając się rękami. Podpełzłem do niego powoli na kolanach. Jedną ręką złapałem przód jego koszuli, a palce drugiej splątałem z jego palcami. Zbliżyłem się do niego i popatrzyłem głęboko w jego niebieskie oczy. Lekko oblizałem wargi. No, Ryu, przecież to nie jest takie trudne. Czytałeś tyle opisów pocałunków, że powinno ci się udać. Poza tym poprzedni widać mu się podobał, skoro chce więcej. Ale wtedy byłem półprzytomny i myślałem, że to sen! Nieważne, nieważne, zdaj się na instynkt. Postanowiłem posłuchać swojej intuicji. Zamknąłem oczy i pocałowałem Roberta szybko, mocno i z zaciśniętymi wargami. Zupełnie jak dzieciak w podstawówce. Prawie natychmiast się też odsunąłem, nie zwalniając jednak uścisku na jego ręce i koszuli. Otworzyłem jedno oko, chcąc sprawdzić jego reakcję…

Zaczerwieniłem się po czubki uszu słysząc tłumione parsknięcie Roberta. No co w tym takiego śmiesznego? Nie miałem się gdzie i z kim dokształcać. Chociaż muszę przyznać, że to jego delikatne muśnięcie było naprawdę przyjemne. Ciekawe na kim trenował? <;p>
- Czy ty powiedziałeś, że przyjechałeś do Japonii specjalnie dla mnie? Ale przecież miałeś swoje plany, ambicje i projekty, a zrezygnowałeś z tego wszystkiego i pognałeś na drugi koniec świata. I to za mną! Ja… nie wiem co powiedzieć… - naprawdę mnie to zaszokowało. Nie wiedziałem, że mu na mnie zależy. A już na pewno, że w takim stopniu. Gwałtowne pociągnięcie do pionu przerwało moje rozmyślania. Komentarz o czyszczeniu mną podłogi spowodował kolejny atak rumieńców. Jeszcze trochę i mi tak na stałe zostanie.
- Dramat. – powiedziałem zabierając mu nieszczęsny tom z ręki i wkładając do odpowiedniego pudła. – W ogóle czemu udawałeś, że się nie znasz zupełnie na literaturze? Zdziwiło mnie to, bo raczej wykazywałeś się wiedzą w tym zakresie. A tu nagle taka zmiana. – Zagadnąłem Roba, po czym zabrałem się za ponowną walkę z chaosem na pólkach.

Takano stał przed budynkiem spoglądając na drzwi z niemą irytacją. Nao siedział tuz obok z zaciekawieniem obserwując poczynania mężczyzny Ta kobieta mnie nienawidzi. Pomyślał brunet przypominając sobie kłótnię z Konstancją .

***

- Nie zamierzam wychodzić z domu i integrować się z kolejnymi beznadziejnymi istotami tylko dla tego, że moja nawiedzona gosposia twierdzi " że przyda mi się towarzystwo"- Krzyczał patrząc na nią groźnie.
- Nie zamierzam mieszkać pod jednym dachem z aspołecznym psychopatą i jego panterą !- Warknęła dziewczyna.- Powinieneś mieć ludzkich znajomych, przyjaciół czy chociażby cholernych wrogów zamiast tego sierściucha.- Mówiła zawzięcie gestykulując. Takano popatrzył na nią surowo.
- Ten "sierściuch" przewyższa intelektem większość potencjalnych przyjaciół.- Prychnął z irytacją krzyżując ręce na piersi.
- Zobaczymy czy ugotuje ci obiad lub posprząta dom. - Warknęła.
- Myślisz, ze  jesteś niezastąpiona !?
- Myślę, że rzadko która kobieta jest na tyle pierdolnięta by mieszkać z aspołecznym dupkiem i krwiożerczym kotem rozmiarów konia.
- To tylko uświadamia mi jak bardzo pojebana jesteś.
- Znajdź pracę.
- Jestem bogaczem. Po co mi praca !?
- W pracy będziesz musiał rozmawiać z ludźmi.
- Nie będę pracował.
- Boisz się, ze cię to przerośnie ?- Zapytała kpiąco.
- Oczywiście, ze nie !!
- Udowodnij !- Krzyknęła.
- Jak chcesz! - Wydarł się wychodząc. 

***

I tak oto,  z  wiernym kotem u boku stał przed jebanym budynkiem księgarni. Dopiero teraz zorientował się w jakie szambo się wpakował. Co gorsza własnoręcznie. Takano wziął głęboki oddech i pchnął drzwi wchodząc do środka. Pantera wstała i podążyła za nim rozglądając się ciekawie.
- Halo ?- Rozejrzał się po pomieszczeniu. Z początku nikogo nie zauważył na szczęście Nao błyskawicznie wyniuchał obecnych w księgarni ludzi. Mężczyzna schylił się by nie uderzyć głową w żyrandol i podszedł do mężczyzn segregujących książki.- Witam, nazywam się Yoshida Takano, mój przyjaciel to Nao. Przyszliśmy prosić o posadę w tej księgarni. - Powiedział spokojnie, mierząc mężczyzn przenikliwym spojrzeniem.

Takano przyglądał się młodemu chłopakowi z mieszaniną irytacji i znudzenia. Nie umknęło mu, że  brunet schował się nieco za regałem z książkami. Ogólnie, zachowywał się nieco podejrzanie. Może się mylę ? Może ludzie tak mają ? Cóż, nie przebywałem z nimi za dużo, być może już odzwyczaiłem się od ich zachowań. Pomyślał spokojnie, lustrując chłopaka wzrokiem. Zauważył, że przygląda się panterze. Nao również mu się przyglądał. Siedział spokojnie, z lekko przekrzywioną głową. Jedyni końcówka ogona, owiniętego wokół łap, drgała lekko zdradzając emocje kota. Takano posmyrał kota po głowie i westchnął. Ta czynność zawsze go uspokajała. Pantera nachyliła się lekko w jego stronę mrużąc oczy z zadowolenia.
-Rozumiem. Więc, do kogo powinienem się zgłosić ?- Zapytał zimno nie zdejmując ręki głowy kota. Pantera przyglądała się wszystkiemu z nieukrywanym zaciekawieniem. W pewnym momencie wstała, wyciągnęła się wysuwając na moment długie, ostre pazury i powoli zbliżyła się do chłopaka by po sekundzie go obwąchać. Takano przyglądał się temu obojętnie, co jakiś czas rozglądając się po pomieszczeniu. Obecność setek książek jakoś rekompensowała mu przebywanie z obcym.